Θέμα
Ακυρότητα απόλυτη, Πολιτική αγωγή, Περιβάλλοντος προστασία.
Περίληψη:
Ν. 1650/1986. Προστασία περιβάλλοντος. Νομίμως και παραδεκτώς παρίσταται ενώπιον του Δικαστηρίου ως πολιτικώς ενάγων εκείνος που επικαλείται ηθική βλάβη από την παράβαση του ως άνω νόμου, έστω και αν δεν περιλαμβάνεται μεταξύ εκείνων που αναφέρονται στο άρθρο 28 παρ. 7 του Ν. 1650/1986. Απορρίπτεται η αίτηση αναιρέσεως με την οποία ο αναιρεσείων ισχυρίζεται τα αντίθετα.
ΑΡΙΘΜΟΣ 1865/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Εμμανουήλ Καλούδη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Αιμιλία Λίτινα, Ανδρέα Τσόλια - Εισηγητή, Ιωάννη Παπουτσή και Ανδρέα Δουλγεράκη, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 13 Ιανουαρίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθανασίου Κονταξή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ, κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξούσιους δικηγόρους του Δημήτριο Παπασιδέρη και Γεώργιο Κατσαμπάνη, περί αναιρέσεως της 5291/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Με πολιτικώς ενάγοντες τους: 1. Ψ1, κάτοικο ... και 2. Ψ2, κάτοικο ..., που εκπροσωπήθηκαν από την πληρεξούσια δικηγόρο τους Μαρία Σφαλαγκάκου.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 23 Σεπτεμβρίου 2008 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1529/2008.
Αφού άκουσε
Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των ως άνω διαδίκων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, κατά τη διάταξη του άρθρου 171 αρ. 2 ΚΠΔ, απόλυτη ακυρότητα, που δημιουργεί λόγο αναιρέσεως της αποφάσεως, κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α του ΚΠΔ, η οποία λαμβάνεται υπόψη αυτεπαγγέλτως σε κάθε στάδιο της διαδικασίας, ακόμη και στον Άρειο Πάγο, επιφέρει και η παρά τον νόμο παράσταση του ο πολιτικώς ενάγοντος στη διαδικασία του ακροατηρίου. Τέτοια ακυρότητα υπάρχει όταν δεν συντρέχουν στο πρόσωπο του πολιτικώς ενάγοντος οι όροι της ενεργητικής και παθητικής νομιμοποιήσεως για την άσκηση της πολιτικής αγωγής, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 63 και 64 του ΚΠΔ και όταν παραβιάστηκε η διαδικασία που έπρεπε να τηρηθεί σχετικά με τον τρόπο και τον χρόνο ασκήσεως της υποβολής αυτής κατά το άρθρο 68 του ΚΠΔ. Εξάλλου, όπως προκύπτει από τα άρθρα 63, 64, και 68 του ΚΠΔ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 914 και 932 ΑΚ, στην άσκηση της πολιτικής αγωγής για την επιδίκαση αποζημιώσεως ή χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ηθικής βλάβης νομιμοποιούνται μόνο όσοι έχουν ζημιωθεί αμέσως από το διωκόμενο έγκλημα. Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 28 παρ. 7 του Ν. 1650/86 ορίζεται ότι "στις περιπτώσεις των εγκλημάτων της παρ. 1 του ίδιου άρθρου (ρύπανση ή υποβάθμιση του περιβάλλοντος, άσκηση δραστηριότητας ή επιχείρησης, χωρίς την απαιτούμενη άδεια ή έγκριση ή καθ' υπέρβαση των ορίων τους) ως πολιτικώς ενάγων μπορεί να παρίσταται και το Δημόσιο, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στην περιφέρεια των οποίων τελέστηκε το έγκλημα και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, ανεξάρτητα αν έχουν υποστεί περιουσιακή ζημία με αίτημα την αποκατάσταση των πραγμάτων στο μέτρο που είναι δυνατή. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι εκτός από τα κατά το άρθρο 68 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας φυσικά ή νομικά πρόσωπα που νομιμοποιούνται για παράσταση πολιτικής αγωγής στο ποινικό δικαστήριο για αποζημίωση ή αποκατάσταση ηθικής βλάβης, νομιμοποιούνται προσέτι και οι αναφερόμενοι στη διάταξη αυτοί Οργανισμοί, καθώς και το Δημόσιο. Ήτοι, η διάταξη αυτή, δεν αποκλείει και την παράσταση και άλλων φυσικών ή νομικών προσώπων. Επομένως, νομίμως και παραδεκτώς παρέστησαν, τόσο στο πρωτοβάθμιο, όσο και στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, ως πολιτικώς ενάγοντες, οι Ψ1 και ο Ψ2, οι οποίοι δηλώνοντας ότι κατέχουν ακίνητα όμορα της επιχειρήσεως του αναιρεσείοντος, με αποτέλεσμα να πλήττεται η υγεία και η προσωπικότητα τους, δικαιούνται, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 57, 59 και 1003 ΑΚ, να στραφούν με αγωγή κατά των υπευθύνων της ρυπάνσεως. Επομένως, τα αντίθετα, που υποστηρίζει με τον μοναδικό από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α' λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων, ο οποίος, καταδικάστηκε με την 5291/2008 απόφαση του Β' Τριμελούς Εφετείου Αθηνών (Πλημμελημάτων) σε συνολική ποινή φυλακίσεως 6 μηνών και συνολική χρηματική ποινή 1.200 ευρώ για παράβαση του Ν. 1650/1986, είναι αβάσιμα και απορριπτέα. Συνακόλουθα, πρέπει να απορριφθεί η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠΔ), καθώς και στη δικαστική δαπάνη των πολιτικώς εναγόντων (άρθρο 176 ΚΠολΔ), κατά τα αναφερόμενα στο διατακτικό.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Απορρίπτει την από 23.9.2008 αίτηση αναιρέσεως του Χ κατά της 5.291/2008 αποφάσεως του Β' Τριμελούς Εφετείου Αθηνών (Πλημμελημάτων). Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα που ανέρχονται στο ποσό των διακοσίων είκοσι (220) ευρώ και στη δικαστική δαπάνη των πολιτικώς εναγόντων, την οποία ορίζει σε πεντακόσια (500) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουνίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 29 Σεπτεμβρίου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ