Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Ελαφρυντικές περιστάσεις, Αλλοδαπού παράνομη μεταφορά.
Περίληψη:
Μεταφορά. Προώθηση στη χΧώρα λαθρομεταναστών. Αναίρεση καταδικαστικής αποφάσεως με την επίκληση του λόγου της ελλείψεως ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας. Υπάρχει αιτιολογία και ως προς της απόρριψη αυτοτελών ισχυρισμών για αναγνώριση ελαφρυντικών περιστάσεων, που προβλήθηκαν αόριστα. Δεν υπάρχει απόλυτη ακυρότητα (έλλειψη ακρόασης). Απορρίπτει την αναίρεση.
ΑΡΙΘΜΟΣ 891/2008
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Γεώργιο Σαραντινό, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Βασίλειο Λυκούδη, Ανδρέα Τσόλια, Ιωάννη Παπουτσή και Νικόλαο Ζαϊρη - Εισηγητή, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 5 Φεβρουαρίου 2008, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Χρυσού (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση των αναιρεσειόντων - κατηγορουμένων: 1. X1 2. X2 που εκπροσωπήθηκαν από την πληρεξούσια δικηγόρο τους Δήμητρα Μιχαλοπούλου και 3. X3 που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Δημήτριο Μερέτη, περί αναιρέσεως της 718/2007 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Θράκης. Με συγκατηγορούμενο τον X4. Το Τριμελές Εφετείο Θράκης, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και οι αναιρεσείοντες - κατηγορούμενοι ζητούν την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στις από 5 Νοεμβρίου 2007 και 2 Νοεμβρίου 2007 αιτήσεις τους αναιρέσεως, οι οποίες καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1909/2007.
Αφού άκουσε Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των αναιρεσειόντων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθούν οι προκείμενες αιτήσεις αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Εισάγονται ενώπιον του Αρείου Πάγου, α) η με αριθμό 63/2-11-2007 αίτηση αναιρέσεως του X3 και β) η με αριθμό 64/5-11-2007 αίτηση αναιρέσεως που ασκήθηκε από τους κατηγορούμενους X1 και X2, στρεφόμενες κατά της υπ' αριθμό 718/2007 καταδικαστικής αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Θράκης, των οποίων οι λόγοι είναι ταυτόσημοι και πρέπει να συνεκδικαστούν λόγω της συνάφειάς τους, αφού στρέφονται κατά της ίδιας απόφασης.
Επειδή, έλλειψη της απαιτούμενης από τα άρθρα 93 παρ. 3 Συντάγματος και 139 Κ.Π.Δ, ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, που ιδρύει λόγο αναιρέσεως της καταδικαστικής αποφάσεως κατά το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του Κ.Π.Δ., υπάρχει, όταν δεν εκτίθενται σε αυτήν με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχτηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελίωσαν και οι νομικοί συλλογισμοί, με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που αποδείχτηκαν στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόστηκε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας: α) Είναι επιτρεπτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, που αποτελούν ενιαίο σύνολο β) Αρκεί να αναφέρονται τα αποδεικτικά μέσα γενικώς κατά το είδος τους, χωρίς να απαιτείται να εκτίθεται τι προέκυψε από καθένα από αυτά, ούτε είναι απαραίτητη η αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση των διαφόρων αποδεικτικών μέσων και των μαρτυρικών καταθέσεων μεταξύ τους ή να προσδιορίζεται ποιο βαρύνει περισσότερο για το σχηματισμό της δικαστικής κρίσης. Απαιτείται μόνο να προκύπτει ότι το Δικαστήριο έλαβε υπόψη και συνεκτίμησε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, για το σχηματισμό της δικανικής του πεποίθησης, και όχι μόνο μερικά από αυτά. Εξ' άλλου, περίπτωση εσφαλμένης εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διάταξης, που ιδρύει λόγο αναίρεσης κατά το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Ε' του Κ.Π.Δ., συντρέχει όχι μόνον όταν το δικαστήριο δεν υπάγει σωστά τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία έχει δεχθεί, στη διάταξη που εφαρμόστηκε, αλλά και όταν η διάταξη αυτή παραβιάστηκε εκ πλαγίου, για το λόγο ότι έχουν εμφιλοχωρήσει στο πόρισμα της αποφάσεως, που περιλαμβάνεται στο συνδυασμό του διατακτικού προς το σκεπτικό και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητα του εγκλήματος, ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο έλεγχος από τον 'Αρειο Πάγο της ορθής ή μη εφαρμογής του νόμου, οπότε η απόφαση στερείται νόμιμης βάσης.
Τέλος, κατά το άρθρο 88 παρ.1 του ισχύοντος κατά τον προκείμενο κρίσιμο χρόνο Ν.3386/2005 " Πλοίαρχοι ή κυβερνήτες πλοίου..... και οδηγοί κάθε είδους μεταφορικού μέσου που μεταφέρουν από το εξωτερικό στην Ελλάδα αλλοδαπούς, που δεν έχουν δικαίωμα εισόδου στο ελληνικό έδαφος ή στους οποίους έχει απαγορευθεί η είσοδος για οποιαδήποτε αιτία, καθώς και αυτοί που τους προωθούν από τα σημεία εισόδου, στο εσωτερικό της χώρας, ή διευκολύνουν την μεταφορά ή προώθησή τους, ή εξασφαλίζουν σε αυτούς κατάλυμα για απόκρυψη, τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή πέντε χιλιάδων (5000) έως είκοσι χιλιάδων (20.000) ευρώ, για κάθε μεταφερόμενο πρόσωπο. Συνιστά επιβαρυντική περίπτωση και επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή δέκα πέντε χιλιάδων(15.000) έως πενήντα χιλιάδων(50.000) ευρώ, για κάθε μεταφερόμενο άτομο, αν η μεταφορά ενεργείται κατ' επάγγελμα ή με σκοπό το παράνομο κέρδος, ή αν ο υπαίτιος είναι δημόσιος υπάλληλος ή τουριστικός ή ναυτιλιακός ή ταξιδιωτικός πράκτορας.". Εξ' άλλου, από την διάταξη του άρθρου 46 παρ. 1β' Π.Κ., στην οποία ορίζεται ότι, με την ποινή του αυτουργού, τιμωρείται όποιος με πρόθεση παρέσχε άμεση συνδρομή στον δράστη κατά τη διάρκεια αυτής της πράξης και στην εκτέλεση της κυρίας πράξης, συνάγεται, ότι άμεσος συνεργός είναι εκείνος, που, με πρόθεση, παρέχει άμεση συνδρομή στον αυτουργό κατά την εκτέλεση και την διάρκεια της κυρίας πράξης κατά τέτοιο τρόπο, ώστε, χωρίς αυτήν την συνδρομή, δεν θα ήταν με βεβαιότητα δυνατή η τέλεση του εγκλήματος υπό τις περιστάσεις που διαπράχθηκε, ενώ ο δόλος του άμεσου συνεργού περιλαμβάνει την θέληση ή αποδοχή για άμεση υποστήριξη του εκτελούντος την κύρια πράξη και την γνώση της συγκεκριμένης πράξης, στην οποία παρέχει την συνδρομή του, καθώς και ότι η τελευταία παρέχεται κατά την εκτέλεση της ίδιας πράξης. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Τριμελές Εφετείο Θράκης, που δίκασε σε δεύτερο βαθμό, δέχθηκε, κατά την αναιρετικά ανέλεγκτη περί τα πράγματα ουσιαστική κρίση του, ότι, από τα κατ' είδος αναφερόμενα αποδεικτικά μέσα, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα: " Ο πρώτος των κατηγορουμένων (X4), μη διάδικος στην παρούσα δίκη, στον ..... Αλεξανδρούπολης, στις 15.9.2006 ως οδηγός του υπ' αριθμό ...... ΙΧ φορτηγού αυτοκινήτου-βυτιοφόρου, μετέβη από το ...... στην Αλεξανδρούπολη και παρέλαβε από τον ...... (58) αλλοδαπούς, όπως τα στοιχεία ταυτότητας αυτών παρατίθενται στο διατακτικό, υπηκόους του Ιράκ, Πακιστάν, Παλαιστίνης και Μαρόκου κατά περίπτωση, οι οποίοι δεν είχαν δικαίωμα εισόδου στη χώρα καθόσον στερούνταν ταξιδιωτικών εγγράφων. Οι εν λόγω αλλοδαποί είχαν μεταφερθεί στο άνω σημείο μέσω του ποταμού 'Εβρου (συνοριογραμμή Ελλάδος-Τουρκίας)με διαπεραίωση από Τούρκο υπήκοο με το κύριο όνομα ......, αγνώστων λοιπών στοιχείων και με σκοπό να προωθηθούν στο εσωτερικό της χώρας, ο πρώτος δε των κατηγορουμένων τους επιβίβασε στο προαναφερόμενο όχημα με προορισμό την Αθήνα. Οι λοιποί των κατηγορουμένων παρείχαν στον πρώτο άμεση συνδρομή κατά τη διάρκεια της άνω πράξεως και στην εκτέλεσή της. Ειδικότερα, οι δεύτερος και τρίτος των κατηγορουμένων (ήδη πρώτος και δεύτερος των αναιρεσειόντων) X1 και X2, με το υπ' αριθμό κυκλοφορίας ..... ΙΧΕ αυτοκίνητο, που οδηγούσε ο δεύτερος, με συνοδηγό τον τρίτο, προπορευόταν του ανωτέρω φορτηγού-βυτιοφόρου οχήματος, στο οποίο είχαν επιβιβαστεί οι λαθρομετανάστες με σκοπό να εξασφαλίσουν την ασφαλή διέλευση αυτού, ήτοι να διερευνούν την τυχόν εμφάνιση ανδρών της συνοριακής φύλαξης και να ειδοποιήσουν τον πρώτο των κατηγορουμένων, ώστε να λάβει μέτρα προς αποφυγή οικείου ελέγχου. Στο εν λόγω δε αυτοκίνητο, βρέθηκαν τέσσερα κινητά τηλέφωνα, μεταξύ των οποίων και ένα που ανήκει στον πρώτο, όπως και σημείωμα με το όνομα του τετάρτου των κατηγορουμένων. Ο τέταρτος αυτών, τις νυκτερινές ώρες της 14ης προς 15η -9-2006, με το σκύλο του κινείτο στην περιοχή του ..... και στο προαναφερθέν σημείο επιβιβάσεως των λαθρομεταναστών και επιμελήθηκε της επιβίβασης (βλ. κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας) στην οποία αναφέρει κατά τα κρίσιμα σημεία: "μας ενημέρωσαν ότι τη μεταφορά θα την κάνει ο X3 . Ο τέταρτος κατηγορούμενος έμοιαζε να έκανε κουμάντο κατά τη φόρτωση".
Συνεπώς, πρέπει να κηρυχθούν ένοχοι, να απορριφθούν δε οι ισχυρισμοί του δεύτερου και τρίτου των κατηγορουμένων περί μεταβολής της κατηγορίας σε απλή συνέργεια, καθόσον συνέτρεξε στο πρόσωπό τους άμεσος δόλος υποστήριξης της κυρίας πράξεως και συνδρομή προς εξασφάλιση της τελέσεως αυτής, όπως και αυτοί των ελαφρυντικών περιστάσεων της καλής μετέπειτα συμπεριφοράς, η επίκληση της οποίας προβλήθηκε αορίστως χωρίς αναφορά περιστατικών εξειδίκευσής της". Στη συνέχεια, το Δικαστήριο κήρυξε ενόχους τους αναιρεσείοντες για την πράξη της άμεσης συνέργειας σε μεταφορά-διευκόλυνση και προώθηση αλλοδαπών στη Χώρα (άρθρο 88 παρ.1α του ν. 3386/2005) και επέβαλε στον καθένα από αυτούς συνολική ποινή φυλάκισης 183 μηνών, την οποία μετέτρεψε σε χρηματική ποινή προς 4,40 ευρώ την ημέρα και συνολική χρηματική ποινή 176.000 ευρώ. Με τις παραδοχές της αυτές, η προσβαλλόμενη απόφαση, διέλαβε την επιβαλλόμενη από το άρθρο 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Π.Δ, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού αναφέρει με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από τη διαδικασία στο ακροατήριο και στοιχειοθετούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος της άμεσης συνέργειας, τα αποδεικτικά μέσα, από τα οποία πείστηκε γι' αυτά και τους νομικούς συλλογισμούς, με βάση τους οποίους τα υπήγαγε στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 26 παρ.1α, 27 παρ.1, 45, 46 παρ.1β του Π.Κ, και άρθρο 88 παρ.1α του ν. 3386/2005, που εφαρμόστηκαν, τις οποίες ούτε ευθέως, ούτε εκ πλαγίου παραβίασε, με ασαφείς, ελλιπείς ή αντιφατικές παραδοχές. Ειδικότερα, αιτιολογείται η παραδοχή, ότι αναιρεσείοντες, παρείχαν κατά τη διάρκεια της τέλεσης και κατά την εκτέλεση της κυρίας πράξης, στο συγκατηγορούμενό τους και μη διάδικο στην παρούσα δίκη, X4, κατά την υπ' αυτού οδήγηση του οχήματός του, στο οποίο επέβαιναν οι 58 λαθρομετανάστες, άμεση συνδρομή. Συγκεκριμένα, ενώ, ο X4, μετέφερε από την περιοχή του ..... της Αλεξανδρούπολης, με προορισμό την Αθήνα, τους 58 λαθρομετανάστες, οι X1 και X2, που επέβαιναν στο υπ' αριθμό κυκλοφορίας ...... ΙΧΕ αυτοκίνητο, που οδηγούσε ο πρώτος από αυτούς, X1, με συνοδηγό το δεύτερο, X2, προπορεύονταν του οχήματος στο οποίο επέβαιναν οι λαθρομετανάστες, με τον οποίο(X4), οι τελευταίοι (X1 και X2), διατηρούσαν επαφή, μέσω ενδοεπικοινωνίας με τη χρήση κινητών τηλεφώνων, ώστε, σε περίπτωση εμφάνισης κατά τη διαδρομή προς Αθήνα, συνοριοφυλάκων, να τον ειδοποιήσουν έγκαιρα, και να λάβει τα αναγκαία μέτρα, προκειμένου να αποφύγει οποιοδήποτε έλεγχο. Επίσης, στην προσβαλλόμενη απόφαση, αιτιολογείται η παραδοχή, ότι και ο αναιρεσείων X3, παρέσχε άμεση συνδρομή, στον X4, με την ενεργό παρουσία του, αρχικά στο χώρο επιβίβασης των λαθρομεταναστών, επιμελούμενος στη συνέχεια αυτής και καθοδηγώντας τους προς το όχημα του X4, προκειμένου στη συνέχεια να μεταφερθούν στον τελικό προορισμό τους στην Αθήνα. Επισημαίνεται επίσης, και η ανεύρεση σχετικού σημειώματος στο υπ' αριθμό κυκλοφορίας ..... ΙΧΕ αυτοκίνητο, με επιβαίνοντες τους δεύτερο και τρίτο των αναιρεσειόντων, στο οποίο (σημείωμα) υπήρχε το όνομα του X3.
Συνεπώς, ο από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ του Κ.Π.Δ, προβαλλόμενος πρώτος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο πλήττεται η απόφαση, για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Περαιτέρω, η επιβαλλόμενη κατά τα παραπάνω ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της δικαστικής απόφασης, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από το άρθρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Δ του ΚΠΔ λόγο αναιρέσεως, πρέπει να εκτείνεται και στους αυτοτελείς ισχυρισμούς, τους οποίους προτείνει ο κατηγορούμενος ή ο συνήγορός του στο δικαστήριο της ουσίας, δηλαδή εκείνους που τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξης ή στην άρση ή μείωση της ικανότητας προς καταλογισμό ή στην εξάλειψη του αξιόποινου ή στη μείωση της ποινής, υπό την προϋπόθεση ότι οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν προβληθεί κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, δηλαδή με όλα τα πραγματικά περιστατικά που είναι αναγκαία για τη θεμελίωσή τους και δεν είναι αρκετή μόνη η επίκληση της νομικής διατάξεως που τους προβλέπει ή ο χαρακτηρισμός με τον οποίο είναι γνωστοί στη νομική ορολογία. Η κατά τρόπο αόριστο προβολή των ισχυρισμών αυτών, δεν δημιουργεί υποχρέωση του Δικαστηρίου να τους απαντήσει και συνεπώς, ούτε και να αιτιολογήσει ειδικώς την τυχόν απόρριψή τους. Περαιτέρω, για να συντρέξουν οι από το άρθρ. 84 παρ. 2 εδ. α και ε του ΠΚ προβλεπόμενες ελαφρυντικές περιστάσεις, οι οποίες επιφέρουν μείωση της ποινής κατά το μέτρο του άρθρ. 83 του ίδιου Κώδικα, πρέπει να συνδυάζονται με περιστατικά, τα οποία πρέπει να διατυπώνονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της δίκης, επί της οποίας εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, τα οποία παραδεκτώς επισκοπούνται, ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος X1, ζήτησε δια του συνηγόρου του να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς (άρθρο 84 παρ. 2 εδ. ε του ΠΚ) και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος X2, το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου (άρθρο 84 παρ.2α του Π.Κ). Το Τριμελές Εφετείο Θράκης, απέρριψε τους ως άνω αυτοτελείς ισχυρισμούς των κατηγορουμένων ως αόριστους. Και πράγματι, οι ισχυρισμοί αυτοί είχαν προταθεί αορίστως, εφόσον οι κατηγορούμενοι δεν επικαλέστηκαν περιστατικά, παρά μόνο περιορίστηκαν να ζητήσουν την αναγνώριση ελαφρυντικών της καλής συμπεριφοράς ο 2ος (X1) και του εντίμου βίου ο 3ος (X2), όπως και ο (μη αναιρεσείων) και ο 4ος (X3), και, επομένως, το Δικαστήριο της ουσίας δεν είχε υποχρέωση να αιτιολογήσει την απόρριψή τους ειδικά και εμπεριστατωμένα, είναι δε αβάσιμος και απορριπτέος ο προβαλλόμενος από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ'του Κ.Π.Δ, σχετικός λόγος αναιρέσεως, που υποστηρίζει τα αντίθετα. Περαιτέρω, κατά τις διατάξεις του άρθρου 369 παρ. 1 και 3 ΚΠοινΔ όταν τελειώσει η αποδεικτική διαδικασία, εκείνος που διευθύνει τη συζήτηση δίνει το λόγο στον εισαγγελέα, έπειτα στον πολιτικώς ενάγοντα, ο οποίος πρέπει να αναπτύξει συγχρόνως και το θέμα που αφορά τις απαιτήσεις του, δεν μπορεί όμως να επεκταθεί στο θέμα της ποινής που πρέπει να επιβληθεί, ύστερα στον αστικώς υπεύθυνο και τέλος δίνει το λόγο στον κατηγορούμενο, ο οποίος (ή ο συνήγορος αυτού) έχει πάντοτε το δικαίωμα να μιλήσει τελευταίος. Οι διατάξεις αυτές έχουν εφαρμογή σε κάθε ποινική δίκη, η δε παραβίασή τους επιφέρει απόλυτη ακυρότητα κατά το άρθρο 171 παρ. 1, περ. δ' του ΚΠοινΔ, γιατί αφορούν την υπεράσπιση του κατηγορουμένου και την άσκηση των δικαιωμάτων που του παρέχονται, και ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α' του ίδιου Κώδικα. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της δίκης, μετά την υποβολή των αυτοτελών ισχυρισμών από τους πληρεξουσίους των αναιρεσειόντων - κατηγορουμένων, και την πρόταση του Εισαγγελέα, η Πρόεδρος ρώτησε τους κατηγορούμενους αν έχουν να προσθέσουν κάτι για την υπεράσπισή τους και οι κατηγορούμενοι απάντησαν αρνητικά. Επομένως, δεν επήλθε καμία εν προκειμένω ακυρότητα της διαδικασίας και είναι απορριπτέος, ως αβάσιμος, ο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α' ΚΠοινΔ, δεύτερος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλουν οι αναιρεσείοντες απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, λόγω μη ακροάσεώς τους. Συνακόλουθα, και μη υπάρχοντος προς εξέταση, άλλου παραδεκτού λόγου αναιρέσεως, πρέπει να απορριφθούν οι κρινόμενες αιτήσεις αναιρέσεως και να καταδικασθούν οι αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα( άρθρο 583 παρ.1 του Κ.Π.Δ)
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την με αριθμό 63/2 Νοεμβρίου 2007 αίτηση του X3 και την υπ' αριθμό 64/5 Νοεμβρίου 2007 αίτηση των X1 και X2 αντίστοιχα, για αναίρεση της υπ' αριθμό 718/2007 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Θράκης και
Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα, τα οποία ανέρχονται σε διακόσια είκοσι(220) ευρώ, για τον καθένα.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 12 Φεβρουαρίου 2008. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, την 1η Απριλίου 2008.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ