Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Ψευδής υπεύθυνη δήλωση.
Περίληψη:
Καταδικαστική απόφαση για ψευδή υπεύθυνη δήλωση - παράβαση άρθρ. 8 & 22 ν.1599/86. Απόρριψη λόγων αιτήσεως αναιρέσεως για έλλειψη αιτιολογίας.
Αριθμός 2065/2010
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ζ' Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Θεοδώρα Γκοΐνη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Φράγκο, Ιωάννη Παπαδόπουλο, Ιωάννη Γιαννακόπουλο και Βασίλειο Φράγγο - Εισηγητή, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 20 Οκτωβρίου 2010, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Χατζίκου (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και του Γραμματέα Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Δ. Χ. του Σ., κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ανάργυρο Δήμιζα, περί αναιρέσεως της 1571/2009 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς. Με συγκατηγορούμενη την ... .
Το Τριμελές Εφετείο Πειραιώς, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 22 Απριλίου 2010 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 653/2010.
Αφού άκουσε
Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά, καθώς και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναιρέσεως.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά το άρθρο 8 §1 του Ν.1599/1986 "Γεγονότα ή στοιχεία που δεν αποδεικνύονται με το δελτίο ταυτότητας, ή τα αντίστοιχα έγγραφα του άρθρου 6, μπορεί να αποδεικνύονται ενώπιον κάθε αρχής ή υπηρεσίας του δημόσιου τομέα, με υπεύθυνη δήλωση του ενδιαφερόμενου που συντάσσεται σε απλό χαρτί (άρθρο 2 §2 της Π.Ν.Π. της 21-12-2001). Κατά δε το άρθρο 22 §6 εδ. α' του ίδιου νόμου, "όποιος εν γνώσει του δηλώνει ψευδή γεγονότα, ή αρνείται ή αποκρύπτει τα αληθινά, με έγγραφη υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών κ.λ.π.". Από τις διατάξεις αυτές συνάγεται ότι για μεν τη θεμελίωση της αντικειμενικής υποστάσεως του από την τελευταία διάταξη προβλεπόμενου εγκλήματος απαιτείται: 1) δήλωση ψευδών γεγονότων ως αληθινών, ή άρνηση ή απόκρυψη αληθινών γεγονότων, τα οποία δεν αποδεικνύονται με το δελτίο ταυτότητας ή το διαβατήριο, (όχι δε μόνο γεγονότων που αφορούν προσωπικά στοιχεία του δηλούντος) και 2) η ψευδής αυτή δήλωση να απευθύνεται, δηλαδή να υποβάλλεται, σε αρχή ή υπηρεσία του δημόσιου τομέα, για δε την υποκειμενική θεμελίωσή του, γνώση με την έννοια της βεβαιότητας των πραγματικών περιστατικών που συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος. Ως αρχή νοείται το όργανο του Κράτους, το οποίο ασκεί, κατ' ιδίαν αυτού ελεύθερη κρίση, σε ορισμένο κύκλο κρατική εξουσία, προβλεπόμενη από τους οργανικούς αυτού νόμους.
Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη από τα άρθρα 93 §3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Ποιν.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον εκ του άρθρου 510 §1 στοιχ. Δ' Κ.Ποιν.Δ. λόγο αναιρέσεως, όταν αναφέρονται σ' αυτήν, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στην εφαρμοσθείσα ουσιαστική ποινική διάταξη. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του σκεπτικού της αποφάσεως με το διατακτικό της, που αποτελούν ενιαίο σύνολο, τα δε αποδεικτικά μέσα αρκεί να αναφέρονται γενικώς κατά το είδος τους και δεν απαιτείται αναλυτική παράθεσή τους και μνεία του τι προκύπτει από το καθένα, ούτε είναι απαραίτητη η αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση μεταξύ τους ή να προσδιορίζεται η αποδεικτική βαρύτητα εκάστου.
Στην προκειμένη περίπτωση, το Τριμελές Εφετείο Πειραιώς, που δίκασε κατ' έφεση, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της προσβαλλόμενης υπ' αριθ. 1571/2009 αποφάσεώς του, δέχθηκε, κατά την αναιρετικώς ανέλεγκτη περί τα πράγματα κρίση του, ότι από τα μνημονευόμενα κατά κατηγορία αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκαν τα ακόλουθα: "Ο κατηγορούμενος στη Νίκαια στις 24-3-2003, με την με αρ. πρωτ. 1275/24-3-2003 υπεύθυνη δήλωσή του, του άρθ. 8 Ν.1599/86, προς το τμήμα εσόδων του ΙΚΑ Νίκαιας, σχετικά με κοινή επιχειρηματική δράση που είχε αυτός και η σύζυγός του Ε. Χ., δήλωσε σε σχετική ερώτηση για το αν είχε άλλο κατάστημα κ.λ.π. στην ίδια ή άλλη περιοχή, η οποία ερώτηση ήταν έντυπη στην εν λόγω υπεύθυνη δήλωση, "όχι". Αυτή η απάντηση όμως δεν ήταν αληθής, αφού από 1-2-1997 είχαν ενοικιάσει για τη λειτουργία της επιχείρησης αυτής, διώροφο οίκημα 160 τετρ. μέτρων, στην οδό ... και ... έναντι 138.000 δρχ. από την εκμισθώτρια εταιρία "Ν. Κ. και Υιοί Ο.Ε.", για τρία χρόνια και για να το χρησιμοποιήσουν ως μηχανουργείο. Από δε τις 1-5-02 είχαν μισθώσει για την ίδια επιχείρηση ισόγειο συνολικής έκταση 250 τετρ. 'μέτρων και 105 τετρ. μέτρων όπισθεν αυτού στην οδό ... του Ν. Μ. και Γ. Α. αντί 1.614 Ευρώ το μήνα".
Ακολούθως το Δικαστήριο κήρυξε ένοχο τον κατηγορούμενο-αναιρεσείοντα της παραβάσεως της διατάξεως της παρ. 6 του άρθρου 22 σε συνδυασμό με αυτή της παρ. 1 του άρθρου 8 του Ν.1599/1986 και επέβαλε σ' αυτόν ποινή φυλακίσεως τριών (3) μηνών, ανασταλείσα.
Με αυτά που δέχθηκε το Τριμελές Εφετείο, διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκθέτει σ' αυτήν με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά που αποδείχθηκαν από την αποδεικτική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος που αυτός τέλεσε, τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία συνήγαγε τα περιστατικά αυτά και τους συλλογισμούς με βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή τους στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 821 και 22 §6 του Ν.1599/1986.
Η ειδικότερη αντίθετη αιτίαση του αναιρεσείοντος κατηγορουμένου είναι αβάσιμη, διότι από την παραδεκτή επισκόπηση των πρακτικών της προσβαλλόμενης αποφάσεως προκύπτει ότι τα μνημονευόμενα στην αίτηση αναιρέσεως έγγραφα (από 2002 λύση της μίσθωσης μεταξύ αυτού και της ΟΕ "Ν. Κ. και Υιοί ΟΕ" και από 1-5-2002 ιδιωτικό συμφωνητικό μίσθωσης αποθήκης) δεν περιλαμβάνονται στα αναγνωστέα έγγραφα, ούτε την προσκόμιση και ανάγνωση αυτών ζήτησε ο κατηγορούμενος ή ο πληρεξούσιος δικηγόρος του.
Επομένως οι εκ του άρθρου 510 §1 στοιχ. Δ' και Ε' του Κ.Ποιν.Δ. δύο λόγοι αναιρέσεως, με τους οποίους ειδικότερα προβάλλει ο αναιρεσείων, έλλειψη αιτιολογίας και εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου, από την μη λήψη υπόψη από το Δικαστήριο των άνω εγγράφων, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι.
Κατ' ακολουθίαν, αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως προς έρευνα, πρέπει να απορριφθεί η ένδικη αίτηση και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 §1 Κ.Ποιν.Δ.).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την υπ' αριθ. 50/22-4-2010 αίτηση του Δ. Χ. του Σ., περί αναιρέσεως της υπ' αριθ. 1571/2009 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου (Πλημμελημάτων) Πειραιώς. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα εκ διακοσίων είκοσι (220) Ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 8 Δεκεμβρίου 2010. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 31 Δεκεμβρίου 2010.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ