Θέμα
Κληρονομία , Χρησικτησία.
Περίληψη:
Λόγοι που πλήττουν παραδοχές της αναιρεσιβαλομένης, οι οποίες δεν στηρίζουν το διατακτικό της, απορρίπτονται ως αλυσιτελείς. (Επικυρώνει ΕφΑιγ/ΜετΕδρΣάμου 83/2012).
Αριθμός 1363/2014
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ιωάννη Σίδερη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Παναγιώτη Ρουμπή, Ερωτόκριτο Καλούδη, Αργύριο Σταυράκη και Ελένη Διονυσοπούλου, Αρεοπαγίτες.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 19 Φεβρουαρίου 2014, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος: Δ. Τ. του Λ., κατοίκου ..., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ιωάννη Χατζηκωνσταντή, με δήλωση του άρθρου 242 παρ. 2 του Κ.Πολ.Δ.
Των αναιρεσιβλήτων: 1)Γ. Σ. του Κ., κατοίκου ..., 2)Π. Σ. του Κ., κατοίκου ..., και 3)’. Σ. του Κ., κατοίκου .... Η 3η παραστάθηκε αυτοπροσώπως με την ιδιότητά της ως δικηγόρου και οι 1ος και 2ος εκπροσωπήθηκαν από την ίδια ως άνω πληρεξούσια δικηγόρο τους.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 3/6/1999 αγωγή του ήδη αναιρεσείοντος, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Σάμου. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 193/2000 μη οριστική, 54/2007 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και 83/2012 του Εφετείου Αιγαίου (Μεταβατική έδρα Σάμου). Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από 21/2/2013 αίτησή του. Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Αργύριος Σταυράκης ανέγνωσε την από 6/1/2014 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αίτησης αναίρεσης. Η 3η αναιρεσίβλητη ζήτησε την απόρριψη της αίτησης και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική της δαπάνη.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Λόγοι αναιρέσεως με τους οποίους πλήττεται παραδοχή ή αιτιολογία της απόφασης η οποία δεν στηρίζει το διατακτικό της απορρίπτονται ως αλυσιτελείς, αφού και υπό την εκδοχή της τυχόν βασιμότητάς τους δεν οδηγούν στην ανατροπή (αναίρεσης) της απόφασης.
Εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο που την εξέδωσε δέχθηκε ότι ο αναιρεσείων, που εισήλθε για πρώτη φορά την 30-9-1994 στα επίδικα δύο τμήματα πρώην ενιαίου ακινήτου, που βρίσκονται στον οικισμό "Φάρος" Ικαρίας και των οποίων (τμημάτων) τη νομή είχαν η δικαιοπάροχος των αναιρεσιβλήτων-εναγομένη, μητέρα τους, και η μητέρα εκείνης από το έτος 1960, δυνάμει κληρονομικής διαδοχής, μέχρι τον θάνατό της, από την οποία (νομή) την απέβαλε ο (αναιρεσείων), που όμως την ανέκτησαν αμέσως με την αναφερόμενη τελεσίδικη απόφαση ασφαλιστικών μέτρων, ουδέποτε άσκησε (ο αναιρεσείων) πράξεις νομής στα τμήματα αυτά μέχρι την άσκηση της ένδικης αγωγής του (1994) και δεν έγινε έτσι κύριος των επιδίκων με πρωτότυπο τρόπο, δηλαδή με χρησικτησία, ούτε με παράγωγο, μη έχοντας τίτλον κυριότητας για τα επίδικα. Και βάσει των παραδοχών αυτών το Εφετείο απέρριψε την ένδικη αναγνωριστική της κυριότητας επί των επιδίκων αγωγή του αναιρεσείοντος ως αβάσιμη κατ' ουσίαν. Από τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι με την προσβαλλόμενη απόφαση απορρίφθηκε η αγωγή ως αναπόδεικτη, επειδή δηλ. δεν αποδείχθηκε ότι ο αναιρεσείων απέκτησε την κυριότητα επί των επιδίκων με τους αναφερόμενους στην αγωγή τρόπους, όχι δε κατά παραδοχήν ενστάσεως ιδίας κυριότητας της εναγομένης, η οποία άλλωστε (παραδοχή ενστάσεως) προϋποθέτει κατάφαση (παραδοχή) προϋπάρχουσας κυριότητας του ενάγοντος που καταλύθηκε μεταγενεστέρως (ένσταση ιδίας κυριότητας). Η περαιτέρω αναφορά του Εφετείου ότι τουναντίον την κυριότητα των επιδίκων απέκτησε η δικαιοπάροχος των αναιρεσιβλήτων-εναγομένη με παράγωγο τρόπο (κληρονομική διαδοχή), αλλά και με πρωτότυπο (τακτική και έκτακτη χρησικτησία), προφανώς και δεν στηρίζει, ως παραδοχή (αιτιολογία), το κατά τα ανωτέρω απορριπτικό διατακτικό τής αναιρεσιβαλλομένης, ώστε να μπορεί λυσιτελώς (αποτελεσματικά) να προβληθεί με λόγον αναιρέσεως. Επομένως οι δύο λόγοι της υπό κρίση αιτήσεως, με τους οποίους και υπό την επίκληση του άρθρου 559 αρ. 1 και 19, αντίστοιχα, του ΚΠολΔ προσάπτονται στην αναιρεσιβαλλομένη οι αναιρετικές πλημμέλειες ότι με τις προαναφερθείσες παραδοχές της για την κυριότητα της εναγομένης αφ' ενός παραβίασε την ουσιαστικού δικαίου διάταξη του άρθρου 1041 του ΑΚ που ορίζει τις προϋποθέσεις της τακτικής χρησικτησίας, αφ' ετέρου διέλαβε ανεπαρκείς και αντιφατικές αιτιολογίες ως προς τον παράγωγο, αλλά και τον πρωτότυπο τρόπο κτήσεως της κυριότητας από την εναγομένη στα επίδικα, είναι (οι ανωτέρω λόγοι αναιρέσεως), σύμφωνα με την προεκτεθείσα νομική σκέψη, απορριπτέοι ως αλυσιτελείς. Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω πρέπει ν' απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως, να διαταχθεί η εισαγωγή στο δημόσιο Ταμείο του κατατεθέντος παραβόλου (άρθρ. 495 παρ. 4 του ΚΠολΔ), και να καταδικαστεί ο αναιρεσείων στην αναφερόμενη στο διατακτικό δικαστική δαπάνη των αναιρεσιβλήτων, κατά το νόμιμο αίτημα των τελευταίων (άρθρ. 176, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 21-2-2013 αίτηση του Δ. Τ. για αναίρεση της υπ' αριθμ. 83/2012 απόφασης του Εφετείου Αιγαίου Μεταβατική έδρα Σάμου.
Διατάσσει την εισαγωγή στο δημόσιο Ταμείο του κατατεθέντος παραβόλου. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στη δικαστική δαπάνη των αναιρεσιβλήτων, την οποία ορίζει στο ποσό των χιλίων οκτακοσίων (1.800) ευρώ.-
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 6 Μαΐου 2014.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, στις 18 Ιουνίου 2014.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ