Θέμα
Αλλοδαπού απέλαση, Αντιρρήσεις σχετικά με την εκτέλεση.
Περίληψη:
Αίτηση αναιρέσεως κατά αποφάσεως που απέρριψε αντιρρήσεις κατά της εκτελεστότητας της αποφάσεως, που διέταξε την απέλαση Αλβανού υπηκόου. Είναι παραδεκτή η αίτηση αναιρέσεως του αντιλέγοντας, που ασκήθηκε κατά τη διάρκεια της κράτησης του, ενώπιον του Διευθυντή της Διευθύνσεως Αλλοδαπών. Επάρκεια αιτιολογίας Απορρίπτει την αίτηση.
ΑΡΙΘΜΟΣ 1789/2010
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ε' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Μιχαήλ Θεοχαρίδη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Νικόλαο Ζαΐρη - Εισηγητή, Γεώργιο Αδαμόπουλο, Αικατερίνη Βασιλακοπούλου-Κατσαβριά και Κυριακούλα Γεροστάθη, Αρεοπαγίτες.
Με την παρουσία και του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Παντελή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Αικατερίνης Φωτοπούλου.
Συνήλθε σε Συμβούλιο στο Κατάστημά του στις 1 Οκτωβρίου 2010, προκειμένου να αποφανθεί για την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ, κατοίκου ..., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γρηγόριο Παπαδόγιαννη, περί αναιρέσεως της υπ' αριθμ. 2883/2010 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης.
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί τώρα την αναίρεση της απόφασης αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 1 Μαρτίου 2010 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 570/2010.
Έπειτα ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεώργιος Παντελής εισήγαγε για κρίση στο Συμβούλιο τη σχετική δικογραφία με την πρότασή του με αριθμό 209/29-5-2010, στην οποία αναφέρονται τα ακόλουθα:
Εισάγω στο Δικαστήριό Σας, την προκείμενη ποινική δικογραφία και εκθέτω τα ακόλουθα:
Ι. Κατά τη διάταξη της παραγράφου 1 του άρθρου 474 Κ.Π.Δ. "Με την επιφύλαξη της παραγράφου 2 του άρθρου 473, το ένδικο μέσο ασκείται με δήλωση στο γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε την απόφαση ή το βούλευμα, ή στο γραμματέα του Ειρηνοδικείου στην περιφέρεια της οποίας κατοικεί ή διαμένει προσωρινά ο δικαιούμενος. Για τη δήλωση συντάσσεται έκθεση που υπογράφεται από εκείνον που τη δέχεται".
Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι ο νόμος περιοριστικά και αποκλειστικά προσδιόρισε τα όργανα στα οποία μπορεί να γίνει η δήλωση για την άσκηση του ενδίκου μέσου, τα οποία και είναι τα μόνα αρμόδια για τη σύνταξη της σχετικής έκθεσης, η οποία αποτελεί εισαγωγικό της δίκης έγγραφο, ώστε να αποκλείεται με ποινή αυτεπάγγελτα ερευνόμενου απαράδεκτου διαφορετικός τρόπος άσκησής του (ΑΠ 199/1992).
Περαιτέρω κατά τη διάταξη του άρθρου 476§1 Κ.Π.Δ. "όταν το ένδικο μέσο ασκήθηκε από πρόσωπο που δεν είχε το δικαίωμα ή εναντίον απόφασης ή βουλεύματος για το οποίο δεν προβλέπεται, ή όταν ασκήθηκε εκπρόθεσμα ή χωρίς να τηρηθούν οι διατυπώσεις που ορίζονται για την άσκησή του, το δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο (σε συμβούλιο) που είναι αρμόδιο να κρίνει σχετικά, ύστερα από πρόταση του Εισαγγελέα και αφού ακούσει τους διαδίκους, που εμφανισθούν, κηρύσσει απαράδεκτο το ένδικο μέσο και διατάσσει την εκτέλεση της απόφασης ή του βουλεύματος που είχε προσβληθεί και την καταδίκη στα έξοδα εκείνου που άσκησε το ένδικο μέσο".
ΙΙ.Στην προκειμένη περίπτωση ο Χ, ... υπήκοος, καταδικάσθηκε με την υπ' αριθμό 40427/1996 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης σε ποινή φυλάκισης είκοσι (20) ημερών και χρηματική ποινή 30.000 δρχ. για παράβαση του ΒΔ 29/71, η ποινή δε αυτή ανεστάλη και διατάχθηκε η απέλασή του από τη χώρα.
Κατά της εκτελεστότητας της απόφασης αυτής υπέβαλε αντιρρήσεις κατ' άρθρο 565 Κ.Π.Δ., με την από 22-2-2010 αίτησή του ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης. Η αίτησή του αυτή απορρίφθηκε με την με αριθμό 2883/2010 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης. Κατά της τελευταίας αυτής απόφασης ο αναιρεσείων άσκησε την κρινόμενη από 1/3/2010 αίτηση αναίρεσης, ενώπιον του Διευθυντή του τμήματος Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης. Ο τρόπος όμως αυτός της άσκησης του κρινόμενου ενδίκου μέσου, δεν είναι νόμιμος, δεδομένου ότι ασκήθηκε χωρίς τις διατυπώσεις του άρθρου 474§1 Κ.Π.Δ., δηλαδή με δήλωση ενώπιον του γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε την προσβαλλομένη απόφαση, ή του γραμματέα του Ειρηνοδικείου της κατοικίας του ή της διαμονής του.
Κατά συνέπεια η κρινόμενη αίτηση αναίρεσης πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη και να επιβληθούν τα δικαστικά έξοδα του αναιρεσείοντα (άρθρα 476§1-583§1 Κ.Π.Δ.).
Για τους λόγους αυτούς Προτείνω:
1) Να απορριφθεί ως απαράδεκτη η από 1/3/2010 αίτηση αναίρεσης του Χ κατά της με αριθμό 2883/2010 απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης.
2) Να επιβληθούν τα δικαστικά έξοδα στον αναιρεσείοντα.
Αθήνα 5/5/2010
Ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Αφού άκουσε τον Αντεισαγγελέα, που αναφέρθηκε στην παραπάνω εισαγγελική πρόταση και τον πληρεξούσιο του αναιρεσείοντος,
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, κατά το άρθρο 474 παρ. 1 εδ. α' του ΚΠΔ, η άσκηση του ένδικου μέσου γίνεται με δήλωση στο γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε την απόφαση ή το βούλευμα ή στο γραμματέα του Ειρηνοδικείου ή στον προϊστάμενο της προξενικής αρχής που βρίσκεται στο εξωτερικό και στην περιφέρεια των οποίων κατοικεί ή διαμένει προσωρινά ο δικαιούμενος. Αν αυτός κρατείται στην φυλακή, η δήλωση μπορεί να γίνει και σε εκείνο που τη διευθύνει. Για τη δήλωση συντάσσεται έκθεση, που υπογράφεται από εκείνον που την υποβάλλει ή τον αντιπρόσωπο του (άρθρο 465 παρ. 1) και εκείνον προς τον οποίο γίνεται η δήλωση. Εξάλλου, κατά το άρθρο 148 του ίδιου Κώδικα, έκθεση ονομάζεται το έγγραφο που συντάσσει, κατά τις διατυπώσεις και με το περιεχόμενο που ορίζουν τα άρθρα 149 επ. του Κώδικα αυτού, δημόσιος υπάλληλος ο οποίος εκπληρώνει καθήκοντα στην ποινική διαδικασία, για να βεβαιώσει πράξεις που έκανε ο ίδιος ή άλλος αρμόδιος δημόσιος υπάλληλος με τον οποίο συμπράττει ή δηλώσεις τρίτων προσώπων προς αυτόν. Οι πιο πάνω διατυπώσεις ασκήσεως ενδίκου μέσου, που προβλέπονται από την ανωτέρω διάταξη του άρθρου 474 παρ. 1 του ΚΠΔ, συνιστούν συστατικό τύπο, η παραβίαση του οποίου συνεπάγεται, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 476 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα το απαράδεκτο του ένδικου μέσου, που κηρύσσεται από το αρμόδιο δικαστήριο (ως συμβούλιο) αλλά και αυτεπαγγέλτως.
Στην προκειμένη περίπτωση από τα έγγραφα του φακέλου της δικογραφίας, τα οποία παραδεκτώς επισκοπούνται για τις ανάγκες του αναιρετικού ελέγχου και ειδικότερα από τη με χρονολογία 1 Μαρτίου 2010 έκθεση αιτήσεως αναιρέσεως, προκύπτει ότι ο ήδη αναιρεσείων, κατά της υπ' αριθμό 2883/2010 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απορρίφθηκαν οι αντιρρήσεις του, κατά της υπ' αριθμό 40427/9-8-1996 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, με την οποία διατάχθηκε η απέλαση του, άσκησε την υπό την αυτή χρονολογία αίτηση αναιρέσεως. Την αίτηση αυτή, ο αναιρεσείων, όντας κρατούμενος στην Αστυνομική Διεύθυνση Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης, σε εκτέλεση της αποφάσεως που διέταξε την απέλαση του, την άσκησε με δήλωση του, ενώπιον του αστυνομικού διευθυντή της πιο πάνω Διευθύνσεως, όπου συντάχθηκε και η σχετική έκθεση και η οποία υπογράφεται τόσο από τον ίδιο τον αναιρεσείοντα, όσο και από το Διευθυντή της Αστυνομικής Διευθύνσεως Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης. Η κατά τον ως άνω τρόπο άσκηση της αναιρέσεως, είναι σύμφωνη με τη διάταξη του άρθρου 474 παρ.1 του Κ.Π.Δ., και ως εκ τούτου είναι τυπικά παραδεκτή, δεδομένου ότι ο αναιρεσείων κατά την ως άνω χρονολογία που την άσκησε, (1-3-2010), ήταν κρατούμενος στο οικείο Κατάστημα της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης, και δεν ήταν πλέον εφικτή από μέρους του η με οποιοδήποτε άλλο τρόπο άσκηση του ενδίκου τούτου μέσου, και μάλιστα ενώπιον των προσώπων εκείνων που διαλαμβάνονται στη διάταξη του πιο πάνω άρθρου και συγκεκριμένα ενώπιον του Γραμματέα του δικαστηρίου που την εξέδωσε ή ενώπιον του Γραμματέα του Ειρηνοδικείου του τόπου της κατοικίας η της προσωρινής διαμονής του. Τούτο γιατί, ανάλογη δυνατότητα θα είχε αυτός μόνο στην περίπτωση, που η οικεία Αστυνομική Διεύθυνση, του επέτρεπε με τη συνοδεία φρουράς, να μεταβεί αυτοπροσώπως ο ίδιος στην έδρα των πιο πάνω υπηρεσιών (γραμματέα του δικαστηρίου ή γραμματέα του Ειρηνοδικείου ή του προϊσταμένου της προξενικής Αρχής), δυνατότητα η οποία δεν προκύπτει ότι του παρασχέθηκε. Διαφορετική ερμηνεία θα οδηγούσε σε δυσμενή για τον αιτούντα αποτελέσματα, αφού θα στερούνταν ο ίδιος της δυνατότητας να ασκήσει ένδικο μέσο που του παρέχει ο νόμος, όπως και της πρόσβασης του στον Άρειο Πάγο, χωρίς μάλιστα ο ίδιος να ευθύνεται γι' αυτή την αδυναμία του. (Βλέπετε σχετική και την από 2 Απριλίου 2009 απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης-υπόθεση ... κατά Ελλάδος-αριθμός προσφυγής 37349/2007).
Συνεπώς, είναι τυπικά παραδεκτή η αίτηση αναιρέσεως που άσκησε ο αναιρεσείων, ενώπιον του Διευθυντή της Αστυνομικής Διευθύνσεως Θεσσαλονίκης, κατά της υπ' αριθμό 2883/2010 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης και πρέπει μετά ταύτα να ερευνηθεί ως προς τη βασιμότητα των προβαλλόμενων λόγων της.
Κατά το άρθρο 565 εδ. α' και γ' Κ.Ποιν.Δ., κάθε αμφιβολία ή αντίρρηση σχετικά με την εκτελεστότητα της αποφάσεως και το είδος ή τη διάρκεια της ποινής λύεται από το δικαστήριο των πλημμελειοδικών του τόπου όπου εκτίεται η ποινή, κατά δε της σχετικής αποφάσεως επιτρέπεται να ασκηθεί αναίρεση από τον εισαγγελέα και τον καταδικασμένο. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι τέτοιες αντιρρήσεις του καταδικασμένου μπορεί να αναφέρονται όχι μόνον στην ποινή, αλλά και στο είδος και τη διάρκεια του επιβληθέντος μέτρου ασφαλείας, αφού η χρήση του όρου "ποινή" στο περί εκτελέσεως βιβλίο του Κ.Ποιν.Δ., όπου εμπίπτει και η ανωτέρω διάταξη, γίνεται με ευρεία έννοια, ώστε να περιλαμβάνει και τα μέτρα ασφαλείας από τα διαλαμβανόμενα στα άρθρα 69-74 ΠΚ με στερητικό ή περιοριστικό της ελευθερίας χαρακτήρα, όπως είναι και η απέλαση αλλοδαπού που διατάσσεται με δικαστική απόφαση. Έτσι, μπορούν να προβληθούν αντιρρήσεις που αφορούν και στη διάρκεια του μέτρου ασφαλείας, όταν επήλθαν γεγονότα, μετά την έκδοση της αποφάσεως, που κωλύουν την εκτέλεση του. Τέτοιο γεγονός είναι και η παραγραφή του μέτρου ασφαλείας, την οποία ρυθμίζει το άρθρο 75 §1 ΠΚ, κατά το οποίο, αν από τότε που έγινε αμετάκλητη η απόφαση με την οποία επιβλήθηκε μέτρο ασφαλείας των άρθρων 69, 71, 72, και 74 περάσει τριετία χωρίς να έχει αρχίσει η εκτέλεση του μέτρου, αυτό δεν μπορεί πια να εκτελεσθεί εκτός αν το δικαστήριο διατάξει διαφορετικά. Από την τελευταία, όμως, αυτή διάταξη συνάγεται, κατ' αντιδιαστολή, ότι αν εκτελεσθεί το μέτρο ασφαλείας της απελάσεως αλλοδαπού που διατάχθηκε με δικαστική απόφαση, η απέλαση αυτή ισχύει και αν περάσει τριετία από τότε που έγινε αμετάκλητη η εν λόγω απόφαση, υπό την έννοια ότι αν ο απελαθείς επανέλθει στη χώρα αυτοβούλως και παρανόμως (περίπτωση στην οποία υπάγεται και η επανείσοδός του στη Χώρα υπό διαφορετικό όνομα), το μέτρο αυτό ασφαλείας εξακολουθεί να ισχύει και ο αλλοδαπός απελαύνεται και πάλι σε εκτέλεση της ίδιας δικαστικής αποφάσεως.
Περαιτέρω, κατά το άρθρο 32 §1 του Ν. 3346/2005, "επιβληθείσες ποινές με αποφάσεις που έχουν εκδοθεί μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος (στις 17-6-2005) διάρκειας μέχρι έξι μηνών, εφόσον δεν έχουν καταστεί αμετάκλητες και δεν έχουν οπωσδήποτε εκτιθεί μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, παραγράφονται και δεν εκτελούνται, υπό τον όρο ότι ο καταδικασθείς δεν θα υποπέσει μέσα σε δεκαοκτώ μήνες από τη δημοσίευση του νόμου αυτού σε νέα από δόλο προερχόμενη πράξη, για την οποία θα καταδικασθεί αμετάκλητα οποτεδήποτε σε ποινή στερητική της ελευθερίας ανώτερη των έξι μηνών. Σε περίπτωση νέας καταδίκης ο καταδικασθείς εκτίει αθροιστικά, μετά την έκτιση της νέας ποινής και τη μη εκτιθείσα και δεν υπολογίζεται στο χρόνο παραγραφής της μη εκτιθείσης ποινής το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα από τη δημοσίευση του νόμου αυτού μέχρι την καταδίκη για τη νέα πράξη". Από τη διάταξη αυτή σαφώς συνάγεται ότι ο νομοθέτης απέβλεψε στην υφ' όρον παραγραφή μόνον των καταγνωσθεισών στερητικών της ελευθερίας ποινών και ότι η σχετική ευεργετική ρύθμιση δεν περιλαμβάνει τα μέτρα ασφαλείας. Η παραγραφή, εξάλλου, των στερητικών της ελευθερίας ποινών δεν συνεπάγεται και παραγραφή του μέτρου ασφαλείας. Τέλος, αιτιάσεις του, κατά την ως άνω διάταξη του άρθρου 565 Κ.Ποιν.Δ αντιλέγοντας, οι οποίες αναφέρονται στην ορθότητα της αποφάσεως, κατά της οποίας στρέφονται οι αντιρρήσεις, σε σχέση με την επιβολή της ποινής, υπό την ως άνω ευρεία έννοια της, δεν επιτρέπονται. Στην προκειμένη περίπτωση, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, με την προσβαλλόμενη 2883/22-2-2010 απόφασή του, απέρριψε τις από 22-2-2010 αντιρρήσεις του αναιρεσείοντος αλλοδαπού, που αφορούσαν στην περαιτέρω διάρκεια της απελάσεως του, η οποία είχε διαταχθεί με την υπ' αριθμό 40427/1996 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, ως μέτρο ασφαλείας κατά το άρθρο 74 §1 Π Κ, εν συνεχεία της καταδίκης του με την ίδια αυτή απόφαση σε φυλάκιση 20 ημερών και της αναστολής της ποινής αυτής επ' αόριστον κατ' άρθρο 99 §2 ΠΚ, για παράβαση του Β.Δ 29/1971 και του άρθρου 7, 18 και 33 του Ν.1975/1991, ήτοι για το ότι, αν και ήταν καταχωρημένος στον κατάλογο των ανεπιθύμητων αλλοδαπών, λόγω διοικητικής απελάσεως, επανήλθε παράνομα στην Ελληνική Επικράτεια. Για να στηρίξει την απορριπτική του κρίση το Δικαστήριο, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, δέχθηκε τα ακόλουθα: "Από τα έγγραφα που διαβάστηκαν στο ακροατήριο, τα όσα ισχυρίστηκε ο αντιλέγων και οι συνήγοροι του προέκυψε ότι ο αντιλέγων - κατηγορούμενος, αλλοδαπός, ... υπηκοότητας, με τη με αριθμ. 40427/1996 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, και με στοιχεία ταυτότητας (επών.) .., καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης είκοσι (20) ημερών και χρηματική ποινή τριάντα χιλιάδων (30.000) δραχμών για παραβάσεις 1) Β.Δ. 29/71 και 2) άρθρ. 7, 18 και 33 παρ. 11 Ν.1975/1991, που τελέστηκαν στη ..., στις 6-8-1996, η ποινή δε αυτή ανεστάλη επ' αόριστο και διατάχθηκε η απέλασή του, η οποία και εκτελέστηκε. Στη συνέχεια ο κατηγορούμενος για να παρακάμψει τις ανωτέρω έννομες συνέπειες των πράξεών του, στην Αλβανία άλλαξε όνομα από το προαναφερόμενο, με το οποίο είχε καταδικασθεί, σε αυτό που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας απόφασης, ήτοι (επών.) Χ και με το νέο όνομα πήρε θεώρηση άδειας εισόδου (VISA) και επανήλθε στην Ελλάδα, όπου έλαβε με το νέο όνομα προσωρινή άδεια διαμονής για το χρονικό διάστημα από 12-10-2001 μέχρι 14-4-2002, την από 12-4-2002 βεβαίωση νια την κατάθεση αίτησης και νομίμων δικαιολογητικών για την έκδοση άδειας εργασίας και ανανέωση της εξάμηνης άδειας παραμονής, την από 30-10-2003 βεβαίωση για την κατάθεση αίτησης και νομίμων δικαιολογητικών για την έκδοση άδειας - ανανέωση της εξάμηνης άδειας παραμονής, την ανανέωση άδειας διαμονής για παροχή εξαρτημένης εργασίας, διάρκειας από 30-6-2003 έως 30-6-2004, με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και τη με αριθμ. ... άδεια διαμονής από 26-3-2004 μέχρι 30-6-2004 και τελικά με τη αριθμό πρωτ. 11826/20-2-2007 απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας απορρίφθηκε το από 11-5-2004 αίτημά του για ανανέωση άδειας διαμονής, επειδή από την υπ' αριθμ. πρωτ. 6254/24-1-07 ηλεκτρονική απάντηση του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο πρόσωπό του συντρέχουν λόγοι δημόσιας τάξης και είναι καταχωρημένος στον κατάλογο ανεπιθύμητων αλλοδαπών κατόπιν δικαστικής απέλασης, γεγονός που διαπιστώθηκε δακτυλοσκοπικά λόγω της διαφοράς των χρησιμοποιηθέντων διαφορετικών ονομάτων. Η ανωτέρω ποινή φυλάκισης των είκοσι (20) ημερών και η χρηματική ποινή των 30.000 δραχμών έχει καταστεί αμετάκλητη, εφόσον ο κατηγορούμενος ήταν παρών κατά την απαγγελία της και δεν άσκησε κατά της απόφασης ένδικο μέσο και ως εκ τούτου δεν υπάγεται στη ρύθμιση του άρθρου 32 του Ν. 3346/05, Με το άρθρο 91 §11 στ' του Ν. 3386/2008 ή εγγραφή στους καταλόγους ανεπιθύμητων για λόγους παράνομης εισόδου κλπ στη Χώρα έχει μεν αυτοδικαίως αρθεί για τον κατηγορούμενο, όμως η νομοθετική αυτή ρύθμιση δεν αποτελεί και λόγο παραγραφής ή αμνηστίας της επιβληθείσης στον κατηγορούμενο με δικαστική απόφαση απέλασης, όπως ισχυρίζεται. Κατά συνέπεια η ένδικη αίτηση του, με την οποία προβάλλει αντιρρήσεις κατά της εκτέλεσης της υπ' αριθ. 40427/1996 απόφασης του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης είναι μη νόμιμη, διότι δεν μπορεί να ανακληθεί η δικαστική απόφαση αυτή ως προς τη διάταξη της απέλασης, η οποία ήδη έχει εκτελεστεί" ούτε να διαταχθεί η μη εκτέλεση αυτής ως προς την απέλαση, αφού έχει εκτελεστεί η απέλαση, η δε έκτιση της ποινής φυλάκισης, η οποία έχει ανασταλεί, προϋποθέτει την εκ νέου τέλεση άλλης αξιόποινης πράξης που έχει τιμωρηθεί αμετάκλητα σε ποινή φυλάκισης ανωτέρα των έξι μηνών σε χρονικό διάστημα τέλεσης 18 μηνών από τη δημοσίευση του Ν.3346/05 προϋπόθεση που δεν συντρέχει εν προκειμένω. Επομένως, η αίτηση αντιρρήσεων του αντιλέγοντα, πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμη".
Σημειώνεται ότι η ανωτέρω ποινή φυλάκισης των 20 ημερών έχει καταστεί αμετάκλητη, εφόσον ο κατηγορούμενος ήταν παρών κατά την απαγγελία της και δεν άσκησε κατά της απόφασης ένδικο μέσο και ως εκ τούτου δεν υπάγεται στη ρύθμιση του άρθρου 32 του Ν. 3346/05.
Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, και κατά το πρώτο σκέλος του, όπως εκτιμάται, πλήττεται η προσβαλλόμενη απόφαση, διότι δεν απάντησε και δεν αιτιολόγησε τον ισχυρισμό του αντιλέγοντος-αναιρεσείοντος ότι η διαταχθείσα, με την καθής οι αντιρρήσεις απόφαση, απέλαση του προσβάλλει το δικαίωμα του για προστασία και σεβασμό της οικογενειακής του ζωής, καθώς μετά την εν λόγω απόφαση και εκτέλεση της απελάσεώς του, τέλεσε γάμο με ελληνίδα υπήκοο και από τον γάμο του απέκτησε 4 ανήλικα τέκνα, τα οποία εξαρτούν την επιβίωσή τους αποκλειστικά από αυτόν που βρίσκεται και εργάζεται στην Ελλάδα. Ο λόγος αυτός αναιρέσεως είναι απορριπτέος, καθόσον το Δικαστήριο δεν είχε υποχρέωση να απαντήσει και δη αιτιολογημένα στον ως άνω ισχυρισμό που δεν συνιστά λόγο κωλύοντα την εκτέλεση του μέτρου αυτού ασφαλείας. Εξάλλου, το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ προστατεύει μεν το δικαίωμα του προσώπου στο σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του, τούτο, όμως, δεν αποκλείει τη δυνατότητα της πολιτείας να επιβάλλει ποινές και μέτρα ασφαλείας, στα πλαίσια της ποινικής της δικαιοδοσίας, και αν αυτά θίγουν αναγκαίως την οικογενειακή ζωή του καταδικασθέντος.
Με τον ίδιο πρώτο λόγο αναιρέσεως, κατά το δεύτερο σκέλος του, πλήττεται η προσβαλλόμενη απόφαση διότι δεν απάντησε στον ισχυρισμό του αντιλέγοντος-αναιρεσείοντος, ότι η νόμιμη επανείσοδός του και διαμονή στη Χώρα και οι μεταγενέστερες της καθής οι αντιρρήσεις αποφάσεως νομοθετικές μεταβολές που επέφεραν την άρση των συνεπειών της διοικητικής απελάσεως του συνιστούν λόγο που κωλύει την εκτέλεση της διαταχθείσης με την καθής οι αντιρρήσεις απόφαση απελάσεως. Και ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση, δεχθείσα ότι η επανείσοδός του αντιλέγοντας στην Ελλάδα έγινε με ταξιδιωτικά έγγραφα που αυτός έλαβε αφού μετέβαλε στην Αλβανία το όνομά του, σαφώς δέχθηκε και απάντησε ότι η επανείσοδος αυτή δεν ήταν νόμιμη, ορθώς δε έκρινε σχετικώς, διότι η κατά οποιοδήποτε τρόπο επανείσοδος στη Χώρα του απελαθέντος αναιρεσείοντος, πολύ δε περισσότερο μετά από αλλαγή του ονόματος του και η χορήγηση σ' αυτόν, υπό το νέο όνομα, διοικητικών αδειών, δεν αίρει την ισχύ του ανωτέρω μέτρου ασφαλείας και δεν αποτελεί διακωλυτικό λόγο εκτελέσεώς του.
Περαιτέρω, σαφώς δέχθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση και απήντησε ότι η άρση των συνεπειών της διοικητικής απελάσεως του αντιλέγοντος-αναιρεσείοντος δεν επηρεάζει την επιβληθείσα με την καθής οι αντιρρήσεις απόφαση απέλαση του, ως μέτρο ασφαλείας, ορθώς δε έκρινε σχετικώς, διότι επί απελάσεως που διατάσσεται με δικαστική απόφαση ως μέτρο ασφαλείας δεν έχουν εφαρμογή αναλογικώς τυχόν ευεργετικές διατάξεις διοικητικών νόμων που ρυθμίζουν διαφορετικά τα περί απελάσεως αλλοδαπού και ειδικότερα οι επικληθείσες απ' τον αντιλέγοντα διατάξεις των άρθρων 91 §11 στ' του Ν. 3386/2005 και 18 §4δ' του Ν. 3536/2007 κατά τις οποίες, ταυτοσήμως, "εγγραφή στους καταλόγους ανεπιθύμητων αποκλειστικώς για λόγους παράνομης εισόδου, εξόδου, εργασίας και διαμονής στη Χώρα, καθώς και συναφείς εκκρεμείς απελάσεις δεν αποτελούν παρακωλυτικό λόγο για τη χορήγηση της άδειας διανομής. Υφιστάμενες για την ανωτέρω αιτία εγγραφές στον κατάλογο των ανεπιθύμητων θεωρούνται ότι έχουν, αυτοδικαίως, αρθεί", καθόσον επί δικαστικής απελάσεως προϋποτίθεται δικαστική κρίση περί της συνδρομής νόμιμης περίπτωσης επιβολής του μέτρου αυτού, υπό διαφορετικές προϋποθέσεις. Η άρση, εξάλλου, αυτή των συνεπειών της εγγραφής του αντιλέγοντας στους καταλόγους ανεπιθύμητων αλλοδαπών, αντιθέτως προς τα υπ' αυτού υποστηριζόμενα, δεν κρίνεται, από απόψεως αποτελεσμάτων έναντι της επιβληθείσης στον αντιλέγοντα απελάσεως, όπως η παραγραφή της ποινής και η αμνηστία κατά το άρθρο 568 Κ.Ποιν.Δ ως λόγοι εξαλείψεως της ποινής, ορθώς δε η προσβαλλόμενη απόφαση δέχθηκε τα ίδια και ο περί του αντιθέτου δεύτερος λόγος της αιτήσεως, κατά το δεύτερο σκέλος του, είναι αβάσιμοι και απορριπτέοι.
Με τον δεύτερο, κατά το πρώτο σκέλος του, λόγο της αιτήσεως πλήττεται η προσβαλλόμενη απόφαση για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του προπαρατεθέντος, άρθρου 32 §1 του Ν. 3346/2005, κατόπιν της οποίας δεν δέχθηκε την σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο αυτό παραγραφή της επιβληθείσης στον αντιλέγοντα απελάσεως και ειδικότερα διότι εσφαλμένα δέχθηκε το αμετάκλητο της καθής οι αντιρρήσεις αποφάσεως και ότι δεν συνέτρεχε εκ τούτου περίπτωση εφαρμογής του εν λόγω άρθρου 32 §1 επί της ως άνω απελάσεως. Και οι λόγοι αυτοί είναι απορριπτέοι, καθόσον, σύμφωνα με τα εκτεθέντα στην αρχή της παρούσης, η υφ' όρον παραγραφή κατά το ως άνω άρθρο 32 §1 της στερητικής της ελευθερίας ποινής δεν περιλαμβάνει και τα μέτρα ασφαλείας, η αιτιολογία δε της προσβαλλόμενης αποφάσεως στο σημείο αυτό, ότι δηλαδή δεν συνέτρεχε περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 32 §1 λόγω του αμετακλήτου της καθής οι αντιρρήσεις αποφάσεως, διελήφθη άνευ ανάγκης. Κατ' ακολουθία πρέπει να απορριφθεί κατ' ουσία η αίτηση αναιρέσεως και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 §1 Κ.Ποιν.Δ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 1 Μαρτίου 2010 αίτηση του Χ, κατοίκου ..., για αναίρεση της υπ' αριθμό 2883/2010 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου θεσσαλονίκης. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα από διακόσια είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα στις 15 Οκτωβρίου 2010. Και,
Εκδόθηκε στην Αθήνα στις 19 Νοεμβρίου 2010.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ