Θέμα
Αναιρέσεως απαράδεκτο, Δυσφήμηση συκοφαντική, Πρόσθετοι λόγοι.
Περίληψη:
Αναίρεση καταδικαστικής αποφάσεως, για συκοφαντική δυσφήμηση, με την επίκληση των λόγων της ελλείψεως ειδικής αιτιολογίας και εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των ουσιαστικών ποινικών διατάξεων. Προϋποθέσεις παραδεκτού της αναιρέσεως (509 ΚΠΔ). Ανυπαρξία λόγων αναιρέσεως, λόγω αοριστίας. Απορρίπτει την αναίρεση ως απαράδεκτη και τους πρόσθετους λόγους, αφού προϋπόθεση του παραδεκτού αυτών, είναι το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως (ΑΠ 825/2007) -.
ΑΡΙΘΜΟΣ 1160/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Z' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Γρηγόριο Μάμαλη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Νικόλαο Ζαΐρη - Εισηγητή, Νικόλαο Κωνσταντόπουλο, Παναγιώτη Ρουμπή και Κωνσταντίνο Φράγκο, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 18 Φεβρουαρίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ανδρέα Ζύγουρα (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και του Γραμματέα Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου ...., που παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Αλέξανδρο Χρήστου, περί αναιρέσεως της 29/2008 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αιγαίου. Με πολιτικώς ενάγοντα τον ...., που δεν παραστάθηκε.
Το Πενταμελές Εφετείο Αιγαίου, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 14 Μαρτίου 2008 αίτησή του αναιρέσεως, όπως αυτή διαμορφώθηκε με τους από 2 Φεβρουαρίου 2009 πρόσθετους λόγους, που καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 575/2008.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης και οι επ' αυτής πρόσθετοι λόγοι.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Από τις διατάξεις των άρθρων 474 παρ. 2, 476 παρ. 1, όπως η παράγραφος αυτή αντικαταστάθηκε με άρθρο 2 παρ. 18 του Ν. 2408/1996, και 509 παρ. 1 ΚΠοινΔ, προκύπτει ότι στην έκθεση, με την οποία ασκείται το ένδικο μέσο της αναίρεσης κατά δικαστικής αποφάσεως, πρέπει να περιέχονται αναγκαίως, κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, οι λόγοι για τους οποίους ασκείται το ένδικο αυτό μέσο, διότι, αν δεν περιέχεται ένας τουλάχιστον λόγος σαφής και ορισμένος, η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται στο σύνολό της, ως απαράδεκτη. Για να είναι δε σαφής και ορισμένος ο λόγος αναιρέσεως, δεν αρκεί η απλή επίκλησή του στο αναιρετήριο, αλλά προσαπαιτείται συγκεκριμένη μνεία των νομικών πλημμελειών σε σχέση με αυτόν. Ειδικότερα, ως προς τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ΚΠΔ προβλεπόμενο λόγο αναιρέσεως της έλλειψης από την απόφαση της απαιτούμενης, σύμφωνα με τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 ΚΠΔ, ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, για να είναι ο λόγος αυτός σαφής και ορισμένος και εντεύθεν παραδεκτός, πρέπει: α) αν ελλείπει παντελώς η αιτιολογία, να προτείνεται με την αίτηση αναιρέσεως η ανυπαρξία αυτής σε σχέση με συγκεκριμένο ή συγκεκριμένα κεφάλαια της προσβαλλόμενης απόφασης, στα οποία αναφέρεται η εν λόγω αιτίαση και β) αν υπάρχει αιτιολογία, αλλά αυτή δεν είναι ειδική και εμπεριστατωμένη, να προσδιορίζεται επί πλέον σε τι ακριβώς συνίσταται η έλλειψη αυτή, αναφορικά με το συγκεκριμένο ή τα συγκεκριμένα πληττόμενα κεφάλαια της απόφασης (Ολ. ΑΠ 2/2002, 19/2001), ως προς δε τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε' του ίδιου Κώδικα προβλεπόμενο λόγο αναιρέσεως για εσφαλμένη εφαρμογή ή ερμηνεία της εφαρμοσθείσας ουσιαστικής ποινικής διάταξης, πρέπει, για να είναι ο λόγος αυτός σαφής και ορισμένος, να γίνεται μνεία της ουσιαστικής ποινικής διάταξης που φέρεται ότι παραβιάστηκε, καθώς και της αποδιδόμενης σε σχέση με τη διάταξη αυτή πλημμέλειας, δηλαδή σε τι συνίσταται η εσφαλμένη εφαρμογή ή ερμηνεία της ουσιαστικής ποινικής διατάξεως που εφαρμόστηκε από την προσβαλλόμενη απόφαση ή επί παραβιάσεως εκ πλαγίου της εφαρμοσθείσας ουσιαστικής ποινικής διάταξης, οπότε η απόφαση στερείται νόμιμης βάσης, σε τι συνίστανται οι ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, εξαιτίας των οποίων καθίσταται ανέφικτος ο αναιρετικός έλεγχος της ορθής ή μη εφαρμογής της ουσιαστικής ποινικής διατάξεως που εφαρμόστηκε και τέλος, επί εσφαλμένης ερμηνείας, ποια είναι η αληθινή έννοια της διατάξεως αυτής. Δεν αποτελούν, όμως, λόγους αναιρέσεως η εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ειδικότερα η εσφαλμένη εκτίμηση εγγράφων, η εσφαλμένη αξιολόγηση των καταθέσεων των μαρτύρων, η παράλειψη αναφοράς και αξιολόγησης κάθε αποδεικτικού στοιχείου χωριστά και η παράλειψη της μεταξύ τους αξιολογικής συσχετίσεως των αποδεικτικών στοιχείων, καθόσον στις περιπτώσεις αυτές πλήττεται η αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας. Οι αορίστως δε στην έκθεση αναιρέσεως διατυπούμενοι λόγοι, δε μπορούν να συμπληρωθούν με παραπομπή σε άλλα έγγραφα ή με την άσκηση πρόσθετων λόγων, οι οποίοι προϋποθέτουν, σύμφωνα με το άρθρο 509 παρ. 2 Κ.Π.Δ, την ύπαρξη παραδεκτής αιτήσεως αναιρέσεως. Στην προκείμενη περίπτωση, με την κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως πλήττεται η υπ' αριθμό 29/2008 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου (Πλημμελημάτων) Αιγαίου, με την οποία καταδικάσθηκε, ο αναιρεσείων, κατ' επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας, για την πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως, όχι δια του Τύπου, όπως είχε καταδικασθεί με την εκκαλουμένη απόφαση του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, σε ποινή φυλακίσεως δώδεκα(12) μηνών την εκτέλεση της οποίας ανέστειλε επί τριετία. Προς θεμελίωση δε της κρινόμενης με αριθμό 1/14 Μαρτίου 2008 αιτήσεώς του, επικαλείται αυτά κατά λέξη και πιστή αντιγραφή από την έκθεση αναιρέσεως τα παρακάτω:
"ότι αναιρεσιβάλλει την υπ' αριθμ. 200Β απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αιγαίου με την οποία καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση του άρθρου 363 ΠΚ, κατ' ορθότερο νομικό χαρακτηρισμό και όχι δια του τύπου, σε ποινή φυλάκισης δώδεκα (12) μηνών, με τριετή (3ετή) αναστολή, για τους ακόλουθους λόγους και για όσους πρόσθετους προταθούν σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 509 παρ. 2 του ΚΠοινΔ, ήτοι για παράβαση των διατάξεων για τη δημοσιότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, για έλλειψη από την απόφαση της ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας που επιβάλλει το Σύνταγμα, με τη διάταξη της παρ.3 του άρθρου του 93 και για εσφαλμένη μετατροπή της κατηγορίας από συκοφαντική δυσφήμηση δια του τύπου στην του 363 άρθρου του ΠΚ. Συγκεκριμένα: Ως προς τους απόντες μάρτυρες κατηγορίας: (2η σελ.απόφασης, στο μέσον περίπου). Φέρεται ότι ανεγνώσθησαν, έγγραφο του Νομάρχη .... .... από 5.2.2008,με τις συνημμένες... και επιστολή από 8.1.2008 του...., με το συνημμένο... χωρίς αναγραφή του περιεχομένου τούτων και το λόγο που απευθύνθηκαν στο Δικαστήριο και αναγνώσθηκαν, καθώς και την επ' αυτών απόφαση του Δικαστηρίου, (Από παραδρομή το όνομα του Νομάρχη φέρεται ως .... και μετά ....). Ουδείς λόγος γίνεται για τον απόντα μάρτυρα ....... Δεν κρίνεται δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη η απουσία του, όπως ομοίως και των ως άνω δύο απόντων, που ούτε ως λιπομάρτυρες καταδικάζονται, ούτε κι αποφασίζεται αν θα αναγνωρισθούν οι καταθέσεις τους, οι οποίες και δεν αναγνώστηκαν, παρ' ότι στη σελ.5 στον αριθ-33, φέρονται ως αναγνωσθείσες μόνο των ... και ...., κριθείσης της παρουσίας τους ανέφικτης, ως έγγραφο του Νομάρχη .... 1141/2.7.2007, που ήταν όμως για το πρωτόδικο Δικαστήριο κι όχι για την παρούσα δίκη.
Και βέβαια, τα πρακτικά αποδεικνύουν όλα όσα αναγράφονται σ' αυτά, μέχρις ότου προσβληθούν για πλαστότητα. Όμως είναι το μεν δεδομένο και γνωστέ ότι έγγραφα στοιχεία αναγνωστέα δε διαβάζονται και απλά λέγεται ότι αναγνώστηκαν κι έτσι ως γεγονός αναγράφεται στα πρακτικά, αλλά κατά τη διάσκεψη, αν γίνει, κάποια διαβάζονται, το δε δεν μπορεί, σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής, να μην επισημανθεί και να γίνει δεκτό ότι το αυτό έγγραφο δις αναγνώστηκε και παρά ταύτα δεν κρισιολογήθηκε. Και αυτά όταν έχουμε δεκάδες των σελίδων, όπως στην παρούσα δίκη, οπότε θα χρειάζονταν ώρες για να διαβαστούν πράγματι και να γίνει διάλογος επ' αυτών. Ώρες και χρόνος, που εκ των πραγμάτων αποκλείεται να διήρκεσε η δίκη αυτή. Μελετώντας τα πρακτικά διαπιστώνουμε, για του λόγου το αληθές, τη φερόμενη ως δις ανάγνωση, εγγράφων περί τις δέκα (10) σελίδες, ήτοι είκοσι (20) σελίδες. Και αυτά είναι στις σελίδες της απόφασης 4/14 και 6/14, τα με α/α 5 και 38,11 και 40,11 και 39ι,ενδεικτικά.
Δεν υπάρχει ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία: Κατ' αρχάς, (σελ.9/14 II), γίνεται δεκτό ότι αποδείχθηκε πως όλο το επίδικο περιεχόμενο της εκπομπής αναφέρεται σε ψευδή γεγονότα και ειπώθηκαν εν γνώσει του αναληθούς, παρατίθεται δε όλο το κείμενο. Αμέσως μετά (σελ.10/14, σειρά 16η εκ των κάτω) παρατίθεται ότι "Οπως αποδείχθηκε όμως ο εγκαλών .... ουδέποτε είχε ελεγχθεί από το Νομάρχη, ούτε είχε ελεγχθεί πειθαρχικά...". Πόθεν όμως συγκεκριμένα αποδείχθηκε, όταν στην εκπομπή δεν ειπώθηκε αυτό και τα έγγραφα που φέρονται άτι αναγνώστηκαν άλλα βεβαιώνουν. Ήτοι, ειπώθηκε ότι "...ζήτησε ο Συνήγορος του Πολίτη να ελεγχθεί από το Νομάρχη και ενώ υπάρχει το έγγραφο αυτό...", που είναι αναγνωσθέν υπ' αριθ. 14, αλλά και 13 και 391. Είναι επομένως αληθή όσα είπα, ήτοι ότι ζητήθηκε έλεγχος και δεν είπα, όπως μου αποδίδεται, ότι ελέγχθηκε. Το έγγραφο του Συνηγόρου ομιλεί για μη συνεργασία της Διεύθυνσης σε επανειλημμένα αιτήματα, σε συνεχή άρνηση της Διεύθυνσης (δηλ.του εγκαλούντος) να συνεργασθεί με το Συνήγορο και ζητά ν' ασκηθεί πειθαρχικός έλεγχος. Αυτά και ειπώθηκαν κι όχι ότι ασκήθηκε κι ελέγχθηκε. Στη συνέχεια: "...ούτε είχε ασκηθεί εναντίον του δίωξη για κακούργημα, όπως του είχε καταλογίσει ο κατηγορημένος..." Αλλά η φράση είναι ότι "...γλίτωσε από το κακούργημα με την παραγραφή..." και το βούλευμα 53/1997, που φέρεται δις αναγνωσθέν (αριθ. 5 και 38) βεβαιώνει ότι ασκήθηκε ποινική δίωξη και κατ' αυτού για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα και ότι λόγω παραγραφής έπαυσε οριστικά η ποινική δίωξη. Πού είναι το ψευδές γεγονός.
Και πάλι στη συνέχεια: "...ούτε ο συνήγορος του πολίτη είχε ζητήσει να ελεγχθεί από το Νομάρχη". Περί αυτού ομοίως τ' ανωτέρω. Διαβάστηκε το έγγραφο, δε γίνεται όμως συγκεκριμένη αναφορά και συσχέτιση, ώστε, όπως το αυτό και με το βούλευμα και με τα λοιπά έγγραφα, να υπάρξει σκέψη επ' αυτών, για να κριθεί αν έχουμε ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Γιατί ναι μεν δεν αναμένεται ασφαλώς ο Συνήγορος να αναφέρονταν ονομαστικώς στους ελεγκτέους υπαλλήλους, αναφέρεται όμως στη Διεύθυνση, ήτοι στον εγκαλούντα, για επανειλημμένη και συνεχή άρνηση συνεργασίας, επέκεινα δε και στους χειριστές υπαλλήλους. Δεν υπάρχει κι εδώ αναλήθεια. Υπάρχει η έλλειψη αιτιολογίας. Ακολούθως: "...ούτε τέλος, κάλυψε προσωπικά συμφέροντα συγγενών του...". Βέβαια ο εγκαλών και ο μάρτυρας αορίστως καταθέτουν επ' αυτού και ασφαλώς δε θα βεβαίωναν για το αντίθετο. Ποία όμως η σκέψη επί των εγγράφων, ότι δεν προκύπτει αλήθεια ή αναλήθεια για το λεχθέν, πού είναι η αιτιολογία. Ή μήπως θα μπορούσε να λεχθεί ότι αιτιολογία είναι η γενική αναφορά, που σ'όλες τις αποφάσεις γράφεται και διαβάζουμε των πέντε (5) σειρών στη σελ.9/14, II, σειρά 14 εκ των κάτω, ως και στη σελ.10/14, πέμπτη (5η) σειρά εκ των κάτω, με συνέχεια στην επόμενη σελίδα. Είναι γενική αναφορά, αόριστη και δεν αποτελεί ούτε ειδική και πολύ περισσότερο εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Κι εδώ τα έγγραφα που φέρεται ότι αναγνώσθηκαν βεβαιώνουν την αλήθεια των λεχθέντων. Είναι η από 28.12.1994 μηνυτήρια αναφορά (αναγνωσθέν αριθ.3), το απόσπασμα των πρακτικών, στο 3ο φύλλο, του Μον/λούς Πρωτ. Μυτιλήνης (αναγνωσθέν αριθ.36) όπου ομολογεί "...Εγώ έκανα το σχεδιάγραμμα..." (και όχι ο Μηχ. ....., που το υπογράφει και φέρεται ο συντάκτης, ως προκύπτει από την άνω μηνυτήρια αναφορά) και το αναγνωσθέν αριθ. 29,που υπογράφεται από τον εγκαλούντα και αφορά σε γνωμοδότηση για το εάν έχει τελεσιδικήσει η απόφαση του Ειρ. Ερεσού 3/2001 σε βάρος των συγγενών του, ελιγμός για κέρδος χρόνου στην Πολεοδομία, για να μην ανακληθεί η παράνομη οικοδ. άδεια, που τελικά μέχρι στιγμής εκκρεμεί στο Σ.τ.Ε. (αναγνωσθέντα με αριθ.7,8,9,10). Επίσης και για το αίτημα να γίνει πειθαρχικός έλεγχος σε βάρος του εγκαλούντος, που δεν έγινε μέχρι σήμερα, παρά τις υπομνήσεις είναι το αναγνωσθέν δις με αριθ.11 και 40, όπου προσαρτημένα και άλλα οκτώ (8) έγγραφα. Και γι' αυτό το περιστατικό έλλειψη αιτιολογίας.
Όλα τα έγγραφα, που εγχειρίστηκαν κατά την προκαταρκτική εξέταση και την προανάκριση βεβαιώνουν και αιτιολογούν την αλήθεια των ισχυρισμών μου και την έλλειψη της ειδικής αιτιολογίας από την απόφαση. Κι εάν γίνονταν παραγγελία για τακτική ανάκριση ή για συμπληρωματική προανάκριση θα προσκομίζονταν και άλλα έγγραφα. Τούτο γιατί: το εμμάρτυρο μέσο σ'αυτήν την περίπτωση είναι αδύνατο να υπάρξει, για εύλογη αιτία. Γι' αυτό και όταν ερωτήθηκα αν έχω κλητεύσει μάρτυρα υπεράσπισης απήντησα αρνητικά και προσέθεσα ότι "μάρτυρες μου είναι τα έγγραφα που θα αναγνωσθούν", φράση που όμως δεν περιλήφθηκε στα πρακτικά.
Εσφαλμένη εφαρμογή και ερμηνεία των περί τύπου κλπ διατάξεων. Και ναι μεν ως στην απόφαση παρατίθενται σκέψεις που οδήγησαν στην παραδοχή ότι η πράξη δεν τελέστηκε δια του τύπου, γιατί δεν εμπίπτει στην έννοια του τύπου η τηλεόραση, πλην όμως τούτο δεν είναι γενικώς παραδεκτό. Ήδη ισχύει η παρ.10 του άρθρου 4 του ν.2328/1995, όπου ορίζεται ότι "Στο άρθρο μόνο του ν.1178/1981, όπως αυτός τροποποιήθηκε και ισχύει, υπάγονται και οι τηλεοπτικοί και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί..." και επομένως και το ραδιόφωνο και η τηλεόραση υπάγονται στην έννοια του τύπου.
Εν προκειμένω ορθώτερο είναι ότι η πράξη προβλέπεται από τα άρθρα 363,362 του Π.Κ., σε συνδυασμό με το άρθρο μόνο του νόμου 1178/81 και 47 του ν. 1092/38, όπως αντικ. με άρθρο 4 παρ.2 του ν.1738/87 και άρθρο 2 του ν.10 της 4/6.3.1975,ως και στο κλητήριο θέσπισμα και στην εφεσιβληθείσα πρωτόδικη απόφαση".
Από την παραδεκτή, όμως, επισκόπηση του δικογράφου της αιτήσεως αναιρέσεως, προκύπτει ότι ο αναιρεσείων δεν προσδιορίζει συγκεκριμένα με σαφήνεια και πληρότητα τις πλημμέλειες της προσβαλλόμενης αποφάσεως, και ειδικότερα σε τι συνίστανται οι ελλείψεις, ως προς την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία των παραδοχών της, καθώς και τις πλημμέλειες ως προς τη μη ορθή ερμηνεία και εφαρμογή των ουσιαστικών ποινικών διατάξεων. Αντίθετα, ο αναιρεσείων στην κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως, εκτός από την άρνηση της εναντίον του κατηγορίας, περιορίζεται σε γενική και εντελώς αόριστη αναφορά για παράβαση των διατάξεων που αφορούν τη δημοσιότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, καθώς και στην εσφαλμένη μεταβολή της εναντίον του κατηγορίας, από αυτή της συκοφαντικής δυσφημήσεως δια του Τύπου, όπως είχε παραπεμφθεί, σε εκείνη του άρθρου 363 του Π.Κ, για την οποία τελικά καταδικάσθηκε, ή και σε αναφορά του στην ανάγνωση εγγράφων, χωρίς την καταγραφή του περιεχομένου τους. Επιπρόσθετα, ο αναιρεσείων με το δικόγραφο της αναιρέσεως, παραπονείται γιατί στην προσβαλλόμενη απόφαση, δε γίνεται οποιαδήποτε μνεία και αναφορά στους απόντες μάρτυρες, και αν η απουσία τους ήταν δικαιολογημένη ή όχι, χωρίς επίσης να δικαιολογείται η ανάγκη ή όχι να αναγνωσθούν οι καταθέσεις τους, ή ακόμη γιατί δε δικαιολογείται η μη καταδίκη των απολιπομένων μαρτύρων για λιπομαρτυρία. Ούτε επίσης, μόνη η αναφορά του στο υπό κρίση δικόγραφο ότι "είναι γνωστό ότι έγγραφα στοιχεία αναγνωστέα δε διαβάζονται και απλά λέγεται ότι αναγνώσθηκαν ή ο χρόνος που απαιτείται για την ανάγνωση ικανού αριθμού εγγράφων", αποτελεί πλημμέλεια, ικανή να στηρίξει τον από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του Κ.Π.Δ, λόγο αναιρέσεως, όπως αβασίμως ισχυρίζεται ο αναιρεσείων. Ενόψει, όμως, των ανωτέρω, λόγω της πρόδηλης αοριστίας, αφενός μεν των προβαλλόμενων με το δικόγραφο της αιτήσεως αναιρέσεως, κατ' εκτίμηση, λόγων αναιρέσεως, α) της ελλείψεως ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και β) της εσφαλμένης εφαρμογής και ερμηνείας των ουσιαστικών ποινικών διατάξεων, η υπό κρίση αναίρεση η οποία, ναι μεν ασκήθηκε εμπρόθεσμα (473 παρ. 1 του Κ.Π.Δ.) και κατά αποφάσεως που υπόκειται σ' αυτήν (άρθρο 504 παρ. 1 ΚΠΔ), πλην, όμως, δεν περιέχει κανένα λόγο αναιρέσεως, από αυτούς που ορίζει περιοριστικά το άρθρο 510 παρ. 1 του Κ.Π.Δ, πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη. Εξάλλου, και δεδομένου του ότι μία από τις προϋποθέσεις για την εξέταση των προσθέτων λόγων αναίρεσης είναι, κατά την έννοια του άρθρου 509 παρ. 2 ΚΠΔ, η ύπαρξη ενός τουλάχιστον παραδεκτού κύριου λόγου αναίρεσης, και, αφού η ένδικη αίτηση αναιρέσεως κρίθηκε, ότι δεν περιέχει κανένα παραδεκτό κύριο λόγο, σύμφωνα με την προηγούμενη σκέψη, είναι απαράδεκτοι και οι από 2 Φεβρουαρίου 2009, πρόσθετοι λόγοι αναιρέσεως. Μετά από αυτά, πρέπει να απορριφθούν η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως και οι επ' αυτής πρόσθετοι λόγοι και να επιβληθούν στον αναιρεσείοντα τα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠΔ,).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 14 Μαρτίου 2008 αίτηση του ...., και τους επ' αυτής, από 2-2-2009 πρόσθετους λόγους, για αναίρεση της υπ' αριθμό 29/2008 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αιγαίου. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα, που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 12 Μαΐου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ