Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Αποδεικτικά μέσα, Υπεξαίρεση.
Περίληψη:
Επάρκεια αιτιολογίας καταδικαστικής αποφάσεως υπεξαίρεσης ως προς τα αποδεικτικά μέσα. Απορρίπτει.
ΑΡΙΘΜΟΣ 1148/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
E' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Kωνσταντίνο Κούκλη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Βασίλειο Λυκούδη, Ελευθέριο Νικολόπουλο, Αναστάσιο Λιανό-Εισηγητή και Βιολέττα Κυτέα, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 20 Μαρτίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Παναγιώτη Θάνου (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου ..., που παραστάθηκε αυτοπροσώπως ως δικηγόρος, περί αναιρέσεως της 1636-1637/2007 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης.
Με πολιτικώς ενάγοντα τον Ψ1, που παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Αθανάσιο Μασούρα.
Το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 12 Ιανουαρίου 2009 αίτησή του αναιρέσεως και στο από 4 Μαρτίου 2009 δικόγραφο προσθέτων λόγων, που καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 230/2009.
Αφού άκουσε
Τον αναιρεσείοντα και τον πληρεξούσιο δικηγόρο του πολιτικώς ενάγοντος, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης και οι πρόσθετοι λόγοι αυτής.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Για την πληρότητα της αξιούμενης από τα άρθρα 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του ΚΠΔ λόγο αναίρεσης, απαιτείται, όσον αφορά την έκθεση των αποδείξεων η γενική κατ' είδος αναφορά τους, χωρίς να απαιτείται και ιδιαίτερη μνεία καθενός από τα αποδεικτικά μέσα και του τι προέκυψε από καθένα από αυτά. Η παράλειψη αναφοράς και αξιολόγησης κάθε αποδεικτικού στοιχείου χωριστά, η παράλειψη αξιολογικής συσχέτισης των διαφόρων αποδεικτικών μέσων μεταξύ τους ή ακόμη και η εσφαλμένη εκτίμηση αυτών δεν αποτελούν λόγους αναιρέσεως διότι στις περιπτώσεις αυτές πλήττεται η αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας.. Πρέπει όμως να συνάγεται ότι το δικαστήριο, προκειμένου να καταλήξει στην κρίση του, έλαβε υπόψη του και συνεκτίμησε όλα ανεξαιρέτως τα αποδεικτικά μέσα και όχι μόνο μερικά από αυτά. Με την υπό κρίση αίτηση ζητείται η αναίρεση της 1636-1637/2007 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία ο κατηγορούμενος και ήδη αναιρεσείων κηρύχθηκε ένοχος για το αδίκημα της υπεξαίρεσης κατ' εξακολούθηση, και επιβλήθηκε σ' αυτόν ποινή φυλάκισης οκτώ (8) μηνών η οποία ανεστάλη επί τριετία. Με τον με αριθ. 1, εκ του άρθρου 510 παρ. 1 περ. Δ' του Κ.Π.Δ., λόγο της αίτησης και του δικογράφου των προσθέτων, προβάλλεται, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση, στερείται της επιβαλλόμενης από το Σύνταγμα και το νόμο ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας γιατί το δικαστήριο, για το σχηματισμό της καταδικαστικής του κρίσης, δεν έλαβε υπόψη α) αναγνωσθέντα έγγραφα που προσκόμισε ο ίδιος, ήτοι 1) την με αριθμ. ... έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης ακίνητης περιουσίας του δικαστικού επιμελητού Θεσσαλονίκης ..., 2) από 28-5-2002 προανακριτική κατάθεση του ως άνω δικαστικού επιμελητού, 3) από 16-4-2002 προανακριτική κατάθεση του δικαστικού επιμελητού Θεσσαλονίκης ..., 4) υπ' αριθμ.16212/2002 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και 5) από 20-1-2003 μήνυσή του κατά των Ψ1 (αναιρεσείοντος)και ... για ψευδή καταμήνυση. Από το όλο περιεχόμενο της αποφάσεως αυτής προκύπτει ότι το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης για το σχηματισμό της άνω καταδικαστικής σε βάρος του αναιρεσείοντος κρίσης του έλαβε υπόψη και αξιολόγησε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία της ακροαματικής διαδικασίας. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται ρητώς στην αρχή του σκεπτικού, το Δικαστήριο οδηγήθηκε στην παραπάνω κρίση του " από τις καταθέσεις των μαρτύρων της κατηγορίας και της υπεράσπισης που εξετάστηκαν στο Δικαστήριο τούτο ,την ανάγνωση των πρακτικών της πρωτοβάθμιας δίκης καθώς και των εγγράφων που αναφέρονται στα πρακτικά της δίκης αυτής και την απολογία του κατηγορουμένου" μεταξύ των οποίων αναγνωσθέντων εγγράφων περιλαμβάνονται και τα ανωτέρω. Περαιτέρω και από το όλο περιεχόμενο του σκεπτικού της απόφασης, δεν δημιουργείται κάποια αμφιβολία ότι το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης δεν έλαβε υπόψη τα ανωτέρω έγγραφα. Επομένως, οι αιτιάσεις του αναιρεσείοντος ότι δεν λήφθηκαν υπόψη τα έγγραφα αυτά, είναι αβάσιμες. Οι λοιπές αιτιάσεις είναι απαράδεκτες, διότι, με την επίφαση της ελλείψεως αιτιολογίας, πλήττουν την αναιρετικώς ανέλεγκτη κρίση του Δικαστηρίου της ουσίας. Από τις διατάξεις των άρθρων 148 έως 153, 473 παρ. 2, 474 παρ. 2, 476 παρ.2 και 509 παρ. 1 εδ. α ΚΠΔ προκύπτει ότι προϋπόθεση του κύρους της αίτησης αναίρεσης κατά αποφάσεων είναι οι περιεχόμενοι σε αυτή λόγοι αναίρεσης, από τους αναφερόμενους στο άρθρο 510 ΚΠΔ, να διατυπώνονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο. Διαφορετικά η αίτηση είναι απαράδεκτη. Απλή επανάληψη της διατάξεως του άρθρου 510 ΚΠΔ, που προβλέπει τους λόγους αναίρεσης, χωρίς αναφορά των περιστατικών που θεμελιώνουν την επικαλούμενη αιτίαση και χωρίς προσδιορισμό της νομικής πλημμέλειας, δεν αρκεί. Από την ως άνω αξίωση του νόμου, να είναι δηλαδή σαφείς και ορισμένοι οι λόγοι αναίρεσης, δεν εξαιρείται ο προβλεπόμενος στο άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ.Ε' ΚΠΔ λόγος της εσφαλμένης ερμηνείας ή εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διάταξης, η οποία υφίσταται, όταν ο δικαστής προσδίδει σε αυτή διαφορετική έννοια από εκείνη, που έχει πραγματικά, ή όταν δεν υπήγαγε σωστά τα περιστατικά που δέχθηκε στις εφαρμοσθείσες διατάξεις. Για να είναι δε ο λόγος αυτός ορισμένος πρέπει να γίνεται μνεία της ουσιαστικής ποινικής διάταξης που φέρεται ότι παραβιάστηκε, καθώς και της αποδιδόμενης σε σχέση με τη διάταξη αυτή πλημμέλειας, δηλαδή σε τι συνίσταται η εσφαλμένη εφαρμογή ή ερμηνεία της διάταξης που εφαρμόστηκε από την προσβαλλόμενη απόφαση. Διαφορετικά ο λόγος αυτός είναι αόριστος και δεν μπορεί να συμπληρωθεί με αναφορά σε άλλο, εκτός της έκθεσης αναίρεσης, έγγραφο. Περαιτέρω, απαράδεκτος είναι και ο λόγος αναίρεσης στο μέτρο που με αυτόν πλήττεται η ανέλεγκτη ουσιαστική κρίση του Δικαστηρίου αφού αυτός δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των περιοριστικώς αναφερόμενων στο άρθρο 510 παρ. 1 του ΚΠΔ λόγων αναίρεσης κατά αποφάσεων. Στην προκείμενη περίπτωση, με τον με αριθ. 2, λόγο της αίτησης και του δικογράφου των προσθέτων, αποδίδεται στην προσβαλλομένη απόφαση η πλημμέλεια της εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής της ουσιαστικής ποινικής διατάξεως του άρθρου 375 παρ.1 Π.Κ. Συνίσταται δε ο λόγος αυτός στο ότι : "Το Δικαστήριο με βάση τα πραγματικά περιστατικά που απεδείχθησαν παρότι δεν αναφέρονται στο σκεπτικό θα έπρεπε να μη είχε εφαρμόσει την ποινική αυτή διάταξη. Επίσης το εφετείο δεν συνεκτίμησε καθόλου ή εκτίμησε ελλιπώς, εσφαλμένα και όχι ορθά, τα έγγραφα που αναγνώσθηκαν όπως τα προαναφερθέντα και τα κατωτέρω ήτοι 1) την υπ'αριθμ. Κατ.40132/15.5.2002 ανακοπή κατά εκτέλεσης του ... κατά του Ψ1. 2) το από 9-1-2002 ιδιωτικό συμφωνητικό 3) τις από 14-1-2002 και 30-1-2002 εξωδίκους δηλώσεις - προσκλήσεις του αναιρεσείοντος προς τον Ψ1 και 4) την από 15-1-2002 εξώδικη δήλωση-πρόσκληση του Ψ1 προς τον αναιρεσείοντα". Με αυτό όμως το περιεχόμενο, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, ο παραπάνω λόγος αναίρεσης είναι αόριστος και συνεπώς απαράδεκτος, διότι δεν προσδιορίζει σε τι ακριβώς συνίσταται η παραβίαση (εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή) της διατάξεως του άρθρου 375 παρ.1 α Π.Κ σε σχέση με τις παραδοχές της απόφασης αλλά περιορίζεται μόνο σε αιτιάσεις περί την εκτίμηση των αποδείξεων και τα πράγματα, που δεν έγιναν δεκτά από την προσβαλλόμενη απόφαση, πλήττοντας έτσι την ανέλεγκτη ουσιαστική κρίση του Δικαστηρίου. Μετά από αυτά, αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί εξολοκλήρου και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ.1 ΚΠΔ) και στη δικαστική δαπάνη του πολιτικώς ενάγοντος (άρθρα 176 και 183 του ΚΠολΔ), όπως ορίζεται στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 12-1-2009 αίτηση του ... και τους από 4-3-2009 προσθέτους λόγους αυτής, για αναίρεση της υπ' αριθμ. 1636-1637/2007 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης. Και,
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα, που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) ευρώ και στη δικαστική δαπάνη του πολιτικώς ενάγοντος Ψ1, που ορίζεται σε πεντακόσια (500) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 3 Απριλίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 8 Μαΐου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ