Θέμα
Καταλογισμού μειωμένη ικανότητα, Μέθη.
Περίληψη:
Έννοια αυτοτελών ισχυρισμών επί των οποίων εκτείνεται η αιτιολογία. Πρέπει οι αυτοτελείς ισχυρισμοί να προβάλλονται με σαφήνεια και πληρότητα, δηλαδή με την επίκληση των πραγματικών περιστατικών που απαιτούνται για τη θεμελίωσή τους. Για τη θεμελίωση του ισχυρισμού του κατηγορουμένου περί ελαττωμένης ικανότητας για καταλογισμό λόγω μέθης πρέπει απαραιτήτως να προβάλλεται, εκτός των άλλων, ότι η μέθη δεν ήταν υπαίτια και να προσδιορίζονται τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίζεται η έλλειψη υπαιτιότητας. Αόριστος ο ισχυρισμός περί ελαττωμένης ικανότητας για καταλογισμό λόγω μέθης, αφού ο αναιρεσείων και ο συνήγορός του δεν επικαλέσθηκαν ότι η μέθη δεν ήταν υπαίτια και δεν εξέθεσαν περιστατικά, από τα οποία να προκύπτει η έλλειψη υπαιτιότητας του δράστη. Κατά τη μειοψηφία ο κατηγορούμενος, που ισχυρίζεται ότι διαταράχθηκε η συνείδηση του εξαιτίας μέθης, δεν υποχρεούται να ισχυρισθεί συμπληρωματικώς ότι είχε περιέλθει αναιτίως σε κατάσταση μέθης, διότι η διάταξη του άρθρου 36 παρ. 2 ΠΚ αποτελεί εξαίρεση από την εφαρμογή του άρθρ. 36 παρ. 1ΠΚ (Ολομ ΑΠ. 1716/1990 Ποιν.Χρον. ΜΑ. 725). Για πρώτη φορά χρησιμοποιείται στην νομολογία του Αρείου Πάγου η έννοια του αυτοτελή ισχυρισμού στην νομολογία του Αρείου Πάγου στην 113/1953 απόφασή του (Ποιν. Χρον. Γ.257). Αυτοτελείς ισχυρισμοί στους οποίους υποχρεούται το δικαστήριο να απαντήσει, όταν υποβάλλονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, είναι εκείνοι οι οποίοι προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας, σύμφωνα με τα άρθρα 170 παρ. 2 και 333 παρ. 2 ΚΠΔ και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως ή της ικανότητας για καταλογισμό ή στη μείωση αυτής ή στην εξάλειψη του αξιοποίνου της πράξεως ή στη μείωση της ποινής (ΑΠ 741/1993 Ποιν. Χρον. ΜΓ.528, ΑΠ 2193/2002. Ποιν. Λόγος Β.2457). (Επιμέλεια περίληψης: Ευριπίδης Αντωνίου, επίτιμος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου)
Περίληψη:
Έννοια αυτοτελών ισχυρισμών επί των οποίων εκτείνεται η αιτιολογία.
Πρέπει οι αυτοτελείς ισχυρισμοί να προβάλλονται με σαφήνεια και πληρότητα,
δηλαδή με την επίκληση των πραγματικών περιστατικών που απαιτούνται για
τη θεμελίωσή τους. Για τη θεμελίωση του ισχυρισμού του κατηγορουμένου
περί ελαττωμένης ικανότητας για καταλογισμό λόγω μέθης πρέπει
απαραιτήτως να προβάλλεται, εκτός των άλλων, ότι η μέθη δεν ήταν υπαίτια
και να προσδιορίζονται τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίζεται η
έλλειψη υπαιτιότητας. Αόριστος ο ισχυρισμός περί ελαττωμένης ικανότητας
για καταλογισμό λόγω μέθης, αφού ο αναιρεσείων και ο συνήγορός του δεν
επικαλέσθηκαν ότι η μέθη δεν ήταν υπαίτια και δεν εξέθεσαν περιστατικά, από
τα οποία να προκύπτει η έλλειψη υπαιτιότητας του δράστη. Κατά τη μειοψηφία
ο κατηγορούμενος, που ισχυρίζεται ότι διαταράχθηκε η συνείδηση του εξαιτίας
μέθης, δεν υποχρεούται να ισχυρισθεί συμπληρωματικώς ότι είχε περιέλθει
αναιτίως σε κατάσταση μέθης, διότι η διάταξη του άρθρου 36 παρ. 2 ΠΚ
αποτελεί εξαίρεση από την εφαρμογή του άρθρ. 36 παρ. 1ΠΚ (Ολομ ΑΠ.
1716/1990 Ποιν.Χρον. ΜΑ. 725). Για πρώτη φορά
χρησιμοποιείται στην νομολογία του Αρείου Πάγου η έννοια του
αυτοτελή ισχυρισμού στην νομολογία του Αρείου Πάγου στην
113/1953 απόφασή του( Ποιν. Χρον. Γ.257). Αυτοτελείς
ισχυρισμοί στους οποίους υποχρεούται το δικαστήριο να
απαντήσει, όταν υποβάλλονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο,
είναι εκείνοι οι οποίοι προβάλλονται στο δικαστήριο της
ουσίας, σύμφωνα με τα άρθρα 170 παρ. 2 και 333 παρ. 2 ΚΠΔ
και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως ή της
ικανότητας για καταλογισμό ή στη μείωση αυτής ή στην
εξάλειψη του αξιοποίνου της πράξεως ή στη μείωση της ποινής
( ΑΠ 741/1993 Ποιν. Χρον. ΜΓ.528, ΑΠ 2193/2002. Ποιν. Λόγος
Β.2457).
--------------------------------