Θέμα
Αγωγή διεκδικητική, Κυριότητα.
Περίληψη:
Λόγοι αναιρέσεως οι οποίοι προσβάλλουν μη πραγματικές παραδοχές του Εφετείου είναι αβάσιμοι, ως στηριζόμενοι σε εσφαλμένη προϋπόθεση. Επικυρώνει Εφ.Αιγ. 43/2009.
Αριθμός 1247/2013
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Δημήτριο Μαζαράκη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη (λόγω μη υπάρξεως Αντιπροέδρου στο Τμήμα και κωλύματος του αρχαιοτέρου Αρεοπαγίτη), Νικόλαο Μπιχάκη, Ερωτόκριτο Καλούδη, Αργύριο Σταυράκη και Ελένη Διονυσοπούλου, Αρεοπαγίτες.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 17 Απριλίου 2013, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος: Σ. Ξ. του Ε., κατοίκου ..., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Κώστα Μαρμαρινό.
Του αναιρεσιβλήτου: Ελληνικού Δημοσίου, νόμιμα εκπροσωπουμένου από τον Υπουργό Οικονομικών, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιό του Ευθύμιο Τσάκα, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με δήλωση του άρθρου 242 παρ. 2 του Κ.Πολ.Δ., χωρίς να καταθέσει προτάσεις.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 6/3/2004 αγωγή του ήδη αναιρεσείοντος και του μετέπειτα αποβιώσαντος δικαιοπαρόχου - πατέρα του Ε. Ξενάκη, που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Σύρου. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 121/2005 του ίδιου Δικαστηρίου και 43/2009 του Εφετείου Αιγαίου. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από 10/11/2010 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Αργύριος Σταυράκης ανέγνωσε την από 6/4/2013 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αιτήσεως.
Ο πληρεξούσιος του αναιρεσείοντος ζήτησε την παραδοχή της αίτησης και την καταδίκη του αντιδίκου του στη δικαστική δαπάνη του.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Λόγοι αναιρέσεως με τους οποίους προσβάλλεται μη πραγματική παραδοχή του Εφετείου είναι αβάσιμοι, ως στηριζόμενοι σε εσφαλμένη προϋπόθεση.
Εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο που την εξέδωσε δέχθηκε ότι τα επίδικα ακίνητα, εμβαδού, αντίστοιχα, 6831,17 τ.μ., 5198,69 και 3638,17 τ.μ. που βρίσκονται στον οικισμό "..." του Δήμου Άνω Σύρου, περιήλθαν στην κυριότητα του αναιρεσιβλήτου Ελληνικού δημοσίου με το υπ' .../29-12-2000 παραχωρητήριο συμβόλαιο της συμβολαιογράφου Αθηνών Αικ. Δαμανάκη, που μεταγράφηκε νόμιμα, από τους Μ. Μ. και Χ. Α., οι οποίοι ενεργούσαν ως εκτελεστές της από 16-11-1989 διαθήκης της Ε. χήρας Ν. Κ. που ήταν κυρία των ακινήτων και απεβίωσε την 4-10-1990 και οι οποίοι είχαν την προς τούτο εξουσία από την ανωτέρω διαθήκη, με αντάλλαγμα, ως νόμιμη αιτία μεταβιβάσεως, την ανταλλαγή της διαθέτιδος από τον οικείο φόρο κληρονομίας του συζύγου και δικαιοπαρόχου της, που είχε αποβιώσει την 31-12-1988, σύμφωνα με το άρθρο 20 του ν.δ. 118/1973, τη διαδικασία του οποίου είχε κινήσει η ίδια η διαθέτιδα προ του θανάτου της, και ότι ο αναιρεσείων και ο αποβιώσας ήδη δικαιοπάροχος πατέρας του - ενάγοντες, που αντιποιήθηκαν τη νομή των δικαιοπαρόχων της διαθέτιδος το πρώτον το έτος 1989, δεν έγιναν κύριοι του επιδίκου με έκτακτη χρησικτησία μέχρι την κατά τα ανωτέρω μεταβίβασή τους στο αναιρεσίβλητο, τούτο δε με τα αναφερόμενα πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής και αποζημιώσεως για αυθαίρετη χτήση, τα κατά των οποίων ένδικα μέσα που άσκησαν οι ενάγοντες απορρίφθηκαν, αφ' ενός μεν απέβαλε τους ενάγοντες από τα επίδικα, αφ' ετέρου δε επέβαλε σ' αυτούς αποζημίωση για την αυθαίρετη χρήση τους. Και βάσει των παραδοχών αυτών το Εφετείο απέρριψε κατ' ουσίαν την έφεση των εναγόντων κατά της πρωτόδικης υπ' αριθμ. 121/2005 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Σύρου, που είχε δεχθεί τα ίδια και είχε απορρίψει ως αβάσιμη κατ' ουσίαν την αγωγή τους, με την οποία οι τελευταίοι ζητούσαν να αναγνωρισθεί ότι το αναιρεσίβλητο-εναγόμενο δεν είχε αποκτήσει την κυριότητα των επιδίκων, άλλως (επικουρικά) ότι οι ίδιοι (ενάγοντες) είχαν απαιτήσει την κυριότητα των επιδίκων, κατά τις αναφερόμενες διακρίσεις. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι το Εφετείο, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, απέρριψε την αγωγή κατ' ουσίαν και όχι ως απαράδεκτη για έλλειψη εννόμου συμφέροντος των εναγόντων για την άσκησή της. Επομένως, οι πρώτος και δεύτερος, από τους αριθμούς 8 και 1, αντίστοιχα, του άρθρου 559 του ΚΠολΔ, λόγοι του αναιρετηρίου, με τους οποίους υποστηρίζεται ότι το Εφετείο παρά τον νόμο δεν έλαβε υπόψη το προταθέν από τους ενάγοντες έννομο συμφέρον για την άσκηση της αγωγής, ως πράγμα που ασκούσε ουσιώδη επίδραση στη δίκη, και ότι παραβίασε την ουσιαστικού δικαίου διάταξη του άρθρου 70 του ΚΠολΔ, την έννοια της οποίας αναλύει το Εφετείο στη νομική σκέψη της απόφασής του, στην οποία (νομική σκέψη) αναφέρεται ο αναιρεσείων, είναι (οι ανωτέρω λόγοι) αβάσιμοι, στηριζόμενοι σε εσφαλμένη προϋπόθεση και προβαλλόμενοι αλυσιτελώς. Ομοίως και για τον ίδιο λόγοι είναι αβάσιμος και ο τρίτος λόγος του αναιρετηρίου, με τον οποίο και υπό την επίκληση του αριθμού 9 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Εφετείο άφησε αδίκαστο αίτημα που ο ίδιος και ο δικαιοπάροχός του ενάγοντες επικουρικά είχαν υποβάλει στο Εφετείο με την έφεσή τους για απόρριψη της αγωγής ως απαράδεκτης ελλείψει εννόμου συμφέροντος των ιδίων, ως ευνοϊκότερη γι' αυτούς αιτιολογία και όχι κατ' ουσίαν, αίτημα που όμως απορρίφθηκε από το Εφετείο με την ανωτέρω παραδοχή του για το αβάσιμο της αγωγής. Επομένως η αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί κατ' ουσίαν. Δικαστική δαπάνη υπέρ του αναιρεσιβλήτου Ελληνικού δημοσίου δεν επιδικάζεται, ελλείψει σχετικού αιτήματος.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 10-11-2010 αίτηση του Σ. Ξ. για αναίρεση της υπ' αριθμ. 43/2009 αποφάσεως του Εφετείου Αιγαίου.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε, στην Αθήνα, στις 5 Ιουνίου 2013.
Δημοσιεύθηκε, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 13 Ιουνίου 2013.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ