Θέμα
Αναιρέσεως απαράδεκτο, Αοριστία λόγου αναιρέσεως, Ναρκωτικά, Αναιρέσεων συνεκδίκαση, Επεκτατικό αποτέλεσμα, Πρόσθετοι λόγοι.
Περίληψη:
Τρεις αναιρεσείοντες. Αόριστος ο λόγος αναιρέσεως των δύο πρώτων αναιρεσειόντων για έλλειψη αιτιολογίας. Απόρριψη αυτού και των αιτήσεων ως απαραδέκτων. Πρόσθετοι λόγοι. Προϋποθέτουν για την έρευνα παραδεκτό λόγο αναιρέσεως. Απόρριψη πρόσθετων λόγων. Ασαφής και αντιφατική αιτιολογία της καταδικαστικής αποφάσεως για εισαγωγή, μεταφορά και κατοχή ναρκωτικών ουσιών. Δεκτός ο σχετικός λόγος αναιρέσεως που παραδεκτά προβάλλεται από τον τρίτο αναιρεσείοντα. Επεκτατικό αποτέλεσμα κατ’ άρθρο 469 ΚΠΔ και στους λοιπούς αναιρεσείοντες, η αίτηση των οποίων απορρίπτεται ως απαράδεκτη.
Αριθμός 438/2008
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ε' Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ηρακλή Κωνσταντινίδη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Κούκλη, Ελευθέριο Νικολόπουλο-Εισηγητή, Αναστάσιο Λιανό και Βιολέττα Κυτέα, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 21 Σεπτεμβρίου 2007, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αντωνίου Μύτη (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση των αναιρεσειόντων - κατηγορουμένων 1) X1 και ήδη κρατουμένου στην Κλειστή Φυλακή Πατρών, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, 2) X2 και ήδη κρατουμένου στην κλειστή Φυλακή Πατρών, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γρηγόριο Τσόλια, 3) X3 και ήδη κρατουμένου στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνας (ΕΚΚΝ), που εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξουσίους δικηγόρους του Γρηγόριο Τσόλια και Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, περί αναιρέσεως της 36/2006 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Κέρκυρας. Το Πενταμελές Εφετείο Κέρκυρας, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή και οι αναιρεσείοντες - κατηγορούμενοι ζητούν την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στις από 11 Μαΐου 2006, 11 Μαΐου 2006 και 28 Ιουλίου 2006 τρείς αυτοτελείς αιτήσεις αναίρεσης, αντιστοίχως, και στα από 5 Σεπτεμβρίου 2007, δύο αυτοτελή δικόγραφα προσθέτων λόγων των δευτέρου και τρίτου των αναιρεσειόντων, τα οποία καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1434/06.
Αφού άκουσε Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των αναιρεσειόντων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε: α) να απορριφθούν ως απαράδεκτες οι αιτήσεις αναίρεσης των πρώτου και δευτέρου των αναιρεσειόντων και οι πρόσθετοι λόγοι του δεύτερου εξ αυτών, β) να γίνει δεκτή η αίτηση αναίρεσης του τρίτου των αναιρεσειόντων και γ) να αναιρεθεί η απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση στο σύνολό της για νέα κρίση και ως προς τους αναιρεσείοντες, των οποίων οι αναιρέσεις είναι απαράδεκτες.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι.- Kατά της προσβαλλόμενης υπ' αριθμ. 36/2006 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Κερκύρας, νομότυπα και εμπρόθεσμα ασκήθηκαν α) η υπ' αριθμ. 47/11-5-2006 αίτηση αναιρέσεως του X1 β) η υπ' αριθμ. 49/11-5-2005 αίτηση και οι από 5-9-2005 πρόσθετοι λόγοι αναιρέσεως του X2 και γ) η υπ' αριθμ. 36/28-7-2006 αίτηση του X3. Επομένως, πρέπει οι αιτήσεις να γίνουν τυπικά δεκτές και να συνεκδικασθούν.
ΙΙ.- Επί των αιτήσεων των α) X1 και b) X2 και των από 5-9-2007 προσθέτων λόγων του δευτέρου.
1.- Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 148 έως 153, 473 παρ. 1, 474 παρ. 2, 476 παρ. 1, 509 παρ. 1 και 510 του ΚΠΔ προκύπτει ότι, για το κύρος και κατ' ακολουθία το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως κατά αποφάσεως, πρέπει στη δήλωση ασκήσεώς της να περιέχονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο οι λόγοι για τους οποίους ασκείται. Αν δεν περιέχεται σ' αυτήν ένας τουλάχιστον λόγος από τους αναφερόμενους περιοριστικά στο άρθρο 510 ΚΠΔ λόγους αναίρεσης, η αίτηση απορρίπτεται ως απαράδεκτη χωρίς άλλη έρευνα, σύμφωνα με το άρθρο 513 του ίδιου Κώδικα. Απλή παράθεση του κειμένου της σχετικής διάταξης που προβλέπει το λόγο αναίρεσης, χωρίς αναφορά των περιστατικών που θεμελιώνουν την επικαλούμενη πλημμέλεια, δεν αρκεί. Ειδικότερα, για την πληρότητα του από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του Κ.Π.Δ λόγου αναιρέσεως της αποφάσεως, με τον οποίο αποδίδεται σ' αυτήν η πλημμέλεια της έλλειψης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, πρέπει να διαλαμβάνονται στην αίτηση αναιρέσεως οι πλημμέλειες τις αποφάσεως ως προς την έκθεση των πραγματικών περιστατικών της αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης του εγκλήματος, οι τυχόν ασάφειες, αντιφάσεις και λογικά κενά και η μη αναφορά των αποδεικτικών μέσων από τα οποία προέκυψαν τα πραγματικά περιστατικά. Εξάλλου, η αίτηση αναίρεσης που δεν περιέχει λόγους, ή περιέχει λόγους ασαφείς και αόριστους, δεν μπορεί να συμπληρωθεί με παραπομπή σε άλλα έγγραφα ή με την άσκηση πρόσθετων λόγων αναιρέσεως, οι οποίοι προϋποθέτουν, σύμφωνα με το άρθρο 509 παρ. 2 Κ.Π.Δ. την ύπαρξη παραδεκτού λόγου αναίρεσης (Ολ Α.Π. 2/2002). 2.- Στην προκείμενη περίπτωση, οι αναιρεσείοντες πλήττουν την υπ' αριθμ. 32/2006 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Κερκύρας, με την οποία καταδικάσθηκαν για εισαγωγή, μεταφορά και κατοχή ναρκωτικών ουσιών και ζητούν την αναίρεση της παραπάνω καταδικαστικής αποφάσεως για έλλειψη αιτιολογίας, επικαλούμενοι, κατά πιστή αντιγραφή από την έκθεση αναιρέσεως τα εξής ".. Αιτεί την αναίρεση για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολόγησης η οποία απαιτείται από το Σύνταγμα και το Νόμο, καθώς και για όσους άλλους λόγους έχει να προσθέσει δια του πληρεξουσίου δικηγόρου του ..." Με το περιεχόμενο αυτό και σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, ο λόγος αυτός της αναιρέσεως στον οποίο δεν προσδιορίζονται οι αποδιδόμενες στην προσβαλλόμενη απόφαση πλημμέλειες, είναι αόριστος και ανεπίδεκτος εκτιμήσεως. Ειδικότερα, δεν αναφέρονται στο αναιρετήριο οι ουσιαστικές παραδοχές του δικαστηρίου και σε τι συνίστανται οι ελλείψεις της αιτιολογίας, σε ποια κεφάλαια της προσβαλλόμενης αποφάσεως ανάγονται αυτές και ποια πραγματικά περιστατικά τα οποία ήσαν αναγκαία για τη συνδρομή των υποκειμενικών και αντικειμενικών στοιχείων των εγκλημάτων για τα οποία καταδικάσθηκαν, δεν περιέχονται με πληρότητα σ' αυτήν.
Συνεπώς, ο άνω λόγος και στις δύο αιτήσεις αναιρέσεως είναι αόριστος και ως εκ τούτου απαράδεκτος και πρέπει να απορριφθεί, καθώς και οι αιτήσεις στο σύνολό τους. Περαιτέρω, εφόσον σύμφωνα και με την προηγούμενη σκέψη, μία από τις προϋποθέσεις για την εξέταση των προσθέτων λόγων αναίρεσης είναι, κατά την έννοια του άρθρου 509 παρ. 2 ΚΠΔ, η ύπαρξη ενός τουλάχιστον παραδεκτού κύριου λόγου αναίρεσης, η δε ένδικη αναιρετική αίτηση και του X2 κρίθηκε, ότι δεν περιέχει παραδεκτό κύριο λόγο αναίρεσης, είναι απαράδεκτο και πρέπει να απορριφθεί και το από 5-9-2007 δικόγραφο των προσθέτων λόγων αυτού. Οι αναιρεσείοντες, λόγω απορρίψεως των αιτήσεων αναιρέσεων και των προσθέτων λόγων του δευτέρου, πρέπει να καταδικασθούν στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 Κ.Π.Δ.)
ΙΙ.- Επί της αιτήσεως του X3 και των από 5-9-2007 προσθέτων λόγων.
'Ελλειψη της απαιτούμενης από τα άρθρα 93 παρ. 3 Συντάγματος και 139 Κ.Π.Δ. ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, που ιδρύει λόγο αναιρέσεως της αποφάσεως κατά το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του Κ.Π.Δ., υπάρχει, όταν δεν εκτίθενται σε αυτήν πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχτηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελίωσαν και οι νομικοί συλλογισμοί, με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που αποδείχτηκαν στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόστηκε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας: α) Είναι επιτρεπτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, που αποτελούν ενιαίο σύνολο β) Αρκεί να αναφέρονται τα αποδεικτικά μέσα γενικώς κατά το είδος τους, χωρίς να απαιτείται να εκτίθεται τί προέκυψε από καθένα από αυτά, ούτε είναι απαραίτητη η αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση των διαφόρων αποδεικτικών μέσων και των μαρτυρικών καταθέσεων μεταξύ τους ή να προσδιορίζεται ποιό βαρύνει περισσότερο για το σχηματισμό της δικαστικής κρίσης. Απαιτείται μόνο να προκύπτει ότι το Δικαστήριο έλαβε υπόψη και συνεκτίμησε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, για το σχηματισμό της δικανικής του πεποίθησης, και όχι μόνο μερικά από αυτά. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό με συνδυασμό με το διατακτικό της προσβαλλόμενης απόφασης, το Πενταμελές Εφετείο Κερκύρας που δίκασε κατ' έφεση, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των κατ' είδος αναφερομένων σ' αυτήν αποδεικτικών μέσων, δέχθηκε, κατά την αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: "..Οι κατηγορούμενοι, μετέχοντες σε ομάδα επτά ατόμων, Αλβανικής υπηκοότητας, εισήλθαν κρυφά στην Ελληνική επικράτεια, στην περιοχή .......... Θεσπρωτίας, μεταφέροντας συνολικά 140 κιλά ινδικής κάνναβης. Την ποσότητα αυτή εισήγαν και μετέφεραν στην Ελληνική επικράτεια με σκοπό τον βιοπορισμό, αφού για την πράξη τους αυτή έλαβαν αμοιβή 500.000 σε Αλβανικό νόμισμα. Την ποσότητα αυτή που είχαν την φυσική της εξουσία, θα πωλούσαν προς τρίτους στην αγορά ναρκωτικών..... και πρέπει οι κατηγορούμενοι να κηρυχθούν ένοχοι των πράξεων που τους αποδίδονται, με την προσθήκη του άρθρου 8 του ν. 1729/1987 και με την χορήγηση της ελαφρυντικής περιστάσεως του άρθρου 84 παρ. 2α ΠΚ, εν όψει της λευκής τους ποινικής καταστάσεως, χωρίς την παροχή άλλης ελαφρυντικής περιστάσεως (μεταμελείας) αφού η χορήγηση της μιας ελαφρυντικής περιστάσεως αρκεί για την μειωμένη ποινή....". Με τις παραδοχές αυτές, η προσβαλλόμενη απόφαση στο διατακτικό της κήρυξε ένοχο τον κατηγορούμενο καθώς και τους συγκατηγορουμένους του X1 και X2 και επέβαλε σ' αυτούς ποινή κάθειρξης δέκα οκτώ (18) ετών για το ότι στις 29-10-2004, στην περιοχή .......... Ν. Θεσπρωτίας, χωρίς να είναι τοξικομανείς α) εισήγαγαν από κοινού στην Ελληνική επικράτεια από την Αλβανία, ποσότητα εκατόν σαράντα (140) κιλών ακατέργαστης ινδικής κάναβης β) από κοινού μετέφεραν εντός της Ελληνικής επικράτειας και κατείχαν ποσότητα είκοσι (20) κιλών της άνω ναρκωτικής ουσίας. Με αυτά, όμως, που δέχθηκε το δικαστήριο της ουσίας, δεν διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία που απαιτείται κατά τις διατάξεις του άρθρου 93 παρ.3 του Συντάγματος και άρθρ. 139 Κ.Π.Δ. αλλά ασαφή και αντιφατική. Ειδικότερα, ενώ στο σκεπτικό της αποφάσεώς του το δικαστήριο με τις εκεί παραδοχές του δέχεται ότι οι κατηγορούμενοι ως μέλη ομάδας επτά ατόμων από κοινού εισήγαγαν από την Αλβανία εντός της Ελληνικής επικράτειας, μετέφεραν και κατείχαν ποσότητα εκατόν σαράντα (140) της προαναφερόμενος ναρκωτικής ουσίας, στο διατακτικό του κηρύσσει ένοχο τον αναιρεσείοντα και τους συγκατηγορουμένους του, αλλά για τις πράξεις της μεταφοράς και κατοχής δέχεται, σε αντίθεση με όσα στο σκεπτικό διαλαμβάνονται, ότι αυτές αναφέρονται και αφορούν ποσότητα είκοσι (20) μόνον κιλών ινδικής κάνναβης, χωρίς να εξηγείται η διαφοροποίηση και ο περιορισμός που γίνεται στο διατακτικό.
Συνεπώς, είναι βάσιμος ο από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ.Δ'του Κ.Ποιν.Δ λόγος αναιρέσεως για έλλειψη αιτιολογίας που προβάλλεται με το δικόγραφο της αναιρέσεως (παρέλκει η έρευνα των λόγων που προβάλλονται με το δικόγραφο των προσθέτων λόγων) και πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση, παραπεμφθεί δε η υπόθεση για νέα έρευνα στο δικαστήριο που την εξέδωσε, συγκροτούμενο από δικαστές άλλους από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως (άρθρο 519 Κ.Ποιν.Δ)
ΙΙΙ.- Κατά το άρθρο 469 Κ.Ποιν.Δ αν στο έγκλημα συμμετείχαν περισσότεροι ή αν η ποινική ευθύνη ενός κατηγορουμένου εξαρτάται σύμφωνα με τον νόμο από την ευθύνη του άλλου, το ένδικο μέσο που ασκεί κάποιος από τους κατηγορουμένους, ακόμη και όταν χορηγείται μόνον σ'αυτόν από το νόμο, καθώς και οι λόγοι τους οποίους προτείνει, αν δεν αναφέρονται αποκλειστικά στο πρόσωπό του, ωφελούν και τους υπόλοιπους κατηγορουμένους. Στην προκείμενη υπόθεση, εφόσον κατά παραδοχή της αιτήσεως αναιρέσεως του X3 αναιρείται η προσβαλλόμενη απόφαση για έλλειψη αιτιολογίας, ήτοι για λόγο που δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο πρόσωπό του, πρέπει να ωφεληθούν και να έχει η αναίρεση αυτού επεκτατικό αποτέλεσμα και για τους αναιρεσείοντες X1 και X2, οι αναιρέσεις των οποίων, για τον ίδιο λόγο της ελλείψεως αιτιολογίας κατά της αυτής αποφάσεως απερρίφθησαν, κατά τα ανωτέρω, ως απαράδεκτες.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει τις από 11-5-2006 αιτήσεις των α) X1 και β) X2 για αναίρεση της υπ' αριθμ. 36/2006 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Κερκύρας. Και
Καταδικάζει καθένα από τους παραπάνω αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα τα οποία ορίζει στο ποσό των διακοσίων είκοσι (220) ευρώ.
Δέχεται την από 28-7-2006 αίτηση του X3 και αναιρεί την άνω υπ' αριθμ. 36/2006 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κερκύρας.
Παραπέμπει την υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο δικαστήριο που θα συγκροτηθεί από δικαστές άλλους από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως.
Αποφαίνεται όπως η αναίρεση του X3, έχει επεκτατικό αποτέλεσμα και για τους συγκατηγορουμένους του X1 και X2.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 7 Δεκεμβρίου 2007. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 26 Φεβρουαρίου 2008.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ