Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Ποινή συνολική, Νόμου εφαρμογή και ερμηνεία, Απόλυση υφ' όρο.
Περίληψη:
Συγχώνευση ποινών. Από τις διατάξεις των άρθρων 108 και 109 του ΠΚ, προκύπτει ότι προβλέπεται «άρση της απόλυσης», που επέρχεται αυτοδικαίως. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, προβλέπεται αθροιστική έκτιση ολόκληρου του υπολοίπου της προηγούμενης ποινής, το οποίο έπρεπε να εκτίσει ο κατάδικος κατά το χρόνο της προσωρινής απόλυσης και της ποινής που επιβλήθηκε για πράξη που τελέστηκε κατά το χρόνο της δοκιμασίας. Λόγοι αναίρεσης για έλλειψη αιτιολογίας, εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων, 551, 108, 109 του ΠΚ. Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.
ΑΡΙΘΜΟΣ 801/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
E' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Κωνσταντίνο Κούκλη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Βασίλειο Λυκούδη - Εισηγητή, Ελευθέριο Νικολόπουλο, Αναστάσιο Λιανό και Βιολέττα Κυτέα, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 20 Φεβρουαρίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Φώτιου Μακρή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου ... κρατούμενου στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Σπυρίδωνα Σταματάκη, περί αναιρέσεως της 5300/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών.
Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 12 Δεκεμβρίου 2008 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 26/2009.
Αφού άκουσε
Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά τη διάταξη του άρθρου 551παρ. 1 εδ. α' του Κ.Π.Δ., αν πρόκειται να εκτελεσθούν κατά του ίδιου προσώπου περισσότερες αμετάκλητες καταδικαστικές αποφάσεις, για διαφορετικά εγκλήματα που συρρέουν, εφαρμόζονται οι διατάξεις για τη συρροή και κατά τη διάταξη της παρ. 3 εδ. τελευταίο του ίδιου άρθρου του Κώδικα, κατά της αποφάσεως με την οποία καθορίζεται συνολική ποινή, επιτρέπεται η άσκηση αναίρεσης στον κατηγορούμενο και τον Εισαγγελέα. Η αναίρεση είναι επιτρεπτή, για όλους τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο 510 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα και επομένως και για εκείνον της ελλείψεως αιτιολογίας και της εσφαλμένης εφαρμογής ή ερμηνείας ουσιαστικής ποινικής διατάξεως (άρθρ. 510 παρ. 1 περ. Δ και Ε' του Κ.Π.Δ.), οία είναι και το προδιαληφθέν άρθρο, κατά το μέρος που αναφέρεται στον καθορισμό συνολικής ποινής. Εσφαλμένη δε εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως υπάρχει, όταν το δικαστήριο δεν υπήγαγε ορθά τα πραγματικά περιστατικά που δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν, στη διάταξη που εφαρμόσθηκε, ενώ εσφαλμένη ερμηνεία, όταν ο δικαστής αποδίδει στο νόμο διαφορετική έννοια από εκείνη που πραγματικά έχει. Τέλος, κατά τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 105 και 106 του ΠΚ, ο καταδικασμένος σε ποινή στερητική της ελευθερίας, απολύεται υπό προϋποθέσεις και υπό τον όρο της ανακλήσεως, εφόσον έχει καταδικασθεί σε πρόσκαιρη κάθειρξη, αν έχει συμπληρώσει τα τρία πέμπτα της ποινής του, ενώ, κατά τη διάταξη του άρθρου 108, σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 109 του ΠΚ, αν μέσα στο χρονικό διάστημα, από της απολύσεως μέχρι της εκτίσεως της ποινής που υπολειπόταν, όταν αυτό είναι μεγαλύτερο από τρία έτη ή μέσα σε χρονικό διάστημα τριών ετών, όταν αυτό είναι μικρότερο, εκείνος που απολύθηκε διαπράξει έγκλημα από δόλο, για το οποίο του επιβλήθηκε αμετακλήτως οποτεδήποτε ποινή φυλακίσεως ανώτερη από έξι μήνες, εκτίει αθροιστικώς και ολόκληρο το υπόλοιπο της προηγούμενης ποινής, το οποίο έπρεπε να εκτίσει κατά το χρόνο της προσωρινής απολύσεως. Η αυτοδίκαιη άρση της υφ' όρο απόλυσης και η εκτέλεση της ποινής και κατά το υπόλοιπο τμήμα της, για το οποίο χορηγήθηκε, δεν εμποδίζεται από το γεγονός ότι δεν επήλθε το αμετάκλητο της νέας καταδίκης για το έγκλημα που τέλεσε ο καταδικασμένος με δόλο, μέσα στο χρόνο της δοκιμαστικής ελευθερίας και για το οποίο του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης πάνω από έξι μήνες και τούτο, διότι ο καθορισμός της συνολικής ποινής συγχωρείται και πριν επέλθει το αμετάκλητο των καταδικαστικών αποφάσεων, που πρόκειται να εκτελεσθούν κατά του ίδιου προσώπου, σύμφωνα με το άρθρο 551 ΚΠΔ.
ΙΙ. Στην προκειμένη περίπτωση, το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με την προσβαλλόμενη 5300/2008 απόφασή του, αφού, ερμηνεύοντας τις διατάξεις των άρθρων 108-109 του ΠΚ, κατέληξε στα αυτά πιο πάνω συμπεράσματα , δέχτηκε στη συνέχεια τα εξής : "....Στην προκειμένη περίπτωση στον κατηγορούμενο με την υπ' αριθμ. 801/1999 συγχωνευτική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 14 ετών έξι μηνών και 10 ημερών. Στην απόφαση αυτή είχαν συγχωνευθεί η με αριθμ. 513, 514/1998 απόφαση του Μ.Ο.Ε. Αθηνών, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 14 ετών και 6 μηνών, και η με αριθμ. 1460/1996 απόφαση του Μον/λούς Πλημ/κείου Λιβαδειάς, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 20 ημερών. Με το υπ' αριθμ. 209/2003 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημ/κών Πατρών χορηγήθηκε υφ' όρον απόλυση της ανωτέρω υπ' αριθμ. 801/1999 απόφασης. Μέσα στο χρόνο δοκιμασίας από 1.2.2004 μέχρι 5.6.2004 ο κατηγορούμενος τέλεσε από δόλο νέα αδικήματα για τα οποία του επιβλήθηκε με την υπ' αριθμ. 2016/2006 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών ποινή καθείρξεως 21 ετών και 8 μηνών και χρημ. ποινή 2000€. Σύμφωνα με το άρθρο 108 Π.Κ. ο κατηγορούμενος θα εκτίσει αθροιστικά και το υπόλοιπο της ποινής που απέμεινε από την υπ' αριθμ. 901/1999 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, για την οποία του είχε χορηγηθεί υφ' όρον απόλυση, και τη νέα ποινή που του επιβλήθηκε με την υπ' αριθμ. 2016/2006 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου (Κακ/των) Αθηνών. Πρέπει επομένως ν' απορριφθεί η αίτησή του με την οποία ζητεί νέα συγχώνευση όλων των ποινών. ....". Ακολούθως το Τριμελές Εφετείο απέρριψε το αίτημα του αιτούντος αναιρεσείοντος για συγχώνευση των ποινών που του επιβλήθηκαν με τις παρακάτω αποφάσεις: 1) Της 2015/16.06.2005 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών με την οποία καταδικάσθηκε σε ποινή καθείρξεως εικοσιενός (21) ετών και οκτώ (8) μηνών και χρηματική ποινή 2000 Ευρώ. 2) Της 801/7.6.1999 συγχωνευτικής αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών με την οποία μου επιβλήθηκε συνολική ποινή καθείρξεως δεκατεσσάρων (14) ετών, έξι (6) μηνών και δέκα (10) ημερών. Στην τελευταία αυτή (801/1999) συγχωνευτική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών είχαν συγχωνευθεί οι α) με αριθμό 513,514/1998 απόφαση του Μ.Ο.Ε. Αθηνών με την οποία καταδικάσθηκε σε ποινή κάθειρξης δεκατεσσάρων (14) ετών και έξι (6) μηνών και β) με αριθμό 1460/1996 απόφαση του Μονομελούς Πλημ/κείου Λιβαδειάς με την οποία καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης είκοσι (20) ημερών.
ΙΙΙ. Ο αιτών αναφέρει στην κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως, ότι για την δεύτερη από τις ανωτέρω αποφάσεις (801/1999) του είχε χορηγηθεί υφ' όρον απόλυση με το 209/2003 Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημ/κών Πατρών.
Υποστηρίζει δε, ότι η αίτησή του για τη συγχώνευση των ποινών έπρεπε να γίνει δεκτή και η κρινόμενη απορριπτική του αιτήματός του απόφαση στερείται της επιβαλλόμενης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, και ειδικότερα, όπως, κατά λέξη αναφέρει, "αναιτιολογήτως το δικάσαν δικαστήριο παρέλειψε να συγχωνεύσει την υπ' αριθμ. 2015/16.06.2005 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών με την υπ' αριθμ. 801/7.6.1999 συγχωνευτική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών κατά παράβαση του άρθρου 97 Π.Κ....". Περαιτέρω δε προβάλλει ότι κατ' εσφαλμένη ερμηνεία των διατάξεων των άρθρων 97, 108 και 109 το Τριμελές Εφετείο απέρριψε το πιο πάνω αίτημά του με την προαναφερόμενη αιτιολογία, δεδομένου ότι : "Α).... η συγχώνευση δύο αμετακλήτων αποφάσεων είναι δυνατή. Β) Ο χρόνος τον οποίο ο απολυθείς υφ' όρον κρατούμενος διανύει εκτός των φυλακών είναι χρόνος οιωνεί έκτισης ποινής. Εκτίει δηλαδή το υπόλοιπο της ποινής του υπό ειδικό καθεστώς ελευθερίας. Και Γ) Εάν επομένως κατά το χρόνο της οιωνεί έκτισης της ποινής του διαπράξει αδίκημα εκ δόλου και μέσα στο χρόνο αυτό του επιβληθεί ποινή μη αμετάκλητη σημαίνει ότι η έκτιση των δύο ποινών (της μίας αμετακλήτου και της άλλης όχι) συμπίπτει". Οι αποδιδόμενες, με βάση τους ισχυρισμούς αυτούς, πλημμέλειες στην προσβαλλόμενη απόφαση, είναι αβάσιμες, σύμφωνα με όσα έγινα δεκτά πιο πάνω και το Τριμελές Εφετείο, με τις προαναφερόμενες παραδοχές του, διέλαβε στην απόφασή του πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία και δεν παραβίασε με εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή τις διατάξεις των άρθρων 97, 108, και 109 του ΠΚ, και οι αντίθετοι από το άρθρο 510 παρ. 1 περ. Δ και Ε` του ΚΠΔ λόγοι της αναίρεσης πρέπει να απορριφθούν, ως αβάσιμοι.
Μετά από αυτά, πρέπει να απορριφθεί η αίτηση αναιρέσεως και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρα 476 παρ. 1 και 583 παρ. 1 ΚΠΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την 1587/12-12-2008 έκθεση αναιρέσεως του ... ήδη κρατουμένου των Φυλακών ... κατά της 5300/ 2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα, που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 6 Μαρτίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 20 Μαρτίου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ