Θέμα
Αναιρέσεως απαράδεκτο, Παραγραφή υφ' όρο.
Περίληψη:
Αίτηση αναιρέσεως με την οποία πλήττεται απόφαση τόσον του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου όσο και εκείνου που δίκασε σε πρώτο βαθμό. Απαράδεκτη κατά το μέρος που στρέφεται κατά της πρωτοδίκου αποφάσεως. Απαράδεκτη εν μέρει (αόριστη) κατά της αποφάσεως του εφετείου που απέρριψε την έφεση ως ανυποστήρικτη. Αβάσιμος ο λόγος με τον οποίο βάλλεται η απόφαση ότι δεν έπρεπε να απορρίψει την έφεση ως ανυποστήρικτη, αλλά έπρεπε να εφαρμόσει τις διατάξεις των άρθρων 31 και 32 του Ν. 3346/2005 και κατά τα άρθρα 501 παρ. 3 και 370 παρ. 3 εδαφ. β΄ ΚΠΔ να παραγράψει. Απορρίπτει.
ΑΡΙΘΜΟΣ 2261/2008
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
E' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Κωνσταντίνο Κούκλη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη, ως αρχαιότερο μέλος της συνθέσεως, Βασίλειο Λυκούδη, Ελευθέριο Νικολόπουλο - Εισηγητή, Αναστάσιο Λιανό και Βιολέττα Κυτέα, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 19 Σεπτεμβρίου 2008, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασιλείου Μαρκή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Εμμανουήλ Κοπακάκη, περί αναιρέσεως της 72338/2006 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 3 Δεκεμβρίου 2007 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 147/2008.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί ως απαράδεκτη η προκείμενη αίτηση αναίρεσης, άλλως, εάν κριθεί παραδεκτή, να απορριφθεί ως αβάσιμη.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 473 παρ.3 εδ.α', 489 παρ.1 εδ. β' και 504 παρ.1 του Κ.Π.Δ σαφώς προκύπτει ότι εάν έχει ασκηθεί έφεση από τον κατηγορούμενο κατά της πρωτόδικης καταδικαστικής αποφάσεως, αίτηση αναιρέσεως επιτρέπεται μόνον κατά της από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο εκδιδόμενης αποφάσεως, τυχόν δε ασκούμενη αίτηση αναιρέσεως και κατά της πρωτόδικης αποφάσεως είναι απαράδεκτη.
Συνεπώς, η υπό κρίση υπ' αριθμ. 18/5-12-2007 αίτηση αναιρέσεως στρεφόμενη τόσο κατά της υπ' αριθμ. 72.338/2006 αποφάσεως του κατ' έφεση δικάσαντος Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών όσο και κατά της εκκληθείσας υπ' αριθμ. 13.635/2001 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, κατά το μέρος που πλήττει και την τελευταία απόφαση είναι απαράδεκτη και απορριπτέα.
ΙΙ. Κατά τη διάταξη του άρθρου 474 παρ.2 του ΚΠΔ στην έκθεση ασκήσεως του ενδίκου μέσου πρέπει να διατυπώνονται και οι λόγοι για τους οποίους ασκείται το ένδικο μέσο. Από τη διάταξη αυτή σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 462 ιδίου Κώδικα, προκύπτει ότι προϋπόθεση του κύρους της αιτήσεως αναιρέσεως είναι να περιέχεται νόμιμος λόγος αναιρέσεως εκ των περιοριστικώς διαλαμβανομένων στο άρθρο 510 του ίδιου Κώδικα και σε κάθε περίπτωση ο προβαλλόμενος λόγος πρέπει να διατυπώνεται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, άλλως η αίτηση κατά το άρθρο 476 παρ.1 είναι απαράδεκτη. Στην προκείμενη υπόθεση, με την ενώπιον του γραμματέα του Ειρηνοδικείου Θήρας συνταγείσα υπ' αριθμ. 18/5-12-2007 αίτηση, ο αναιρεσείων ζητεί την αναίρεση της υπ' αριθμ. 72.338/2006 αποφάσεως του κατ' έφεση δικάσαντος Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, με την οποία απορρίφθηκε ως ανυποστήρικτη έφεσή του κατ' της υπ' αριθμ. 13.635/2001 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία τελευταία, καταδικάσθηκε, ερήμην, σε ποινή φυλακίσεως τεσσάρων (4) μηνών για μη καταβολή χρεών στο Δημόσιο (άρθρο 25 του Ν. 1882/1990).Στην κρινόμενη αίτηση, οι λόγοι αναιρέσεως διατυπώνονται επακριβώς ως ακολούθως "... Πρώτον. Κακώς εδικάσθην ως αγνώστου διαμονής, εφ' όσον ήτο γνωστή η κατοικία μου ως προέδρου της Κοινότητος ..... . Δεύτερον. Το δικαστήριο κακώς προχώρησε εις εκδίκαση της υποθέσεως ελλέιψει της καθ' ύλην αρμοδιότητός του παρά αυτό δια την περίπτωσιν. Τρίτον. Διότι ελλείπει από την απόφαση η ειδική αιτιολογία που επιβάλλει το Σύνταγμα. Τέταρτον. Δεν εφήρμοσε και δεν έλαβε παντάπασιν υπόψιν του τον επιεικέστερο νόμο εκτός των άλλων τον συγκεκριμένον ήτοι τον 3346/2005 και ειδικότερα τα άρθρα 31 και 32 αυτού....". Με το άνω περιεχόμενο η ένδικη αίτηση αναιρέσεως κατά τους τρείς πρώτους λόγους, ως αυτοί διατυπώνονται, είναι αόριστη και πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη διότι δεν γίνεται σ' αυτήν σαφής και ορισμένη αναφορά σε πραγματικά περιστατικά που θεμελιώνουν τις επικαλούμενες πλημμέλειες της αποφάσεως. Ειδικώς, όμως, για την έλλειψη αιτιολογίας, η προσβαλλόμενη απόφαση που δίκασε ερήμην του κατηγορουμένου και απέρριψε ως ανυποστήρικτη την έφεσή του, έχει την κατά το Σύνταγμα και τον Νόμο ειδική αιτιολογία, αφού από την επισκόπηση του περιεχομένου της προκύπτει ότι αναφέρεται σ' αυτήν η ημέρα επιδόσεως της κλήσης προς εμφάνιση στον μη εμφανισθέντα κατηγορούμενο, το αποδεικτικό επιδόσεως της κλήσης και η ιδιότητα του ενεργήσαντος την επίδοση.
Κατά μεν το άρθρο 501 παρ.3 του Κ.Π.Δ εάν η έφεση ασκήθηκε νομίμως και εμπροθέσμως και συντρέχει περίπτωση του άρθρου 370 εδαφ. β'και γ', το δικαστήριο παρά την απουσία του εκκαλούντος προχωρεί στην έκδοση σχετικής αποφάσεως, κατά δε το άρθρο 370 εδαφ. β του ίδιου κώδικα η ποινική δίκη τελειώνει με την οριστική παύση της ποινικής δίωξης όταν, μεταξύ άλλων περιπτώσεων, έχει παραγραφεί το αξιόποινο της πράξης. Η πράξη της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, προβλεπόμενη από το άρθρο 25 του Ν. 1882/1990 τιμωρείται με ποινή φυλακίσεως χωρίς περιορισμό ως προς το ανώτατο όριο της ποινής, εντεύθεν δε δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 31 του Ν. 3346/2005 το οποίο καθιδρύει την εξάλειψη του αξιοποίνου και την υφ' όρον παραγραφή των πράξεων εκείνων για τις οποίες ο νόμος απειλεί φυλακίσεως μέχρι ενός έτους. Περαιτέρω, ενόψει της ποινής των τεσσάρων (4) μηνών την οποία το πρωτοβάθμιο δικαστήριο επέβαλε στον κατηγορούμενο, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφασή του, που εκδόθηκε μετά την ισχύ του Ν. 3346/2005 (19-6-2005), δεν είχε νομική δυνατότητα κατά το άρθρο 32 του νόμου αυτού και σύμφωνα με τους ορισμούς του άρθρου 501 παρ.3 να προχωρήσει στην έκδοση αποφάσεως περί παύσης της ποινικής δίωξης, αφού η προμνησθείσα διάταξη του άρθρου 32 καθιδρύει την υφ' όρον παραγραφή της ποινής και όχι της πράξης.
Συνεπώς και ο λόγος αυτός αναιρέσεως, με τον οποίο πλήττεται (κατ' εκτίμηση) η απόφαση για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου, είναι αβάσιμος και απορριπτέος.
Μετά από αυτά πρέπει να απορριφθεί η ένδικη αίτηση αναιρέσεως και καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά άρθρο 583 ΚΠΔ)
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 5 Δεκεμβρίου 2007 αίτηση του Χγια αναίρεση της υπ' αριθμ. 72.338/2006 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών.
Και.
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα τα οποία ορίζει στο ποσό των διακοσίων είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 17 Οκτωβρίου 2008. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 24 Οκτωβρίου 2008.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΚΑΙ ΗΔΗ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ