Θέμα
Επανεξέταση λόγου αναιρέσεως.
Περίληψη:
Εάν ο Άρειος Πάγος παρέλειψε από παραδρομή να ερευνήσει παραδεκτώς προταθέντα λόγο αναιρέσεως, μπορεί ενόψει της αυτοτέλειας κάθε λόγου αναιρέσεως να επανέλθει, διότι επ΄ αυτού δεν υπάρχει απόφαση. Το ίδιο όμως δεν ισχύει εάν ο Άρειος Πάγος εκ παραδρομής παρέλειψε να εξετάσει λόγο αναιρέσεως αυτεπαγγέλτως ερευνώμενο κατά το άρθρο 511 ΚΠΔ, ο οποίος όμως δεν προτάθηκε, Εφόσον εξέδωσε την απορριπτική απόφασή του, δεν μπορεί να επανέλθει. Εάν κριθεί βάσιμος ο λόγος για το συγκεκριμένο αδίκημα τούτο δεν σημαίνει ότι ο λόγος αυτός αφορά και τα λοιπά συρρέοντα αδικήματα για τα οποία η αναίρεση έχει απορριφθεί ως αβάσιμη. Απορρίπτει αίτηση.
Αριθμός 1541/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ε' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Κωνσταντίνο Κούκλη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Βασίλειο Λυκούδη, Ελευθέριο Νικολόπουλο, Αναστάσιο Λιανό και Βιολέττα Κυτέα-Εισηγήτρια, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 15 Μαΐου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αναστασίου Κανελλόπουλου (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση των αιτούντων 1) Χ1, κατοίκου ..., 2) Χ2 και 3) Χ3, κατοίκων ..., που εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Γεώργιο Πάλλη, για επανεξέταση λόγων αναιρέσεως της από 12.9.2008 αιτήσεως για αναίρεση της 5386/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, επί της οποίας εκδόθηκε η 273/2009 απόφαση του Αρείου Πάγου, με πολιτικώς ενάγοντα τον Ψ, κάτοικο ..., που δεν παρέστη στο ακροατήριο. Ο Άρειος Πάγος με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και οι αιτούντες ζητούν την επανεξέταση της αιτήσεως αναιρέσεως, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 23 Μαρτίου 2009 αίτησή τους, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 477/2009.
Αφού άκουσε
Τον πληρεξούσιο δικηγόρο των αιτούντων, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκειμένη αίτηση επανεξέτασης λόγων αναιρέσεως.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατ' άρθρα 370 και 514 Κ.Π.Δ. τα ποινικά δικαστήρια δεν μπορούν να επανεξετάσουν την οριστική τους απόφαση όπως είναι αυτή με την οποίαν απορρίπτεται ένδικο μέσο, ενώ κατά της αποφάσεως του Αρείου Πάγου, με την οποίαν απορρίπτεται αίτηση αναιρέσεως δεν επιτρέπεται ένδικο μέσο, ούτε δευτέρα αίτηση αναιρέσεως κατά της ιδίας αποφάσεως, αλλά στην περίπτωση κατά την οποίαν ο Άρειος Πάγος παρέλειψε από παραδρομή να ερευνήσει προταθέντα παραδεκτώς λόγον αναιρέσεως, μπορεί εν όψει της αυτοτελείας κάθε αναιρετικού λόγου, που σωρευτικώς διατυπώνεται με τους λοιπούς λόγους στο ίδιο δικόγραφο αναιρέσεως ή το δικόγραφο των προσθέτων λόγων να επανέλθει και να τον εξετάσει χωρίς αυτό να αντιτίθεται στις ανωτέρω διατάξεις, διότι επί του μη εξετασθέντος λόγου δεν υπάρχει απόφαση. Το ίδιο όμως δεν ισχύει και στην περίπτωση που ο Άρειος Πάγος εκ παραδρομής παρέλειψε να εξετάσει λόγον αναιρέσεως αυτεπαγγέλτως ερευνώμενο κατ' άρθρο 511 Κ.Π.Δ., ο οποίος δεν επροτάθη, ανεξαρτήτως του αν ο αναιρεσείων με υποβληθέν υπόμνημά του στη συζήτηση της αιτήσεως αναιρέσεως επεσήμανε την ύπαρξη τοιούτου λόγου και εζήτησε την αυτεπάγγελτη έρευνά του, καθ' όσον ο Άρειος Πάγος, μετά την εξέταση όλων των παραδεκτώς προβληθέντων αναιρετικών λόγων, απεκδύεται της εξουσίας του και, ελλείψει εκκρεμότητος παραδεκτώς προταθέντος λόγου, δεν έχει δικαιοδοσία να επανέλθει εκ νέου προς εξέταση της υποθέσεως. Εξ άλλου η δυνατότης επανεξετάσεως από τον Άρειο Πάγο αιτήσεως αναιρέσεως του κατηγορουμένου, η οποία με προηγουμένη απόφασή του είχε απορριφθεί, σε σχέση με λόγο ή λόγους του αναιρετήριου ή του δικογράφου των προσθέτων λόγων, που φέρονται ότι δεν ηρευνήθησαν, ούτε απερρίφθησαν με την προηγουμένη απόφαση, προϋποθέτει ότι οι λόγοι αυτοί, εκτός της παραδεκτής προβολής τους, να μην αφορούν και βελτίωση, διευκρίνιση και συμπλήρωση πλημμελειών που προεβλήθησαν και απερρίφθησαν. Η απόρριψη των λόγων αναιρέσεως που αποκλείει την επανεξέτασή τους, δεν είναι απαραίτητο να προκύπτει με ρητή δι' έκαστον από αυτούς απορριπτική σκέψη της αποφάσεως, αλλά μπορεί να συνάγεται από το όλο σκεπτικό της αποφάσεως, είναι δε αδιάφορη για την κρίση της απορρίψεως η πληρότης ή μη της αιτιολογίας.
Στην προκειμένη περίπτωση με την κρινομένη από 23/3/2009 αίτησή του επιδιώκει ο αιτών την εξέταση λόγου αναιρέσεως της από 12/9/2008 αιτήσεώς του αναιρέσεως κατά της υπ' αριθμ. 5386/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, (αναιρέσεως) η οποία έγινε εν μέρει δεκτή με την υπ' αριθμ. 273/2009 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου.
Από τα έγγραφα τα οποία παραδεκτώς επισκοπούνται από τον Άρειο Πάγο για την έρευνα του προτεινομένου λόγου προέκυψαν τα εξής: Δια της υπ' αριθμ. 11111/2006 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών κατεδικάσθησαν οι αιτούντες, ο μεν Χ1 για ψευδή καταμήνυση, συκοφαντική δυσφήμηση και ηθική αυτουργία σε ψευδορκία μάρτυρος, οι δε Χ2 και Χ3 για ψευδορκία μάρτυρος. Κατά της αποφάσεως αυτής οι άνω καταδικασθέντες ήσκησαν έφεση και δια της υπ' αριθμ. 76/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών κατεδικάσθησαν και αύθις δια τας άνω πράξεις έκαστος αυτών, πλην της συκοφαντικής δυσφημήσεως, για την οποίαν η ποινική δίωξη εκηρύχθη απαράδεκτος, λόγω μη υποβολής σχετικής εγκλήσεως γι' αυτήν. Κατά της τελευταίας αυτής εφετειακής αποφάσεως και κατά τις καταδικαστικές της διατάξεις οι κατηγορούμενοι ήσκησαν αναίρεση, η οποία δια της υπ' αριθμ. 1380/2008 αποφάσεως του Αρείου Πάγου έγινε δεκτή και παρεπέμφθη η υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο Τριμελές Εφετείο. Το τελευταίο αυτό δια της υπ' αριθμ. 5386/2008 αποφάσεώς του εκήρυξεν ενόχους όλους τους κατηγορουμένους για όλες τις αρχικώς πράξεις ήτοι και τον Χ1 (και) για την πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως, δια την οποίαν, κατά τ' άνω, με την υπ' αριθμ. 76/2008 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών είχε κηρυχθεί απαράδεκτος η ποινική δίωξη. Ούτως επέβαλεν εις τους καταδικασθέντας ποινές φυλακίσεως πέντε (5) μηνών εις τον Χ1 για εκάστην των πράξεων ψευδούς καταμηνύσεως, συκοφαντικής δυσφημήσεως και ηθικής αυτουργίας εις ψευδορκία μάρτυρος και συνολικώς εις αυτόν (ποινή φυλακίσεως) επτά (7) μηνών, εις έκαστον δε των λοιπών Χ2 και Χ3 πέντε (5) μηνών για ψευδορκία μάρτυρος. Άπαντες, λοιπόν, ούτοι κατά της αμέσως ανωτέρω υπ' αριθμ. 5386/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, ήσκησαν την από 12/9/2008 κοινή αίτηση αναιρέσεως με λόγους: έλλειψη αιτιολογίας ως προς τις καταδικαστικές διατάξεις της ψευδούς καταμηνύσεως, ψευδορκίας μάρτυρος και ηθικής αυτουργίας σ' αυτή, ύπαρξη δεδικασμένου ως προς την καταδικαστική διάταξη της ψευδούς καταμηνύσεως και υπέρβαση εξουσίας καθ' ό μέρος η απόφαση εκήρυξε ένοχο τον Χ1 και για την πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως. Μετά ταύτα δια της υπ' αριθμ. 273/2009 αποφάσεώς του το παρόν Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, το μεν απέρριψεν ως αβασίμους τους άνω λόγους ήτοι τόσον της ελλείψεως αιτιολογίας όσον αφορά τις πράξεις της ψευδούς καταμηνύσεως, ψευδορκίας μάρτυρος και ηθικής αυτουργίας εις ψευδορκίαν, όσο και της υπάρξεως δεδικασμένου όσον αφορά την πράξη της ψευδούς καταμηνύσεως, το δε έκαμε δεκτό τον λόγο της υπερβάσεως εξουσίας όσον αφορά την πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως? εντεύθεν αφενός ανήρεσεν εν μέρει και μόνον ως προς τον Χ1 κατά την περί επιμετρήσεως της ποινής διάταξή της, κρίναν ότι δεν υπάρχει λόγος παραπομπής για την πράξη της συκοφαντικής δυσφημήσεως αφού ως προς αυτήν η υπ' αριθμ. 76/2008 έχει καταστεί αμετάκλητη, αφ' ετέρου απέρριψε την αίτηση αναιρέσεως των Χ2 και Χ3. Νυν οι αιτούντες δια της από 23/3/2009 κρινομένης αιτήσεώς των, αιτιώνται διότι το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου παρέλειψε να ερευνήσει αυτεπαγγέλτως, αλλά και κατά προβολήν σχετικού ισχυρισμού των εις το υποβληθέν υπόμνημά των μετά την συζήτηση, την ύπαρξη του υφισταμένου λόγου παραγραφής, λόγω συμπληρώσεως οκταετίας από του χρόνου τελέσεως των ψευδούς καταμηνύσεως, ψευδορκίας μάρτυρος και ηθικής αυτουργίας εις αυτήν, όπερ έπρεπε να πράξει, εφ' όσον εκρίθη παραδεκτός και βάσιμος ο λόγος αναιρέσεως, ο αφορών εις την συκοφαντικήν δυσφήμηση, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 511 Κ.Π.Δ. και ζητούν την (επαν)εξέταση του λόγου αυτού. Η αίτηση αυτή, πρέπει, κατ' ανάλογον εφαρμογή του άρθρου 476 παρ. 1 Κ.Π.Δ. να απορριφθεί προεχόντως ως απαράδεκτη, αφού μετά την απόρριψη ως αβασίμου της (κοινής) αναιρέσεως των νυν αιτούντων ως προς τα αδικήματα της ψευδούς καταμηνύσεως, ψευδορκίας μάρτυρος και ηθικής αυτουργίας εις αυτήν, ο Άρειος Πάγος έχει απεκδυθεί της εξουσίας του και δεν έχει πλέον δικαιοδοσία για την εκ νέου έρευνα της υποθέσεως, δεδομένου ότι δεν συντρέχει περίπτωση παραλείψεως από παραδρομή προταθέντος παραδεκτώς λόγου αναιρέσεως.
Πέραν αυτών, οι αιτούντες εσφαλμένως υπολαμβάνουν, ότι ο κριθείς ως βάσιμος λόγος της αναιρέσεως για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφημήσεως, αφορά και εις τα λοιπά συρρέοντα αδικήματα, και των οποίων την παραγραφή, εντεύθεν, έπρεπε να εξετάσει η άνω υπ' αριθμ. 273/2009 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου αυτεπαγγέλτως. Πλην όμως για αυτά ουδείς λόγος εκρίθη βάσιμος κατά τ' άνω εκτεθέντα και ο Άρειος Πάγος εξετάζει αυτεπαγγέλτως την παραγραφή μόνο για την πράξη, για την οποία εκρίθη βάσιμος και ένας λόγος αναιρέσεως, όχι δε και για τις λοιπές οι κατά των οποίων λόγοι εκρίθησαν αβάσιμοι.
Συνεπώς η αίτηση, εκ του λόγου τούτου, είναι και αβάσιμη. Μετά ταύτα οι αιτούντες πρέπει να καταδικασθούν στα δικαστικά έξοδα (άρθρ. 476 παρ. 1 και 583 Κ.Π.Δ.).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 23/3/2009 αίτηση των Χ1, Χ2 και Χ3 για εξέταση λόγων αναιρέσεως σχετικών με την παραγραφήν των αδικημάτων ψευδούς καταμηνύσεως, ψευδορκίας μάρτυρος και ηθικής αυτουργίας εις αυτήν, που αφορά η υπ' αριθμ. 273/2009 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου. Και
Καταδικάζει τους αιτούντας στα δικαστικά έξοδα, τα οποία ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) ευρώ για τον καθένα.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 18 Ιουνίου 2009.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 25 Ιουνίου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ