Θέμα
Αγνώστου διαμονής επίδοση, Αιτιολογίας ανεπάρκεια, Εφέσεως απαράδεκτο.
Περίληψη:
Απόρριψη έφεσης ως απαράδεκτης (εκπρόθεσμης). Αναίρεση για ελλιπή αιτιολογία Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο για να καταλήξει στην κρίση ότι ο εκκαλών καλώς κλητεύθηκε ως αγνώστου διαμονής και για να απορρίψει τον προβληθέντα με την έφεση ισχυρισμό ότι είχε αυτός κατά το χρόνο της επιδόσεως της προσβαλλόμενης αποφάσεως γνωστή διαμονή, δεν έλαβε υπόψη του και δεν συνεκτίμησε με τα λοιπά αποδεικτικά μέσα και την κατάθεση του μάρτυρα που εξετάσθηκε. Αναιρεί και παραπέμπει.
Αριθμός 442/2008
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ε' Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ηρακλή Κωνσταντινίδη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Κούκλη, Ελευθέριο Νικολόπουλο-Εισηγητή, Αναστάσιο Λιανό και Βιολέττα Κυτέα, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 19 Οκτωβρίου 2007, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασίλειο Μαρκή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου X1, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ηλία Μαλεβίτη, περί αναιρέσεως της 24335/2006 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Με πολιτικώς ενάγοντα τον Ψ1, που δεν παρέστη στο ακροατήριο. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 29 Μαΐου 2006 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1051/06.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά τη διάταξη του άρθρου 473 τταρ.1 ΚΠΔ, η προθεσμία για την άσκηση ενδίκων μέσων είναι δέκα ημέρες από τη δημοσίευση της απόφασης. Αν ο δικαιούμενος δεν είναι παρών κατά την απαγγελία της απόφασης η πιο πάνω προθεσμία είναι επίσης δεκαήμερη, εκτός αν αυτός διαμένει στην αλλοδαπή ή είναι άγνωστη η διαμονή του, οπότε η προθεσμία είναι τριάντα ημέρες και αρχίζει σε κάθε περίπτωση από την επίδοση της αποφάσεως. Εξάλλου, από τις διατάξεις των άρθρων 154 παρ.2 και 156 του ίδιου Κώδικα, προκύπτει ότι ως άγνωστης διαμονής θεωρείται εκείνος που απουσιάζει από τον τόπο της κατοικίας του σε άγνωστο μέρος για τη δικαστική αρχή που έχει εκδώσει το επίδικο έγγραφο ή έχει παραγγείλει την επίδοση του και στην περίπτωση αυτή η επίδοση γίνεται, ως άγνωστης διαμονής, μετά την άκαρπη αναζήτηση των αναφερομένων στη διάταξη του άρθρου 156 παρ.1 εδ. α' προσώπων, προς το δήμαρχο ή τον αρμόδιο δημοτικό υπάλληλο που όρισε ο δήμαρχος της τελευταίας κατοικίας ή διαμονής του, άλλως η επίδοση είναι άκυρη και δεν αρχίζει η ως άνω προθεσμία ασκήσεως ενδίκων μέσων. Τέλος, κατά τις διατάξεις, του άρθρου 476 παρ.1 ΚΠΔ, όταν το ένδικο μέσο ασκήθηκε εκπρόθεσμα το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο το απορρίπτει ως απαράδεκτο, κατά δε της σχετικής απόφασης επιτρέπεται αναίρεση (παρ. 2). Ο έλεγχος του Αρείου Πάγου περιορίζεται στην ορθότητα της κρίσης για την απόρριψη αυτή. Ειδικότερα η απόφαση που απορρίπτει το ένδικο μέσο της έφεσης ως εκπρόθεσμο, για να έχει την απαιτούμενη από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, πρέπει να διαλαμβάνει το χρόνο της επίδοσης της προσβαλλομένης απόφασης και εκείνον της άσκησης του ενδίκου μέσου, καθώς και το αποδεικτικό από το οποίο προκύπτει η επίδοση (Ολ. ΑΠ 6/1994 και 4/1995). Αν όμως με το ένδικο μέσο αμφισβητούνται ο τόπος κατοικίας εκείνου που ασκεί το ένδικο μέσο και το άγνωστο της διαμονής του, όπως και η εντεύθεν αδυναμία γνώσης της επίδοσης, καθώς και όταν αμφισβητείται το κύρος της επίδοσης, πρέπει επίσης να διαλαμβάνεται στην απόφαση σχετική αιτιολογία, άλλως ιδρύεται ο κατ' άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' λόγος αναίρεσης. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη υπ' αριθμ. 24.335/2006 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη η έφεση του αναιρεσείοντος κατά της 122.635/1998 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημ/κείου Αθηνών, με την οποία ο αναιρεσείων είχε καταδικασθεί σε ποινή φυλάκισης τριών (3) ετών και χρηματική ποινή 2.000.000 δραχμών για παράβαση του άρθρου 79 Ν.5960/1933. Με την έφεση του, η οποία παραδεκτά επισκοπείται από τον Άρειο Πάγο, ο κατηγορούμενος επικαλέσθηκε και προέβαλε α) ότι δεν έλαβε γνώση της εκκαλούμενης απόφασης που του επιδόθηκε ως άγνωστης διαμονής και ότι κακώς έγινε η επίδοση της αποφάσεως ως άγνωστης διαμονής, ενώ είχε γνωστή στις αρχές διαμονή στην οδό ..... αρ..... στου ...... Αττικής και β) ότι στο από ........ αποδεικτικό επιδόσεως ως αγνώστου διαμονής στο Δήμαρχο της Αγίας Παρασκευής Αττικής δεν προσδιορίζεται εάν το επιδοθέν έγγραφο παρελήφθη από τον Δήμαρχο ή επιτετραμμένο προς τούτο υπάλληλο του Δήμου ούτε επί του αποδεικτικού υπάρχει η ένδειξη " ο παραλαβών " ώστε να προκύπτει η ιδιότητα του παραλαβόντος. Ως αιτιολογία για την απόρριψη της έφεσης αυτής, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών δέχθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση του τα ακόλουθα: "... Η εκκαλούμενη απόφαση επιδόθηκε στον εκκαλούντα στις ......, όπως προκύπτει από το με την ίδια ημερομηνία αποδεικτικό επιδόσεως του αστυφύλακα του Α.Τ Αγ. Παρασκευής ........... Η επίδοση αυτή έγινε νομότυπα κατά τη διάταξη του άρθρου 156 του Κ.Ποιν.Δ, ωςαγνώστου διαμονής, αφού ο εκκαλών αναζητήθηκε στην τελευταία γνωστή στις δικαστικές αρχές διαμονή του και δεν βρέθηκε ούτε ο ίδιος ούτε κάποιο πρόσωπο των αναφερομένων στο άρθρο 156 του Κ.Ποιν.Δ. Ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου που προέβαλε ο εκπροσωπών τον τελευταίο δικηγόρος ότι η ως άνω επίδοση πάσχει ακυρότητας γιατί δεν φέρει υπογραφή του υπαλλήλου που παρέλαβε, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, αφού από το προαναφερόμενο αποδεικτικό προκύπτει σαφέστατα και υφίσταται η υπογραφή του υπαλλήλου, αφού, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σ' αυτό " .. ο υπογραφόμενος που παρέλαβε .." και ακολουθεί η υπογραφή του υπαλλήλου που τοιχοκόλλησε το δικόγραφο που παρελήφθη που είναι ο ίδιος ο παραλαβών. Η κρινόμενη έφεση ασκήθηκε στις 21-12-2005 και μετά την πάροδο της 30ήμερης προθεσμίας του άρθρου 473 παρ.1 του Κ.Ποιν.Δ. Ως εκ τούτου ασκήθηκε εκπρόθεσμα και πρέπει για το λόγο αυτό να απορριφθεί ως απαράδεκτη. Ο ισχυρισμός του εκκαλούντος ότι κατά τον χρόνο επίδοσης της ανωτέρω αποφάσεως δεν διέμενε στην αναζητηθείσα και γνωστή στις αρχές διεύθυνση στην οδό ..... στην .... Αττικής, αλλά στην οδό .... αρ.... στου ........ δεν κρίνεται βάσιμος, αφού από τα ανωτέρω αναγνωσθέντα έγγραφα, η πλειονότητα των οποίων αφορά αποφάσεις ποινικών δικαστηρίων και δη και σε μεταγενέστερο της επιδόσεως της εκκαλουμένης αποφάσεως χρόνο, φέρουν τον εκκαλούντα κάτοικο ........, στην αναζητηθείσα ως άνω διεύθυνση...". Με αυτά όμως που δέχθηκε το Τριμελές Πλημμελειοδικείο για την απόρριψη του ισχυρισμού της αναιρεσείουσας ότι ήταν, κατά το χρόνο επίδοσης προς αυτήν της εκκαλούμενης απόφασης, γνωστής διαμονής, και για τη θεμελίωση της κρίσης του ότι καλώς έγινε η επίδοση αυτή ως άγνωστης διαμονής, δεν διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφαση την απαιτούμενη από τα άρθρα 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Τούτο δε διότι από το περιεχόμενο του σκεπτικού προκύπτει ότι έλαβε υπόψη του και αξιολόγησε τα αναγνωσθέντα έγγραφα, δεν προκύπτει, όμως, ότι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, προκειμένου να καταλήξει στην προαναφερόμενη απορριπτική κρίση του και ειδικότερα ότι ο κατηγορούμενος ήταν άγνωστος στην διεύθυνση, όπου αναζητήθηκε και ότι δεν είχε γνωστή διαμονή, έλαβε υπόψη του όλα τα αποδεικτικά μέσα και συγκεκριμένα ότι έλαβε υπόψη και αξιολόγησε την κατάθεση της εξετασθείσης ενόρκως μάρτυρα ........, δικηγόρου, η οποία περιέχεται στα πρακτικά της δίκης, αφού η κατάθεση αυτή δεν μνημονεύεται ούτε στο προοίμιο του σκεπτικού της προσβαλλόμενης απόφασης ούτε στο κύριο περιεχόμενο αυτού, όπως ανωτέρω εκτέθηκε. Κατά συνέπεια, η προσβαλλόμενη απόφαση, στερείται της επιβαλλόμενης από το Σύνταγμα και το νόμο ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και ο λόγος αναίρεσης, από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ΚΠΔ, με τον οποίο προβάλλεται η έλλειψη αυτή, είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός.
Μετά από αυτά πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο που την εξέδωσε, αφού είναι δυνατή η συγκρότηση του από άλλους δικαστές, εκτός από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως (αρθρ. 519 ΚΠΔ). Το ίδιο δικαστήριο εάν δεχθεί ως εμπρόθεσμη και παραδεκτώς ασκούμενη την έφεση, θα κρίνει και επί του ζητήματος της τυχόν παραγραφής.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Αναιρεί την υπ'αριθμ. 24.335/2006 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Και
Παραπέμπει την υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, που θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 12 Φεβρουαρίου 2008. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 26 Φεβρουαρίου 2008.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ