Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Ναρκωτικά, Αλλοδαπού απέλαση.
Περίληψη:
Απέλαση αλλοδαπού, μη υπηκόου Κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καταδικασθέντος σε ποινή καθείρξεως για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών (άρθ. 20-24 Κ.Ν.Ν.). Διατάσσεται υποχρεωτικά απ’ το Δικαστήριο εκτός αν συντρέχουν σπουδαίοι λόγοι, ιδίως οικογενειακοί, που δικαιολογούν την παραμονή του στη Χώρα. Την ύπαρξη σπουδαίων λόγων πρέπει να επικαλεσθεί και αποδείξει ο κατηγορούμενος. Τι συνιστά σπουδαίο λόγο. Η απόφαση περί απελάσεως πρέπει να περιέχει ειδική αιτιολογία. Τι απαιτείται να διαλαμβάνει η αιτιολογία αυτή. Απορρίπτεται αναίρεση κατά κεφαλαίου αποφάσεως περί απελάσεως κατηγορουμένου.
Αριθμός 779/2008
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ζ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Γρηγόριο Μάμαλη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη, ως αρχαιότερο μέλος της συνθέσεως (κωλυομένου του Αντιπροέδρου Αρείου Πάγου Μιχαήλ Δέτση), Θεοδώρα Γκοΐνη - Εισηγήτρια, Βασίλειο Κουρκάκη, Γεώργιο Χρυσικό και Ελευθέριο Μάλλιο, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 20 Φεβρουαρίου 2008, με την παρουσία της Αντεισαγγελέως Αρείου Πάγου Ευτέρπης Κουτζαμάνη (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου) και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ1 και ήδη κρατουμένου στη Δικαστική Φυλακή Χίου, που παρέστη με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Κωνσταντίνο Μαυροειδή, για αναίρεση της με αριθμό 678/2007 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητά την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 30 Απριλίου 2007 αίτησή του, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 952/2007.
Α φ ο ύ ά κ ο υ σ ε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναιρέσεως.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά το άρθρο 174 παρ. 2 του Ν.1729/1987, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 5 παρ. 9 του Ν.3189/2003 (ήδη άρθρο 35 παρ. 2 του Κώδικος Νόμων για τα Ναρκωτικά), για αλλοδαπούς που καταδικάζονται για παράβαση του νόμου αυτού σε ποινή καθείρξεως το δικαστήριο διατάσσει την ισόβια απέλασή τους από τη Χώρα, εκτός αν συντρέχουν σπουδαίοι λόγοι, ιδίως οικογενειακοί, που δικαιολογούν την παραμονή τους, οπότε ισχύουν και γι' αυτούς οι ρυθμίσεις της παρ.1 (για την απαγόρευση διαμονής σε ορισμένους τόπους). Για την εκτέλεση της απελάσεως εφαρμόζεται το άρθρο 74 του ΠΚ, με επιφύλαξη των σχετικών διατάξεων που περιλαμβάνονται σε διεθνείς συμβάσεις οι οποίες έχουν κυρωθεί από την Ελλάδα. Από τη διάταξη αυτή και το συνδυασμό της μ' εκείνη του άρθρου 74 του ΠΚ, προκύπτει ότι, σε περίπτωση καταδίκης αλλοδαπού, υπηκόου Κράτους μη μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σε ποινή καθείρξεως για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, το δικαστήριο που τον καταδίκασε οφείλει να διατάξει την ισόβια απέλασή του από τη Χώρα, εκτός αν συντρέχουν σπουδαίοι λόγοι, ιδίως οικογενειακοί, που δικαιολογούν την παραμονή του σ' αυτήν. Ενόψει αυτών, η απόφαση που διατάσσει την απέλαση κατ' εφαρμογή του άρθρου 17 παρ. 2 του Ν.1729/1987, έχει κατά τούτο την επιβαλλόμενη από τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠοινΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον εκ του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' ΚΠοινΔ λόγο αναιρέσεως, όταν αναφέρει ότι πρόκειται για αλλοδαπό μη υπήκοο Κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ότι αυτός καταδικάσθηκε σε ποινή καθείρξεως για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, αν δε προβληθεί απ' αυτόν, με αυτοτελή ισχυρισμό, η συνδρομή σπουδαίου λόγου που δικαιολογεί την παραμονή του στη Χώρα, η αιτιολογία της αποφάσεως που απορρίπτει τον ισχυρισμό αυτό πρέπει να εκτείνεται και στην εν λόγω απόρριψη. Εξάλλου, λόγος αναιρέσεως της αποφάσεως αποτελεί κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε' ΚΠΟινΔ και η εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. Εσφαλμένη ερμηνεία υπάρχει όταν το δικαστήριο αποδίδει στη διάταξη διαφορετική έννοια από εκείνη που πραγματικά έχει, εσφαλμένη δε εφαρμογή συντρέχει όταν το δικαστήριο δεν έκανε σωστή υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που δέχθηκε ως αληθή στη διάταξη που εφήρμοσε. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη 678/2007 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών και τα πρακτικά της, ο αναιρεσείων καταδικάσθηκε μ' αυτήν, σε δεύτερο βαθμό, για αγορά και κατοχή ναρκωτικών ουσιών κατ' εξακολούθηση, πράξεις που τέλεσε υπό την ελαφρυντική περίσταση του προτέρου εντίμου βίου, και του επιβλήθηκε ποινή καθείρξεως οκτώ ετών, καθώς και χρηματική ποινή 3.000 ευρώ. Παραλλήλως διατάχθηκε η ισόβια απέλασή του από τη Χώρα, μετά την έκτιση της ποινής, αφού απορρίφθηκε ο αυτοτελής ισχυρισμός του ότι συνέτρεχαν οικογενειακοί λόγοι που δικαιολογούσαν την παραμονή του στην Ελλάδα, τον οποίο είχε αυτός προβάλει επικαλεσθείς ότι με την οικογένειά του, γονείς και δύο αδελφές του, που είναι ομογενείς Έλληνες εξ Αλβανίας, είναι εγκατεστημένος από 17ετίας στην Ελλάδα και ότι, αν απελαθεί, η εν λόγω οικογένειά του "θα διαλυθεί", καθόσον ο μεν πατέρας του "δεν θα μπορέσει να κρατήσει τη δουλειά του αφού τον έχει ανάγκη" (διατηρεί ξυλουργείο στην ......), η δε μητέρα του "θα μαραζώσει με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ύπαρξή της", ενώ ο ίδιος θα επιστρέψει στην Αλβανία χωρίς εργασίας και χωρίς οικογένεια. Ο απορριφθείς ισχυρισμός αυτός του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου, ο οποίος συνοψίζεται στο ότι η μείωση των εργασιών του πατέρα του αναιρεσείοντος, λόγω στερήσεως των υπηρεσιών εκείνου, η θλίψη της μητέρας του, λόγω στερήσεως της φυσικής παρουσίας του και το αβέβαιο μέλλον του στη χώρα καταγωγής του, συνδυαζόμενα μεταξύ τους, συνιστούν σπουδαίο λόγο που δικαιολογεί την παραμονή του στην Ελλάδα, δεν είναι νόμιμος, καθόσον τ' ανωτέρω προβληθέντα είναι οι συνήθεις επιπτώσεις της απελάσεως έναντι της πατρικής οικογένειας του απελαυνομένου και έναντι του ίδιου, οι οποίες, και αληθείς αν υποτεθούν, δεν συνιστούν σπουδαίο λόγο κατά την έννοια της παραγρ. 2 του άρθρου 17 του Ν.1729/1987 που προπαρατέθηκε. Στην αιτιολογία της προσβαλλόμενης αποφάσεως, τόσον εκείνη επί της κατηγορίας, όσον και τον αυτοτελή περί της απελάσεως, δέχθηκε το Εφετείο ανελέγκτως, μετά από εκτίμηση των μνημονευομένων αποδεικτικών μέσων, ότι ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος είναι αλλοδαπός και δη υπήκοος Αλβανίας, η οποία δεν είναι κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Περαιτέρω, εν σχέσει με τον απορριφθέντα ως άνω ισχυρισμό, διέλαβε τα εξής: "Το Δικαστήριο κρίνει ότι η παραμονή του στην Ελλάδα θα είναι βλαπτική για τον ίδιο και για το περιβάλλον, δεν συντρέχουν δε σπουδαίοι οικογενειακοί λόγοι, αφού δεν έχει σύζυγο ή παιδιά που να φοιτούν σε σχολείο κ.λ.π., ώστε να δικαιολογείται η παραμονή του στη Χώρα". Με αυτά που δέχθηκε το Εφετείο διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία ως προς τη διαταχθείσα απέλαση, ενώ ορθώς ερμήνευσε και εφήρμοσε τις διατάξεις των άρθρων 17 παρ. 2 του Ν. 1729/1987 και 74 του Π.Κ. Ειδικότερα, με την παραδοχή μεν ότι ο αναιρεσείων είναι αλλοδαπός, υπήκοος χώρας μη μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σε συνδυασμό με την ως άνω καταδίκη του σε ποινή καθείρξεως για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, αιτιολογείται πλήρως η διάταξη περί απελάσεως, ως προς την απόρριψη δε του ανωτέρω ισχυρισμού του αναιρεσείοντος δεν υπεχρεούτο να διαλάβει περαιτέρω αιτιολογία, αφού, δεχθέν τα προεκτεθέντα, στην πραγματικότητα δέχθηκε ότι αυτά που προέβαλε σχετικώς ο αναιρεσείων δεν συνιστούν σπουδαίο λόγο, ως τούτο συνάγεται, εξ αντιδιαστολής, από το ότι ως σπουδαίο λόγο για τη μη απέλαση ανέφερε ενδεικτικώς ην ύπαρξη συζύγου και τέκνων σχολικής ηλικίας. Επομένως, οι αντίθετοι εκ του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' και Ε' ΚΠοινΔ λόγοι αναιρέσεως είναι αβάσιμοι και πρέπει να απορριφθούν, ενώ ο αντίθετος επί της ουσίας ισχυρισμός του αναιρεσείοντος ότι δεν είναι αλλοδαπός, αλλά ομογενής Έλληνας εξ Αλβανίας, πλήττει, υπό την επίκληση της ελλείψεως αιτιολογίας και της εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής της διατάξεως του άρθρου 17 παρ. 2 του Ν.1729/1987, την περί τα πράγματα ανέλεγκτη κρίση του Δικαστηρίου. Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει, να απορριφθεί η αίτηση αναιρέσεως και να επιβληθούν στον αναιρεσείοντα τα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠοινΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 30 Απριλίου 2007 αίτηση του Χ1, περί αναιρέσεως της 678/2007 αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών κατά το κεφάλαιό της που διέταξε την ισόβια απέλαση του αναιρεσείοντος από την Ελλάδα, μετά την έκτιση της ποινής που επιβλήθηκε σ' αυτόν με την ίδια απόφαση. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα εκ διακοσίων είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 20 Μαρτίου 2008.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση, στο ακροατήριό του στις 24 Μαρτίου 2008.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ