Θέμα
Αναιρέσεως απαράδεκτο, Αοριστία λόγου αναιρέσεως, Αιτιολογία.
Περίληψη:
Η έννοια του ορισμένου των λόγων αναιρέσεως- απαράδεκτο αυτής. Η αναίρεση είναι απαράδεκτη αν δεν περιέχεται σ΄ αυτή ένας τουλάχιστον ορισμένος λόγος από τους αναφερομένους περιοριστικά στο άρθρο 510 ΚΠΔ. Για το ορισμένο του από το άρθρο 510 §1 στοιχ. Δ' ΚΠΔ λόγου αναίρεσης για έλλειψη της ειδικής αιτιολογίας πρέπει να προσδιορίζεται με την αναίρεση σε τι συνίσταται η έλλειψη αυτή, ποιες είναι οι τυχόν ελλείψεις ή ασάφειες στην αιτιολογία της απόφασης ή οι αντιφατικές αιτιολογίες της ή ποια αποδεικτικά μέσα δεν ελήφθησαν υπόψη ή δεν εκτιμήθηκαν από το δικαστήριο της ουσίας. Απλή παράθεση του κειμένου της σχετικής διάταξης που προβλέπει το λόγο αναίρεσης, χωρίς αναφορά των περιστατικών, που θεμελιώνουν την επικαλούμενη πλημμέλεια, δεν αρκεί. Ούτε μπορεί ο αορίστως διατυπούμενος στην έκθεση αναίρεσης λόγος να συμπληρωθεί με παραπομπή σε άλλα έγγραφα ή με την άσκηση πρόσθετων λόγων αναίρεσης, οι οποίοι προϋποθέτουν, σύμφωνα με το άρθρο 509 παρ. 2 ΚΠΔ, την ύπαρξη παραδεκτής αίτησης αναίρεσης(Ολομ.ΑΠ 2/2002 ΝοΒ.50.1011, Ποιν.Χρον.ΝΒ .691). (Επιμέλεια περίληψης: Ευριπίδης Αντωνίου, επίτιμος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου)
Αριθμός 2/2002
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΕ ΤΑΚΤΙΚΗ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ- Α' ΣΥΝΘΕΣΗ(ΠΟΙΝΙΚΗ)
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές : Στέφανο Ματθία, Πρόεδρο, Θεόδωρο Τόλια, Ευάγγελο Περλίγκα και Αντώνιο Παπαθεοδώρου, Αντιπροέδρους, Θεόδωρο Πρασουλίδη, Αριστείδη Κρομμύδα-Εισηγητή, Αρχοντή Ντόβα, Δημήτριο Σουλτανιά, Δημήτριο Λινό , Λέανδρο Ρακιντζή, Γεράσιμο Φρούντζο, Στυλιανό Πατεράκη, Αχιλλέα Ζήση, Ιωάννη Βερέτσο, Σπυρίδωνα Μπαρμπαστάθη, Νικόλαο Κασσαβέτη, Θεόδωρο Τζέμο, Χρήστο Μαυρογέννη, Αναστάσιο Πράσσο και Δημήτριο Γυφτάκη, Αρεοπαγίτες, κωλυομένων των λοιπών Αρεοπαγιτών.
Με την παρουσία και του Εισαγγελέως Διονυσίου Κατσιρέα και της Γραμματέως Μηλιάς Αθανασοπούλου.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του Καταστήματός του, την 20 Δεκεμβρίου 2001 για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος-κατηγορουμένου ...., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γεώργιο Συλίκο, για αναίρεση της υπ' αριθμόν 1303-1304/2000 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών.
Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την υπ' αριθμ. 1303-1304/2000 απόφασή του, διέταξε όσα αναφέρονται σ' αυτή.
Και ο αναιρεσείων ζητάει τώρα την αναίρεση της αποφάσεως αυτής για τους λόγους που αναφέρονται στην από 4 Οκτωβρίου 2000 αίτησή του αναιρέσεως, που καταχωρήθηκε στο οικείο πινάκιο με αριθμό 1849/2000.
Επί της αιτήσεως αυτής εκδόθηκε η με αριθμό 1714/2001 απόφαση του Ε' Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, που παρέπεμψε την υπόθεση στην Τακτική Ολομέλεια του Δικαστηρίου αυτού.
Αφού άκουσε τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Εισαγγελέα που πρότεινε να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
1.Με την 1714/2001 απόφαση του Ε' Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου παραπέμφθηκε στην τακτική Ολομέλεια, για την ενότητα της νομολογίας, από 4 Οκτωβρίου 2000 αίτηση του ..... για αναίρεση της με αριθμό 1303, 1304/2000 απόφασης του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών ως προς το δεύτερο λόγο αναίρεσης ο οποίος συνίσταται σε «έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας». Συγκεκριμένα η παραπομπή έγινε για να κριθεί αν ο λόγος αυτός, έτσι όπως προβάλλεται, χωρίς κανένα άλλο προσδιοριστικό στοιχείο, είναι ορισμένος ή αόριστος, θέμα στο οποίο η νομολογία του Αρείου Πάγου, σημείωσε διακυμάνσεις (άρθρο 14 παρ. 7, εδ. β, δ, 23 παρ. 1, 2 Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών (ν.1756/1988), όπως ισχύει, και 3 παρ. 2 ν. 3810/1957, το οποίο έχει διατηρηθεί σε ισχύ με το άρθρο 111 παρ. 1β' του ν. 1756/1988, όπως αριθμήθηκε με το άρθρο 15 παρ. 1 του ν. 1868/89).
2. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 148 έως 153, 473 παρ. 2, 474 παρ. 2, 476 παρ. 1, 509 παρ. 1 και 510 ΚΠοινΔ προκύπτει ότι για το κύρος και κατ' ακολουθίαν το παραδεκτό της αίτησης αναίρεσης κατά αποφάσεων πρέπει στη δήλωση ασκήσεώς της να περιέχονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο οι λόγοι για τους οποίους ασκείται. Αν δεν περιέχεται σ' αυτήν ένας τουλάχιστον ορισμένος λόγος, από τους αναφερόμενους περιοριστικά στο άρθρο 510 ΚΠΔ λόγους αναίρεσης, η αίτηση είναι απαράδεκτη και ως τέτοια απορρίπτεται (άρθρο 513 ΚΠΔ). Απλή παράθεση του κειμένου της σχετικής διάταξης που προβλέπει το λόγο αναίρεσης, χωρίς αναφορά των περιστατικών, που θεμελιώνουν την επικαλούμενη πλημμέλεια, δεν αρκεί. Ούτε μπορεί ο αορίστως διατυπούμενος στην έκθεση αναίρεσης λόγος να συμπληρωθεί με παραπομπή σε άλλα έγγραφα ή με την άσκηση πρόσθετων λόγων αναίρεσης, οι οποίοι προϋποθέτουν, σύμφωνα με το άρθρο 509 παρ. 2 ΚΠΔ, την ύπαρξη παραδεκτής αίτησης αναίρεσης. Ειδικότερα για το ορισμένο του από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' ΚΠΔ λόγου αναίρεσης για έλλειψη της ειδικής αιτιολογίας που επιβάλλει το Σύνταγμα και δεδομένου ότι ο λόγος αυτός δεν διαφοροποιείται ως προς το παραδεκτό του από τους άλλους λόγους αναίρεσης , ούτε από τον αντίστοιχο λόγο επί βουλευμάτων, πρέπει να προσδιορίζεται με την αναίρεση σε τι συνίσταται η έλλειψη αυτή, ποιες είναι οι τυχόν ελλείψεις ή ασάφειες στην αιτιολογία της απόφασης ή οι αντιφατικές αιτιολογίες αυτής ή ποια αποδεικτικά μέσα δεν ελήφθησαν υπόψη ή δεν εκτιμήθηκαν από το δικαστήριο της ουσίας (βλ. ΟλΑΠ 19/2001).
3. Στην προκείμενη περίπτωση με την κρινόμενη αίτηση αναίρεσης πλήττεται η 1303, 1304/2000 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, με την οποία ο αναιρεσείων καταδικάσθηκε σε συνολική ποινή φυλάκισης πέντε (5) ετών και δέκα (10) μηνών για πλαστογραφία μετά χρήσεως κατ' εξακολούθηση, για υφαρπαγή ψευδούς βεβαίωσης κατ' εξακολούθηση, για απόπειρα απάτης κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια κατά συναυτουργία, για απόπειρα εκβίασης και για ηθική αυτουργία σε ψευδή βεβαίωση. Ο δεύτερος λόγος της αίτησης αυτής, που ασκήθηκε με δήλωση του πληρεξουσίου δικηγόρου του αναιρεσείοντος ενώπιον του Γραμματέα του ποινικού τμήματος του Εφετείου Αθηνών, έχει κατά λέξη ως εξής : «2) για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας», χωρίς να αναφέρεται καθόλου σε ποιο ή ποια συγκεκριμένα σημεία (κεφάλαια) της αιτιολογίας, η οποία αφορά τις πέντε (5) ως άνω αξιόποινες πράξεις, αναφέρεται, ούτε σε τι συνίσταται η έλλειψη αυτή. Επομένως ο λόγος αυτός αναίρεσης, που παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια είναι αόριστος και ως εκ τούτου απαράδεκτος. Δεδομένου δε ότι με την παραπεμπτική απόφαση του Ε' Ποινικού Τμήματος απορρίφθηκε ως απαράδεκτος επίσης, και ο πρώτος λόγος αναίρεσης, πρέπει η ένδικη αίτηση αναίρεσης, η οποία δεν περιέχει άλλους λόγους, να απορριφθεί στο σύνολό της ως απαράδεκτη. Ενόψει δε του απαραδέκτου αυτού της αίτησης αναίρεσης είναι απαράδεκτοι και οι πρόσθετοι λόγοι κατά της προσβαλλόμενης αποφάσεως, οι οποίοι ασκήθηκαν με κατάθεση στο γραμματέα της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου του από 17 Σεπτεμβρίου 2001 εγγράφου του αναιρεσείοντος και παραπέμφθηκαν για την περίπτωση αυτή στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου τούτου.
4. Μετά την απόρριψη της αίτησης αναίρεσης πρέπει ο αναιρεσείων να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠΔ).
Για τους λόγους αυτούς
Απορρίπτει την από 4 Οκτωβρίου 2000 αίτηση του ..... για αναίρεση της 1303, 1304/2000 απόφασης του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα που ανέρχονται σε διακόσια δέκα (210) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα στις 10 Ιανουαρίου 2002 και δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 16 Ιανουαρίου 2002.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ