<< Επιστροφή

Θέμα
Εργατικό ατύχημα.

Περίληψη:
Η παραίτηση συνιστά ανάκληση της συγκεκριμένης αίτησης για παροχή δικαστικής προστασίας και έχει την έννοια παραίτησης μόνο από τη δημοσίου χαρακτήρα αξίωση του ενάγοντος έναντι της πολιτείας για έκδοση απόφασης. Το εφετείο, δεν έλαβε υπόψη του το σχετικό ισχυρισμό, προχώρησε στην εκδίκαση της έφεσής και δέχθηκε, κατά ένα μέρος, την αγωγή. Έτσι, υπέπεσε στις, από τους αρ. 8 και 9 πλημμέλειες. Αν μετά τη νομότυπη κατάρτιση του συμβιβασμού ο ενάγων είτε επισπεύδει τη συζήτηση της έφεσης κατά απόφασης που εκδόθηκε επί αγωγής αφορώσης χρηματική ικανοποίηση, από την οποία παραιτήθηκε στα πλαίσια του συμβιβασμού, είτε ασκήσει νέα αγωγή με ανάλογο περιεχόμενο, τότε παρέχεται στο άλλο μέρος η δυνατότητα απόκρουσης τέτοιας αγωγής με την επίκληση και απόδειξη του συμβιβασμού. Η βασιμότητα της στηριζόμενης στο συμβιβασμό ανατρεπτικής ένστασης επιφέρει απόρριψη της αγωγής.

Αριθμός 138/2014

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Β1' Πολιτικό Τμήμα

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Βασίλειο Λυκούδη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Ανδρέα Δουλγεράκη, Νικόλαο Πάσσο, Δημήτριο Κόμη και Στυλιανή Γιαννούκου, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 19 Νοεμβρίου 2013, με την παρουσία και του γραμματέα Αθανασίου Λιάπη, για να δικάσει μεταξύ:
Των αναιρεσειόντων: 1) Ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία "ΑΛΥΣΟΣ Ανώνυμη Τεχνική Ξενοδοχειακή και Λατομική Εταιρεία", που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα και 2) Χ. Κ. του Γ., κατοίκου .... Η 1η των αναιρεσειόντων εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Σαράντο Θεοδωρόπουλο και ο 2ος παραστάθηκε με τον ίδιο πληρεξούσιο δικηγόρο του.
Των αναιρεσιβλήτων: 1) V. R. χας του V. (Β. Ρ. χας του Β.), κατοίκου ... ενεργούσης δι' αυτήν και ως ασκούσης την γονική μέριμνα και επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου της D. R. του V. (Ν. Ρ. του Β.) και 2) G. R. του V. (Γ. Ρ. του Β.), κατοίκου ... οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Ιωάννη Μπατσίλα.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 17-1-2008 αγωγή της ήδη 1ης των αναιρεσιβλήτων, γι' αυτήν ατομικά και ως ασκούσας την γονική μέριμνα των δύο ανηλίκων τότε τέκνων της, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών και συνεκδικάστηκε με την από 24-3-2008 παρεμπίπτουσα αγωγή της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία "…", που δεν είναι διάδικος στην παρούσα δίκη. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 2025/2009 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και 5745/2012 του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 27-12-2012 αίτησή τους.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Ανδρέας Δουλγεράκης διάβασε την από 4-10-2013 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε: Α) Να απορριφθούν οι λόγοι αναίρεσης, α) πρώτος, κατά το, από τον αρ. 1 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, μέρος του, ως προς όλους τους αναιρεσίβλητους και β) πρώτος και δεύτερος, από τους αρ. 8 και 9, ως προς τον τρίτο αναιρεσίβλητο (ανήλικο). Β) Να γίνουν δεκτοί οι λόγοι αναίρεσης, α) πρώτος και δεύτερος, κατά τα λοιπά, ως προς τους δύο πρώτους αναιρεσίβλητους και β) τρίτος, ως προς όλους τους αναιρεσίβλητους.
Ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε την παραδοχή της αίτησης, ο πληρεξούσιος των αναιρεσιβλήτων την απόρριψή της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Από τις διατάξεις των άρθρων 294, 295, 296, 297, 522 ΚΠολΔ προκύπτει, ότι με την άσκηση παραδεκτής έφεσης κατά της πρωτόδικης απόφασης αναβιώνει η εκκρεμοδικία που δημιουργήθηκε με την έγερση της αγωγής, μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και συνεπώς ο ενάγων έχει έκτοτε το δικαίωμα να παραιτηθεί, ολικά ή μερικά από το δικόγραφο της αγωγής του, ακόμη και κατά το στάδιο της έκκλητης δίκης, εκτός αν προβάλλει αντίρρηση ο εναγόμενος και πιθανολογεί, ότι έχει συμφέρον να περατωθεί η δίκη με την έκδοση οριστικής απόφασης (ΑΠ 1198/2012). Η παραίτηση συνιστά ανάκληση της συγκεκριμένης αίτησης για παροχή δικαστικής προστασίας, που ενυπάρχει στην εν λόγω αγωγή και έχει την έννοια παραίτησης μόνο από τη δημοσίου χαρακτήρα αξίωση του ενάγοντος έναντι της πολιτείας για έκδοση απόφασης στη συγκεκριμένη δίκη, που άρχισε με την άσκηση της αγωγής, από το δικόγραφο της οποίας δηλώνεται η παραίτηση. Εξάλλου, κατά το άρθρο 297 ΚΠολΔ, η παραίτηση κατά τα άρθρα 294 και 296 ΚΠολΔ γίνεται ή με δήλωση που καταχωρίζεται στα πρακτικά ή με δικόγραφο που επιδίδεται στον αντίδικο του παραιτουμένου. Ως δικόγραφο νοείται κάθε έγγραφο που συντάσσεται από το διάδικο ή το δικαστικό του πληρεξούσιο για την πιστοποίηση της διαδικαστικής πράξης παραίτησης, δηλαδή και η εξώδικη δήλωση η οποία, κατ' αρθ. 118 του ΚΠολΔ, επιδίδεται από το δηλούντα διάδικο στον αντίδικό του (ΑΠ 834/2005). Με τη διάταξη αυτή ορίζονται αποκλειστικά οι τρόποι, με τους οποίους μπορεί να γίνει η παραίτηση από το δικόγραφο της αγωγής και από το δικαίωμα που ασκήθηκε με αυτή (ΟλΑΠ 1187/1981). Εξάλλου, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 96 παρ. 1 και 2, 97 παρ. 1, 98 εδ. β', 104, 122 παρ. 1 και 123 παρ. 1 ΚΠολΔ και εκείνων των άρθρων 294, 296 και 297 του ίδιου Κώδικα συνάγεται, ότι σε περίπτωση που η παραίτηση από το δικόγραφο και το δικαίωμα της αγωγής γίνεται από πληρεξούσιο δικηγόρο, ο οποίος υπογράφει το δικόγραφο της ως άνω παραίτησης και την παραγγελία προς επίδοση αυτού στο δικαστικό επιμελητή, αυτός πρέπει να είναι εφοδιασμένος με σχετική πληρεξουσιότητα, η οποία μάλιστα, προκειμένης παραίτησης από το δικαίωμα που ασκήθηκε με την αγωγή, πρέπει να είναι ειδική. Εξάλλου, ναι μεν η παραίτηση από το πιο πάνω δικαίωμα που ασκήθηκε ήδη με αγωγή προϋποθέτει την ύπαρξη ειδικής πληρεξουσιότητας προς το Δικηγόρο, ο οποίος προβαίνει στη σχετική δήλωση μέχρι την ολοκλήρωσή της, περιλαμβανομένης και της επίδοσής της, εφόσον η παραίτηση έχει περιληφθεί σε εξώδικη δήλωση ή άλλο δικόγραφο, πλην όμως η από την έλλειψη αυτή επερχόμενη ακυρότητα θεραπεύεται, όπως και για την οποιαδήποτε άσκηση δικαιώματος δικονομικού, δια της, εκ των υστέρων, έγκρισης των γινομένων πράξεων από τον ενδιαφερόμενο διάδικο, με αποτέλεσμα η δηλωθείσα παραίτηση εκ μέρους δικηγόρου από του δικαιώματος να ισχυροποιείται αναδρομικώς (ΟλΑΠ 15/2008). Τέλος, από τη διάταξη του άρθρου 559 ΚΠολΔ προκύπτει ότι ιδρύεται λόγος αναίρεσης: 1) Από τον αρ. 1, αν παραβιάστηκε κανόνας του ουσιαστικού δικαίου, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι ερμηνευτικοί κανόνες των δικαιοπραξιών, αδιάφορο αν πρόκειται για νόμο ή έθιμο, ελληνικό ή ξένο, εσωτερικού ή διεθνούς δικαίου. 2) Από τον αρ. 8, αν το δικαστήριο της ουσίας, παρά το νόμο, δεν έλαβε υπόψη πράγματα που προτάθηκαν από τον αναιρεσείοντα ή έλαβε υπόψη πράγματα που δεν προτάθηκαν από τον αναιρεσίβλητο και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ως πράγματα θεωρούνται οι αυτοτελείς ισχυρισμοί των διαδίκων, δηλαδή ισχυρισμοί θεμελιωτικοί κατά νόμο αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης, που είναι παραδεκτοί και νόμιμοι. Και 3) Από τον αρ. 9, αν το δικαστήριο επιδίκασε κάτι που δεν ζητήθηκε ή επιδίκασε περισσότερα από όσα ζητήθηκαν ή άφησε αίτηση αδίκαστη. Στην προκειμένη περίπτωση, από τα διαδικαστικά έγγραφα της δίκης, προκύπτει ότι οι ενάγοντες και ήδη αναιρεσίβλητοι με την ένδικη αγωγή των, όπως προκύπτει από την επισκόπηση του δικογράφου της, εκθέτουν σ' αυτήν ότι η πέµπτη εναγοµένη, εταιρεία µε την επωνυµία "…" ανέλαβε στις 10-6-2003 από το Δήµο Αχαρνών την εκτέλεση του έργου "Κατασκευή Ακαθάρτων Περιοχών Λαθέα Α' - Λαθέα Β' Δήµου Αχαρνών". Ότι η ίδια εναγοµένη ανέθεσε υπεργολαβικά την εκτέλεση τoυ έργου στην πρώτη εναγοµένη εταιρεία µε την επωνυµία "Άλυσος ΑΤΕ" (ήδη πρώτη αναιρεσείουσα). Ότι ο θανών V. R. προσελήφθη από τους δεύτερο και τρίτο των εναγοµένων για να εργασθεί στο ως άνω έργο ως, εργάτης. Ότι ο θανάσιμος τραυµατισµός του οφείλεται σε υπαιτιότητα των νοµίµων εκπροσώπων της πρώτης και πέμπτης των εναγομένων και του εποπτεύοντος μηχανικού. Ότι ο θάνατος του συζύγου και πατρός τους, με τον οποίο τους συνέδεαν ιδιαίτεροι δεσμοί στοργής και αγάπης, προκάλεσε σε εκείνους έντονη θλίψη και ψυχικό πόνο, κλόνισε ανεπανόρθωτα την ψυχική τους υγεία και ότι οι εναγόμενοι υποχρεούνται να καταβάλουν σε καθένα από αυτούς το ποσό των πεντακοσίων χιλιάδων (500.000) ευρώ, για την άμβλυνση του ψυχικού πόνου και την αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν από το θάνατό του. Ζήτησαν δε οι ενάγοντες να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, μεταξύ των οποίων και οι αναιρεσείοντες, να καταβάλουν σ' αυτούς, εις ολόκληρον έκαστος, τα παραπάνω ποσά, ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω ψυχικής οδύνης. Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο η 2025/2009 απόφαση, η οποία τη δέχθηκε, κατά ένα μέρος. Κατά της απόφασης αυτής οι αναιρεσείοντες άσκησαν την από 25-9-2009 έφεση, με την οποία ζήτησαν την εξαφάνισή της, προκειμένου να απορριφθεί η αγωγή. Πριν τη συζήτηση της έφεσης, η πρώτη αναιρεσίβλητη και ο ήδη ενήλικας γιός της, δεύτερος αναιρεσίβλητος, με το από 5-1-2011 δικόγραφό τους, το οποίο επέδωσαν στους αναιρεσείοντες την 5η Ιανουαρίου 2011 (βλέπε τις επικαλούμενες και προσκομιζόμενες …, …, …/5-1-2011 εκθέσεις επίδοσης του δικαστικού επιμελητή Αθηνών Ε. Π.) παραιτήθηκαν από το δικόγραφο της αγωγής και το δικαίωμά τους, που άσκησαν με αυτήν. Οι αναιρεσείοντες, κατά τη συζήτηση της έφεσης και της αντέφεσης στο Εφετείο, επικαλέστηκαν τα παραπάνω και ισχυρίστηκαν ότι η δίκη που άνοιξε με την αγωγή καταργήθηκε. Οι αναιρεσίβλητοι, με τις από 14-5-2012 προτάσεις των ενώπιον του Εφετείου, συνομολόγησαν την παραίτηση από την αγωγή των κατά των αναιρεσειόντων. Το Εφετείο, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφασή του, αν και είχε υποχρέωση, δεν έλαβε υπόψη του τον παραπάνω νόμιμο και ουσιώδη ισχυρισμό των αναιρεσειόντων, προχώρησε στην εκδίκαση της έφεσης και δέχθηκε, κατά ένα μέρος, την αγωγή. Επομένως, υπέπεσε στην, από τους αρ. 8 και 9 πλημμέλειες και είναι βάσιμοι, ως προς τους αναιρεσίβλητους ενήλικες, οι πρώτος και δεύτερος λόγοι αναίρεσης, με τους οποίους προβάλλονται, αντίστοιχα, οι πλημμέλειες αυτές. Αντίθετα, ως προς τον ανήλικο αναιρεσίβλητο, οι παραπάνω λόγοι είναι απαράδεκτοι, διότι με τον αντίστοιχο λόγο αναίρεσης, δεν γίνεται επίκληση, νομότυπης, παραίτησης και από αυτόν από το δικόγραφο της αγωγής. Τέλος, ο πρώτος λόγος αναίρεσης, κατά το μέρος του με το οποίο προβάλλεται και η πλημμέλεια από τον αρ. 1 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, είναι απαράδεκτος διότι δεν καθορίζεται ενάριθμα η συγκεκριμένη διάταξη του ουσιαστικού δικαίου που φέρεται ότι παραβιάστηκε και το αποδιδόμενο στο δικαστήριο νομικό σφάλμα, ως προς την ερμηνεία και εφαρμογή του ουσιαστικού νόμου. Το άρθρο 871 του ΑΚ ορίζει ότι "με τη σύμβαση του συμβιβασμού οι συμβαλλόμενοι διαλύουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις μία φιλονικία τους ή μια αβεβαιότητα για κάποια ένοχη σχέση. Με αβέβαιη σχέση εξομοιώνεται και η επισφαλής απαίτηση". Από την άνω διάταξη προκύπτει ότι ο συμβιβασμός αποτελεί αμφοτεροβαρή σύμβαση, η οποία αν μεν γίνεται στα πλαίσια εκκρεμούς δίκης υπό τους όρους του άρθρου 293 του ΚΠολΔ επιφέρει, αυτοδικαίως, κατάργηση της εκκρεμούς δίκης, ενώ αν έγινε εκτός εκκρεμούς δίκης (εξώδικος) κρίνεται ως προς το κύρος του κατά τις διατάξεις του ουσιαστικού δικαίου (παρ. 2 άρθρου 293 ΚΠολΔ). Βασική προϋπόθεση για τη συγκρότηση του συμβιβασμού είναι η αμοιβαία υποχώρηση των μερών. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν λαμβάνεται με τη στενή τεχνική έννοια του όρου, αλλά υπό ευρεία έννοια των εν γένει συναλλαγών. Δεν είναι απαραίτητο έτσι να αφορά η παραίτηση ή υποχώρηση ένα μέρος της εκκρεμούς σχέσης. Αρκεί ότι ο διάδικος ή το ένα συμβαλλόμενο μέρος προβαίνει σε μία θυσία, γιατί σε αντίστοιχη θυσία προβαίνει και το άλλο συμβαλλόμενο μέρος. Η υποχρέωση στην οποία προβαίνει το ένα μέρος δεν είναι απαραίτητο να είναι ισάξια προς την υποχώρηση του άλλου μέρους. Έτσι είναι επιτρεπτό, όταν μεταξύ των μερών έχει εκδοθεί απλώς οριστική απόφαση πρώτου βαθμού, που αφορά επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύνης, στον ενάγοντα, να συναφθεί συμβιβασμός μεταξύ των μερών με περιεχόμενο, ότι τόσο ο ενάγων όσο και ο εναγόμενος θα παραιτηθούν των ενδίκων μέσων κατά της εκδοθείσας πρωτόδικης απόφασης, ώστε αυτή να καταστεί τελεσίδικη με άμεση από τον ενάγοντα είσπραξη και ανεπιφύλακτη από τον εναγόμενο καταβολή του επιδικασθέντος ποσού περιλαμβανομένης και της δικαστικής δαπάνης και επί πλέον με παραίτηση του ενάγοντος από μελλοντική αξίωσή του για την ίδια αιτία περαιτέρω χρονικού διαστήματος. Αν μετά τη νομότυπη κατάρτιση του συμβιβασμού ο ενάγων είτε επισπεύδει τη συζήτηση της έφεσης κατά απόφασης που εκδόθηκε επί αγωγής αφορώσης χρηματική ικανοποίηση, από την οποία παραιτήθηκε στα πλαίσια του συμβιβασμού, είτε ασκήσει νέα αγωγή με ανάλογο περιεχόμενο, τότε παρέχεται από το νόμο στο άλλο μέρος η δυνατότητα απόκρουσης τέτοιας αγωγής με την επίκληση και απόδειξη του συμβιβασμού. Η βασιμότητα της στηριζόμενης στο συμβιβασμό ανατρεπτικής ένστασης επιφέρει απόρριψη της αγωγής. Εξάλλου, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1526, 1528, 1624 αρ. 10 ΑΚ, προκύπτει ότι οι γονείς του ανηλίκου δεν μπορούν να συνάψουν συμβιβασμό για αντικείμενο ποσού αξίας ανώτερης της ετήσιας δαπάνης του ανηλίκου, ούτε να παραιτηθούν από αξίωση του ανηλίκου, χωρίς την άδεια του δικαστηρίου. Την ακυρότητα αυτή προτείνουν ο πατέρας, η μητέρα, το παιδί, οι καθολικοί ή ειδικοί διάδοχοί του, πλην όμως και αυτή, εφόσον προβληθεί από ένα από τους δικαιούμενους, οδηγεί σε αυτοδίκαιη ακυρότητα της δικαιοπραξίας, χωρίς να απαιτείται δικαστική απόφαση. Στην προκειμένη περίπτωση, με τον τρίτο λόγο της αναίρεσης, αποδίδεται στην προσβαλλομένη απόφαση η πλημμέλεια από το άρθρο 559 αριθμός 8 ΚΠολΔ, για το λόγο ότι το Εφετείο δεν έλαβε υπόψη του τον ουσιώδη ισχυρισμό των αναιρεσειόντων, ότι η επίδικη απαίτηση αποσβέστηκε με εξώδικο συμβιβασμό. Όπως προκύπτει από τις εμπροθέσμως κατατεθείσες προτάσεις των, ενώπιον του Εφετείου, οι αναιρεσείοντες προέβαλλαν, πράγματι, παραδεκτά τον οψιγενή ισχυρισμό ότι, μετά την έκδοση της απόφασης του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου και την άσκηση της έφεσής των, η ένδικη διαφορά επιλύθηκε, μεταξύ των διαδίκων, δηλαδή των αναιρεσειόντων και όλων των αναιρεσίβλητων, με δικαστικό συμβιβασμό, ο οποίος καταρτίστηκε με την από 5-1-2011 σύμβαση, το περιεχόμενο της οποίας περιλαμβάνεται στο, με την ίδια χρονολογία, έγγραφο, ότι η πρώτη αναιρεσίβλητη, κατά την κατάρτιση του συμβιβασμού, ενεργούσε και ως ασκούσα τη γονική μέριμνα του ανήλικου γιού της και τέλος ότι ο συμβιβασμός αυτός, κατά το μέρος που αναφέρεται στον ανήλικο, εγκρίθηκε ως επωφελής, ως προς αυτόν, με την 3133/2011 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Το Εφετείο, όπως προκύπτει από την προσβαλλομένη απόφασή του, αν και είχε υποχρέωση, δεν ερεύνησε τον ισχυρισμό αυτό, που είναι νόμιμος (ανατρεπτική ένσταση), και ουσιώδης, ως προς την έκβαση της δίκης, διότι, εφόσον γινόταν δεκτός θα είχε ως πιθανόν αποτέλεσμα την απόρριψη της αγωγής. Αντίθετα προχώρησε στην εκδίκαση της έφεσης και δέχθηκε, κατά ένα μέρος, την αγωγή. Έτσι υπέπεσε στην, από τον αρ. 8 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, πλημμέλεια και είναι βάσιμος ο παραπάνω λόγος της αναίρεσης.
Μετά από αυτά, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση, ως προς τους αναιρεσείοντες, στο σύνολό της, να παραπεμφθεί η υπόθεση, προς περαιτέρω εκδίκαση, στο ίδιο δικαστήριο, που θα συγκροτηθεί από δικαστές άλλους από εκείνους που εξέδωσαν την άνω απόφαση (άρθρο 580 παρ. 3 ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 65 παρ. 1 Ν. 4139/2013). Τέλος, πρέπει, να καταδικαστούν οι αναιρεσίβλητοι, στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσειόντων (άρθρ. 183, 176 του ΚΠολΔ).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Αναιρεί τη, με αριθμό, 5745/2012 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, ως προς τους αναιρεσείοντες.
Παραπέμπει την υπόθεση, προς περαιτέρω εκδίκαση, στο ίδιο δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές. Και
Καταδικάζει τους αναιρεσίβλητους στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσειόντων, τα οποία ορίζει σε δύο χιλιάδες τριακόσια (2.300) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 18 Δεκεμβρίου 2013. Και
Δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 21 Ιανουαρίου 2014.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

<< Επιστροφή