Θέμα
Ποινή συνολική, Νόμου εφαρμογή και ερμηνεία.
Περίληψη:
Αίτηση συγχώνευσης ποινών. Είναι μη νόμιμη όταν, κατά το διάστημα της υφ' όρον απόλυσης δοκιμασίας για την πρώτη ποινή, τελέσει ο αιτών νέο έγκλημα από δόλο και του επιβληθεί ποινή ανώτερη από έξι (6) μήνες, έστω και αν η δεύτερη απόφαση δεν είναι αμετάκλητη ακόμη (κατά το χρόνο υποβολής της αίτησης συγχώνευσης) καθόσον το υπόλοιπο της πρώτης ποινής εκτίεται αθροιστικά και δεν συγχωνεύεται με την ποινή της δεύτερης απόφασης. Απόρριψη αίτησης αναιρέσεως κατά αποφάσεως που απέρριψε την αίτηση συγχώνευσης ποινών που επιβλήθηκαν με τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις.
ΑΡΙΘΜΟΣ 1691/2010
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Αιμιλία Λίτινα, Προεδρεύουσα Αρεοπαγίτη, ως αρχαιότερο μέλος στη σύνθεση και σύμφωνα με την 101/21-7-10 Πράξη του Προέδρου του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Τσόλια, Νικόλαο Κωνσταντόπουλο, Παναγιώτη Ρουμπή-Εισηγητή και Αθανάσιο Γεωργόπουλο, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 5 Οκτωβρίου 2010, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Παναγιώτη Νικολούδη (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και την Γραμματέα Πελαγία Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση
του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ, κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Φίλιππο Φίλια, περί αναιρέσεως της 809/2010 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης. Το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητά την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 14 Ιουνίου 2010 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 824/2010.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Εισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά τις διατάξεις των άρθρων 105, 108 και 109 του ΠΚ, αν από την απόλυση, υπό τον όρο της ανακλήσεως, του καταδικασθέντος σε στερητική της ελευθερίας ποινή περάσει το χρονικό διάστημα της ποινής το οποίο υπολείπετο για έκτιση, σε όσες περιπτώσεις αυτό είναι ανώτερο από τρία έτη, ή αν περάσουν τρία έτη, όταν αυτό είναι μικρότερο των τριών ετών, χωρίς να γίνει ανάκληση, η ποινή, (αν πρόκειται για ισόβια κάθειρξη, οπότε απαιτείται να περάσουν δέκα έτη), θεωρείται ότι έχει εκτιθεί. Αν, όμως, μέσα στο χρονικό αυτό διάστημα, εκείνος που απολύθηκε διαπράξει έγκλημα από δόλο, για το οποίο του επιβλήθηκε αμετακλήτως οποτεδήποτε ποινή φυλακίσεως ανώτερη από έξι μήνες, τότε εκτίει αθροιστικά και ολόκληρο το υπόλοιπο της προηγούμενης ποινής, το οποίο έπρεπε να εκτίσει κατά το χρόνο της προσωρινής απολύσεως. Η απόλυση, δηλαδή, υπό τον όρο της ανακλήσεως, δεν αποτελεί απαλλαγή από την ποινή, αλλά στάδιο εκτελέσεώς της, που επιδιώκει την αποτροπή της υποτροπής με τη βελτίωση του καταδίκου και την κοινωνική του αποκατάσταση (Ολ. ΑΠ 106/1991). Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 97 ΠΚ, οι διατάξεις του άρθρου 94 παρ. 1 του ίδιου κώδικα για τον καθορισμό συνολικής εκτιτέας ποινής, εφαρμόζονται και όταν κάποιος, προτού εκτιθεί ολοκληρωτικά ή παραγραφεί η χαριστεί η ποινή που του επιβλήθηκε για κάποια αξιόποινη πράξη, καταδικασθεί για άλλη αξιόποινη πράξη, οποτεδήποτε και αν τελέσθηκε αυτή. Από τις εν λόγω διατάξεις, σε συνδυασμό και με εκείνη του άρθρου 551 παρ. 1 Κ.Ποιν.Δ., η οποία ορίζει ότι "αν πρόκειται να εκτελεσθούν κατά ίδιου προσώπου περισσότερες αμετάκλητες καταδικαστικές αποφά-σεις για διαφορετικά εγκλήματα που συρρέουν, εφαρμόζονται οι ορισμοί του Ποινικού Κώδικα για τη συρροή, συνάγεται ότι αν κατά το στάδιο της δοκιμασίας εκείνου που απολύθηκε υφ' όρων συμπέσει ποινή ανώτερη των έξι μηνών για άλλη (ή και περισσότερες) από δόλο πράξη, παρόλον ότι η ποινή που έχει ανασταλεί και η νέα συναντώνται κατά την εκτέλεση, δεν επιτρέπεται να καταγνωσθεί μία συνολική ποινή με συνυπολογισμό της ποινής που έχει ανασταλεί υπό τον όρον της ανακλήσεως, καθόσον ολόκληρο το υπόλοιπο της τελευταίας εκτίεται αθροιστικά, αφότου καταστεί αμετάκλητη η απόφαση που επέβαλε στον υφ' όρον απολυθέντα ποινή φυλακίσεως ανώτερη των έξι μηνών για έγκλημα που διέπραξε από δόλο εντός του χρόνου της δοκιμασίας και επομένως δεν χωρεί (στην περίπτωση αυτή) εφαρμογή των διατάξεων για τη συγχώνευση.
Στην προκειμένη περίπτωση, από τα έγγραφα της δικογραφίας, τα οποία επισκοπούνται παραδεκτώς για την έρευνα της βασιμότητας του από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε' Κ.Ποιν.Δ. προβαλλομένου λόγου, προκύπτουν τα ακόλουθα: Ο αναιρεσείων Χ καταδικάσθηκε με την υπ' αριθμ. 717-718/2004 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης σε κάθειρξη είκοσι (20) ετών για παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών. Με το υπ' αριθμ. 36/2007 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Άμφισσας ο αναιρεσείων έτυχε της υφ' όρον απολύσεως και απολύθηκε από τις φυλακές στις 21-2-2007, με περιοριστικούς όρους μέχρι το πέρας της ανωτέρω ποινής του, το οποίο (βούλευμα) καθόρισε υπόλοιπο ποινής ανερχόμενο σε 7 έτη, 11 μήνες και 12 ημέρες. Ο ανωτέρω όμως εντός του χρόνου της προαναφερόμενης δοκιμασίας του διέπραξε και νέα από δόλο εγκλήματα και συγκεκριμένα: α) της αγοράς, κατοχής και κατ' εξακολούθηση πώλησης ναρκωτικών ουσιών (με χρόνους τέλεσης στις 20-2-2008 και στις 20-2-2009) και β) της χρήσης κατ' εξακολούθηση ναρκωτικών ουσιών (με χρόνο τέλεσης από 20-1-2009 έως 20-2-2009), για τα οποία καταδικάστηκε, σε πρώτο βαθμό, με την υπ' αριθμ. 120/20-1-2010 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης σε συνολική ποινή κάθειρξης δώδεκα (12) ετών και δύο (2) μηνών, για τις πράξεις του δε αυτές ήταν προσωρινά κρατούμενος για έντεκα (11) μήνες (από 20-2-2009 έως 20-1-2010). Κατά της δευτέρας των προμνημονευόμενων αποφάσεων ο ήδη αναιρεσείων έχει ασκήσει έφεση, της οποίας η εκδίκαση εκκρεμεί. Περαιτέρω, ο αναιρεσείων με την από 18-3-2010 αίτησή του που υπέβαλε ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης για συγχώνευση των ποινών που του επιβλήθηκαν με τις ως άνω δύο αποφάσεις. Το ανωτέρω Δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφασή του απέρριψε την αίτηση αυτήν ως μη νόμιμη, καθόσον το υπόλοιπο της πρώτης ποινής μετά την αμετάκλητη καταδίκη του αναιρεσείοντος για πράξεις που τέλεσε με δόλο κατά το στάδιο της δοκιμασίας του πρέπει να εκτιθεί αθροιστικά μετά την ολοκληρωτική έκτιση της ποινής μεγαλύτερης των έξι (6) μηνών, που του έχει επιβληθεί σε πρώτο βαθμό με την υπ' αριθμ. 120/2010 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης. Έτσι, όπως έκρινε το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης ορθά το νόμο εφήρμοσε και συνακόλουθα ο σχετικός και μοναδικός λόγος αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε του Κ.Ποιν.Δ. είναι αβάσιμος και πρέπει να απορριφθεί.
Μετά από αυτά και αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως παραδεκτός για έρευνα, πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της η κρινόμενη αίτηση και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 Κ.Ποιν.Δ.).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 14 Ιουνίου 2010 αίτηση του Χ, κατοίκου ..., για αναίρεση της υπ' αριθ. 809/2010 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα, που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 14 Οκτωβρίου 2010. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 21 Οκτωβρίου 2010.
Η ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ