Θέμα
Παραβίαση κανόνων ουσιαστικού δικαίου, Ανέλεγκτη η ουσιαστική εκτίμηση.
Περίληψη:
Ανέλεγκτη η ουσιαστική κρίση του δικαστηρίου επί πραγματικών γεγονότων (ΚΠολΔ 561 παρ. 1). Παραδοχή Εφετείου ότι αποδείχθηκε αγωγικός ισχυρισμός, τον οποίο δέχθηκε. Δεν συνιστά από μόνη της παραβίαση του εφαρμοσθέντος κανόνας δικαίου. Δεν ιδρύεται λόγος αναιρέσεως από τους αριθμ. 10, 12 ή 19 του άρθρ. 559 ΚΠολΔ όταν το δικαστήριο δεν εξειδικεύει τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία αποδεικνύεται ο ισχυρισμός. Επικυρώνει Εφ.Πειρ. 365/2010.
Αριθμός 504/2013
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Βασίλειο Φούκα, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη (λόγω μη υπάρξεως Αντιπροέδρου στο Τμήμα), Δημήτριο Μαζαράκη, Νικόλαο Μπιχάκη, Ερωτόκριτο Καλούδη και Αργύριο Σταυράκη, Αρεοπαγίτες.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 9 Ιανουαρίου 2013, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος: Π. Γ. του Ι., κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Νικόλαο Κυπριώτη, με δήλωση του άρθρου 242 παρ.2 Κ.Πολ.Δικ, χωρίς να καταθέσει προτάσεις.
Των αναιρεσιβλήτων: 1) Σ. Γ. του Ν., κατοίκου ..., 2) Ε. Ξ. συζ. Ε., το γένος Ν. Γ., κατοίκου ..., και 3) Ε. Β. συζ. Ι., το γένος Ν. Γ., κατοίκου ..., οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Δημήτριο Καλλίγερο.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 5/6/2006 αγωγή του αρχικού διαδίκου Ν. Γ., που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 2064/2008 του ιδίου Δικαστηρίου και 365/2010 του Εφετείου Πειραιώς. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από 30/6/2010 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Αργύριος Σταυράκης ανέγνωσε την από 5/12/2012 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αιτήσεως.
Ο πληρεξούσιος των αναιρεσιβλήτων ζήτησε την απόρριψη της αίτησης και την καταδίκη του αντιδίκου τους στη δικαστική δαπάνη τους.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά το άρθρο 561 § 1 του ΚΠολΔ η εκτίμηση από το δικαστήριο της ουσίας πραγματικών γεγονότων και ιδιαίτερα του περιεχομένου εγγράφων δεν υπόκειται στον έλεγχο του Αρείου Πάγου, εκτός αν παραβιάστηκαν κανόνες δικαίου ή αν υπάρχει λόγος αναίρεσης κατά το άρθρο 559 αρ. 19 και 20. Η παραδοχή του Εφετείου ότι από τα αναφερόμενα αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκε αγωγικός ισχυρισμός τον οποίο δέχεται το δικαστήριο, δεν συνιστά από μόνη της παραβίαση του εφαρμοσθέντος κανόνα δικαίου, όπως επίσης δεν ιδρύεται λόγος αναιρέσεως από τον αριθμό 19, αλλά και 10 και 12, του άρθρου 559 του ΚΠολΔ όταν το δικαστήριο δεν εξειδικεύει τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία αποδεικνύεται ο πραγματικός ισχυρισμός, δεν αναφέρει δηλαδή από ποίο συγκεκριμένο αποδεικτικό μέσο αποδεικνύεται κατά την κρίση του ο πραγματικός αυτός ισχυρισμός.
Εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο που την εξέδωσε δέχθηκε ότι από τα αναφερόμενα αποδεικτικά μέσα τα οποία είχαν προσκομίσει και επικαλεστεί οι διάδικοι αποδείχθηκε ότι ο δικαιοπάροχος των αναιρεσιβλήτων - ενάγων Ν. Γ. είχε στην διάνοια κυρίου κατοχή του (νομή) το επίδικο ακίνητο, ήτοι ένα οικόπεδο - αγρό, εμβαδού 13749,87 τ.μ., που βρίσκεται στον οικισμό … του Δήμου …, κατόπιν παραχωρήσεώς του με άτυπη δωρεά, από τον πατέρα του, από το έτος 1924 μέχρι την άσκηση της αγωγής (Ιούνιος 2006), ασκώντας στο ακίνητο τις αναφερόμενες εμφανείς πράξεις νομής που προσιδιάζουν στη φύση του (εκμετάλλευση του υπάρχοντος ανεμομύλου μέχρι το έτος 1980, βόσκηση των οικόσιτων ζώων της οικογενείας του, κατασκευή και λειτουργία ορνιθώνα, επίβλεψη, επιτήρηση και συντήρηση του επιδίκου), και με καλή πίστη μέχρι την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα (23-2-1946), ότι με το υπ' αριθμ…/1998 συμβόλαιο γονικής παροχής του συμβολαιογράφου Κρωπίας Κόνωνα Λεβαντή που μεταγράφηκε νόμιμα ο πατέρας του αναιρεσείοντος Ι. Γ. μεταβίβασε στον τελευταίο το περιγραφόμενο τμήμα, εμβαδού 6025,50 τ.μ., από το ανωτέρω ακίνητο, του οποίου δεν ήταν κύριος, αφού ουδέποτε και με κανέναν νόμιμο τρόπο (παράγωγο ή πρωτότυπο) ο φερόμενος ως δικαιοπάροχος του αναιρεσείοντος δεν είχε αποκτήσει κυριότητα επί του μεταβιβασθέντος τμήματος, επί του οποίου και ουδέποτε είχε ασκήσει πράξεις νομής. Και βάσει των παραδοχών αυτών και της περαιτέρω νομικής παραδοχής ότι ο ενάγων έγινε και ήταν κύριος του επιδίκου με έκτακτη χρησικτησία, ο δε εναγόμενος-αναιρεσείων, δεν απέκτησε κυριότητα επί του μεταβιβασθέντος σ' αυτόν ως άνω τμήματος του ακινήτου, αφού ο φερόμενος ως δικαιοπάροχος του δεν ήταν κύριος του τμήματος αυτού, κατά τα προεκτεθέντα, το Εφετείο, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, που είχε δεχθεί τα ίδια, δέχθηκε την ένδικη αναγνωριστική αγωγή του δικαιοπαρόχου των αναιρεσιβλήτων και αναγνώρισε τον τελευταίο κύριο του επίδικου ακινήτου, απορρίπτοντας τις ενστάσεις ιδίας κυριότητος, αλλά και ελλείψεως εννόμου συμφέροντος του ενάγοντος στην άσκηση της αγωγής λόγω της επικαλούμενης 20ετούς παραγραφής της υποκειμένης αξιώσεως (διεκδίκηση ακινήτου) τις οποίες (ενστάσεις) είχε προτείνει ο αναιρεσείων - εναγόμενος. Με τους τέσσερις λόγους του αναιρετηρίου και υπό την επίκληση των αριθμών 1, 12, 10 και 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ προβάλλεται η αιτίαση ότι το Εφετείο α) με το να δεχθεί την κατά τα ανωτέρω νομή και εντεύθεν χρησικτησία του ενάγοντος επί του επιδίκου, όχι δε την κυριότητα του αναιρεσείοντος, παραβίασε τις διατάξεις των άρθρων 247, 249, 974 και 1045 του ΑΚ, αφού "εν προκειμένω ουδεμία πράξη φυσικής εξουσίασης του επιδίκου προέκυψε από τις αποδείξεις, δεδομένου ότι ουδείς μάρτυς των αναιρεσιβλήτων κατέθεσε περί αυτού, ούτε σε έγγραφο που προσκομίστηκε με επίκληση στη δίκη αυτή αναφέρονται πράξεις νομής, όπως επίβλεψη ορίων κ.λ.π.", β) δέχθηκε τους ισχυρισμούς του ενάγοντος παραβιάζοντας τους ορισμούς του νόμου σχετικά με τη δύναμη των αποδεικτικών μέσων, και χωρίς αποδείξεις, αφού δεν αναφέρει (το Εφετείο) "από ποια αποδεικτικά στοιχεία ή μέσα από αυτά που επιτρέπει ο νόμος έχει αντλήσει την απόδειξη για τα πράγματα που δέχθηκε ως αληθή" και για τα οποία "δεν έχει προσαχθεί καμία απόδειξη ούτε διετάχθη ειδικό θέμα απόδειξης γι' αυτά", και τέλος, γ) διέλαβε στην απόφασή του ανεπαρκείς αιτιολογίες ως προς τα ουσιώδη ως ανωτέρω πράγματα που δέχθηκε ως αληθή, αφού δεν αναφέρει από ποιο συγκεκριμένο αποδεικτικό μέσο προέκυψε η κάθε πράξη νομής που δέχθηκε το Εφετείο ότι ενεργούσε ο ενάγων επί του επιδίκου ακινήτου. Υπό το περιεχόμενο αυτό των προβαλλόμενων λόγων αναιρέσεως είναι προφανές ότι πλήττεται με αυτούς η εκτίμηση από το δικαστήριο της ουσίας πραγματικών γεγονότων και μόνο, η οποία όμως και σύμφωνα με την προηγηθείσα μείζονα σκέψη δεν υπόκειται στον αναιρετικό έλεγχο, σημειουμένου ακόμη ότι το Εφετείο στήριξε την κρίση του στα προσκομισθέντα, με επίκληση, αποδεικτικά μέσα, όπως άλλωστε έχει προαναφερθεί, ενώ δεν είχε υποχρέωση να διατάξει ειδικότερες αποδείξεις για τους κρίσιμους ισχυρισμούς των διαδίκων. Επομένως οι προτεινόμενοι λόγοι αναιρέσεως είναι απορριπτέοι προεχόντως ως απαράδεκτοι, όπως απορριπτέα είναι μετά ταύτα, ως αβάσιμη, η αίτηση αναιρέσεως. Ο αναιρεσείων πρέπει να καταδικασθεί στη δικαστική δαπάνη των αναιρεσιβλήτων, κατά το νόμιμο αίτημα των τελευταίων (άρθρ. 176, 183, 191 § 2 ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 30-6-2010 αίτηση του Π. Ι. Γ. για αναίρεση της υπ' αριθμ. 365/2010 απόφασης του Εφετείου Πειραιώς.
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στη δικαστική δαπάνη των αναιρεσιβλήτων, την οποία ορίζει στο ποσό των δύο χιλιάδων επτακοσίων (2.700) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε, στην Αθήνα, στις 5 Μαρτίου 2013.
Δημοσιεύθηκε, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 20 Μαρτίου 2013.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ