Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Φθορά ξένης ιδιοκτησίας, Απόφαση αθωωτική.
Περίληψη:
Αίτηση Εισαγγελέα για αναίρεση αθωωτικής απόφασης για φθορά ξένης ιδιοκτησίας κατά συν-αυτουργία και απόρριψη του λόγου αναιρέσεως για ελλιπή αιτιολογία. Πότε υπάρχει έλλειψη αιτιολογίας αθωωτικής αποφάσεως. Αρκεί ο κατ' είδος προσδιορισμός των αποδεικτικών μέσων, χωρίς να απαιτείται αναλυτική παράθεσή τους και μνεία του τι προκύπτει από το καθένα χωριστά ούτε αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση μεταξύ τους. Η εσφαλμένη εκτίμηση και η παράλειψη αξιολογήσεως και συσχετίσεως των αποδεικτικών μέσων δεν αποτελεί λόγο αναιρέσεως, γιατί, πλήττεται η αναιρετικώς ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας. Απορρίπτει αίτηση.
Αριθμός 2404/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ζ' Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Θεοδώρα Γκοΐνη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Φράγκο, Ιωάννη Παπαδόπουλο, Ιωάννη Γιαννακόπουλο-Εισηγητή και Ανδρέα Ξένο, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 11 Νοεμβρίου 2009, με την παρουσία της Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ευτέρπης Κουτζαμάνη (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, περί αναιρέσεως της 3113/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Βόλου. Με κατηγορούμενους τους 1) Χ1, κάτοικο ... και 2) Χ2, κάτοικο ..., που δεν παραστάθηκαν.
Με πολιτικώς ενάγουσα την Ψ, κάτοικο ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Δημήτριο Καραβίδα.
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Βόλου, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητεί τώρα την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην με αριθμό και ημερομηνία 27/18 Μαΐου 2009 έκθεση αναιρέσεως, η οποία συντάχθηκε ενώπιον του Γραμματέως του Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου Γεωργίου Σωφρονιάδη και καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 752/09.
Αφού άκουσε Τον Αντεισαγγελέα, που ζήτησε να γίνει δεκτή η έκθεση αναίρεσης και τον πληρεξούσιο δικηγόρο της πολιτικώς ενάγουσας, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Kατά το άρθρο 513 παρ.1 εδ. γ' ΚΠοινΔ, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κλητεύει τον αναιρεσείοντα και τους υπόλοιπους διαδίκους, με κλήση που επιδίδεται σύμφωνα με τα άρθρα 155-161 και μέσα στην προθεσμία του άρθρου 166, στο ακροατήριο του Αρείου Πάγου ή στην Ολομέλειά του. Κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, αν ζητεί την αναίρεση ο Εισαγγελέας, όπως στη προκείμενη υπόθεση, αυτός δεν κλητεύεται αλλά εκπροσωπείται από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα υπό χρονολογία ...αποδεικτικά επιδόσεως των ..., Αρχ. του Α. Σ. ..., και ..., Υπαρχ. του Α. Τ...., αντιστοίχως, οι κατηγορούμενοι - καθ` ων η αναίρεση Χ1 και Χ2 κλητεύθηκαν από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου νόμιμα και εμπρόθεσμα (ο πρώτος με επίδοση στα χέρια του και ο δεύτερος με επίδοση στο σύνοικο ενήλικο πεθερό του), για να εμφανισθούν στη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας. Εφόσον, όμως, αυτοί δεν εμφανίσθηκαν κατά την εκφώνηση της υποθέσεως, πρέπει η συζήτηση να χωρήσει σαν να ήταν και αυτοί παρόντες, σύμφωνα με τα άρθρα 513 παρ. 3 και 515 παρ. 2 Κ.Ποιν.Δ.
Κατά το άρθρο 505 § 2 ΚΠοινΔ, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου μπορεί να ζητήσει την αναίρεση οποιασδήποτε αποφάσεως μέσα στην προθεσμία του άρθρου 479 § 2, δηλαδή μέσα σε ένα μήνα από την καταχώρηση της αποφάσεως καθαρογραμμένης στο ειδικό βιβλίο του άρθρου 473 § 3 ΚΠοινΔ. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δικαιούται να ασκεί αναίρεση κατά πάσης αποφάσεως, αθωωτικής ή καταδικαστικής, οποιουδήποτε ποινικού δικαστηρίου και για όλους τους λόγους του άρθρου 510 § 1 ΚΠοινΔ, μεταξύ των οποίων και η έλλειψη της από τα άρθρα 93 § 3 του Συντάγματος και 139 ΚΠοινΔ απαιτούμενης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας.
Εξάλλου, προκειμένου για αθωωτική απόφαση, ενόψει του τεκμηρίου αθωότητας, που θεσπίζεται και από τη διάταξη του άρθρου 6 § 2 της ΕΣΔΑ (ν.δ. 53/1974), και δεδομένου ότι αντικείμενο αποδείξεως στην ποινική δίκη αποτελεί η ενοχή και όχι η αθωότητα του κατηγορουμένου, τέτοια έλλειψη αιτιολογίας που ιδρύει λόγο αναιρέσεως εκ του άρθρου 510 § 1 στοιχ. Δ' ΚΠοινΔ, υπάρχει είτε όταν δεν εκτίθενται καθόλου στην απόφαση ή εκτίθενται ελλιπώς ή κατά τρόπο ασαφή τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, είτε όταν δεν αιτιολογεί το δικαστήριο γιατί, από τα αποδεικτικά μέσα που αναφέρονται στα πρακτικά, δεν πείσθηκε ότι πραγματώθηκε από τον κατηγορούμενο η αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος που του αποδίδεται. Ειδικώς, ως προς τα αποδεικτικά μέσα, που ελήφθησαν υπόψη από το δικαστήριο για την αθωωτική του απόφαση, για την πληρότητα της αιτιολογίας αρκεί ο κατ' είδος προσδιορισμός τους, χωρίς να απαιτείται και αναλυτική παράθεσή τους και μνεία του τι προκύπτει από το καθένα χωριστά, πρέπει όμως να προκύπτει, ότι το δικαστήριο τα έλαβε υπόψη και τα συνεκτίμησε όλα και όχι μόνο μερικά από αυτά. Ακόμη, δεν είναι απαραίτητη η αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση των διαφόρων αποδεικτικών μέσων και των μαρτυρικών καταθέσεων μεταξύ τους ή να προσδιορίζεται ποιο βάρυνε περισσότερο για το σχηματισμό της δικανικής κρίσεως. Όταν δε εξαίρονται ορισμένα από τα αποδεικτικά μέσα, δεν σημαίνει ότι δεν ελήφθησαν υπόψη τα άλλα, ούτε ανακύπτει ανάγκη αξιολογήσεως γιατί δεν εξαίρονται τα άλλα. Δεν αποτελεί, όμως, λόγο αναιρέσεως η εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ειδικότερα η εσφαλμένη εκτίμηση των μαρτυρικών καταθέσεων, η παράλειψη αξιολογήσεως και αναφοράς κάθε αποδεικτικού μέσου χωριστά και η παράλειψη συσχετίσεως των αποδεικτικών μέσων, καθόσον στις περιπτώσεις αυτές, με την επίφαση της ελλείψεως αιτιολογίας, πλήττεται η αναιρετικώς ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη υπ` αριθ. 3113/2008 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Βόλου, που δίκασε σε δεύτερο βαθμό, οι κατηγορούμενοι κηρύχθηκαν αθώοι της πράξεως της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας κατά συναυτουργία, την οποία φέρονται ότι τέλεσαν σε βάρος της πολιτικώς ενάγουσας ψ. Στο σκεπτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, το δικάσαν Τριμελές Πλημμελειοδικείο, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση όλων των μνημονευομένων, κατά το είδος τους, αποδεικτικών μέσων, δέχθηκε, ανελέγκτως, κατά λέξη, τα εξής: "...το Δικαστήριο δεν πείσθηκε για την ενοχή των κατηγορουμένων για την αξιόποινη πράξη που τους αποδίδεται με το κατηγορητήριο και για το λόγο αυτό θα πρέπει να κηρυχθούν αθώοι. Ειδικότερα δεν αποδείχθηκε ότι πράγματι στο επίδικο τμήμα του ακινήτου υπήρχαν τα πράγματα για τα οποία η πολιτικώς ενάγουσα ισχυρίζεται ότι υπέστησαν φθορές. Συγκεκριμένα δεν απεδείχθη ότι στο συγκεκριμένο τμήμα του ακινήτου υπήρχαν πανιά εδαφοκάλυψης καθόσον ο μάρτυρας ..., ο οποίος είναι τρίτος και γείτονας, κατέθεσε ότι ουδέποτε είδε στρωμένα πανιά, αλλά τα είδε μαζεμένα σε μια γωνιά, ούτε λάστιχα άρδευσης και αγωγό μεταφοράς νερού είδε να υπάρχει στο επίδικο τμήμα, καθώς και ότι όλα αυτά υπήρχαν σε άλλο τμήμα του ακινήτου, εκτός του επιδίκου. Από τους λοιπούς μάρτυρες, πλην της πολιτικώς ενάγουσας, ουδείς κατέθεσε ότι είδε τους κατηγορούμενους εντός του κτήματος να προβαίνουν σε φθορές. Κατ` ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει να κηρυχθούν αθώοι οι κατηγορούμενοι για τις αποδιδόμενες σ` αυτούς πράξεις".
Με αυτά που δέχθηκε το δικάσαν Τριμελές Πλημμελειοδικείο, διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη, κατά τα άρθρα 93 § 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠοινΔ, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού παραθέτει τα αποδεικτικά μέσα και εκθέτει, με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την ακροαματική διαδικασία και τις σκέψεις που στηρίζουν την απαλλακτική του κρίση και ειδικότερα την κρίση του ότι, από τα αναφερόμενα στην απόφαση και τα πρακτικά αποδεικτικά μέσα, δεν αποδείχθηκε η ενοχή των κατηγορουμένων. Οι μερικότερες αιτιάσεις ότι δεν αναφέρονται τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία και ότι έγινε επιλεκτική εκτίμηση ορισμένων μόνο αποδεικτικών μέσων και συγκεκριμένα ότι δεν συναξιολογήθηκε και η κατάθεση του μάρτυρα Ζ είναι αβάσιμες, γιατί από το σκεπτικό της προσβαλλομένης αποφάσεως προκύπτει ότι αξιολογήθηκαν όλα τα αποδεικτικά μέσα, το ότι δε εξαίρεται η κατάθεση του ..., δεν σημαίνει ότι δεν ελήφθησαν υπόψη τα άλλα και μάλιστα η κατάθεση του συζύγου της πολιτικώς ενάγουσας Ζ, ενώ, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη, δεν ήταν αναγκαία η αναλυτική παράθεση του τι κατέθεσε ο κάθε μάρτυρας που εξετάσθηκε, ούτε ήταν απαραίτητη η αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση των μαρτυρικών καταθέσεων μεταξύ τους. Η δε μερικότερη αιτίαση ότι η κρίση ότι "ουδείς μάρτυρας κατέθεσε ότι είδε τους κατηγορουμένους εντός του κτήματος να προβαίνουν σε φθορές" είναι εσφαλμένη, είναι απαράδεκτη, γιατί, με την επίφαση της ελλείψεως αιτιολογίας, πλήττει την αναιρετικώς ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας. Επομένως, ο μοναδικός, από το άρθρο 510 § 1 στοιχ. Δ' ΚΠοινΔ, λόγος αναιρέσεως της κρινόμενης αιτήσεως του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας της προσβαλλόμενης αθωωτικής αποφάσεως, είναι αβάσιμος και πρέπει να απορριφθεί, συνακολούθως δε να απορριφθεί κατ' ουσίαν η αίτηση.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την υπ` αριθ. 27/18 Μαΐου 2009 αίτηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, περί αναιρέσεως της υπ` αριθ. 3113/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Βόλου.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 2 Δεκεμβρίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 10 Δεκεμβρίου 2009.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ