Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Δασική έκταση, Νόμου εφαρμογή και ερμηνεία.
Περίληψη:
Παράνομη εκχέρσωση δασικής έκτασης. Ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διάταξης.
Αριθμός 1864/2007
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Α΄ ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Χαράλαμπο Δημάδη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη, ως αρχαιότερο μέλος της συνθέσεως, Μιχαήλ Θεοχαρίδη, Βασίλειο Λυκούδη, Ελευθέριο Νικολόπουλο και Ιωάννη Παπουτσή-Εισηγητή, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 3 Ιουλίου 2007, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη και του Γραμματέα Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση της αναιρεσείουσας-κατηγορουμένης Χ1, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Παναγιώτη Διαλινάκη, για αναίρεση της 1101, 1001α/2006 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς.
Το Τριμελές Εφετείο Πειραιώς με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ΄ αυτή, και η αναιρεσείουσα-κατηγορούμενη ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 8 Μαΐου 2007 αίτησή της, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1002/2007.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο της αναιρεσείουσας, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι.Το αρ. 71 του Ν.998/1979 "περί προστασίας των δασών και δασικών εκτάσεων της χώρας" ορίζει στη μεν παράγραφο 1 εδ. α' ότι "εργολάβος, υπεργολάβοι, κατασκευαστές, οι εντολείς τους και κάθε τρίτος, που επιχειρεί, άνευ δικαιώματος ή καθ'υπέρβαση των υπό του παρόντος νόμου προβλεπομένων εξαιρέσεων, την ανέγερση οποιουδήποτε κτίσματος ή κατασκευάσματος, οριστικής ή προσωρινής μορφής, ή πραγματοποιεί οποιασδήποτε φύσεως εγκατάσταση, εντός δάσους ή δασικής εκτάσεως, δημοσίας ή ιδιωτικής, τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και με χρηματική ποινή από πεντακόσιες χιλιάδες μέχρι πέντε εκατομμύρια δραχμές", στη δε παρ.3 εδ.α', ότι "όποιος εκχερσώνει παράνομα δάσος ή δασική έκταση, όποιος καλλιεργεί έκταση που έχει εκχερσωθεί παράνομα ή παραβλάπτει καθ'οιονδηποτε τρόπο την κατά προορισμό χρήση δάσους ή δασικής εκτάσεως, καθώς και όποιος ενεργεί επί εκχερσωθείσας παράνομα εκτάσεως πράξεις διακατοχής, τιμωρείται με τις ποινές της παρ.1 του παρόντος άρθρου". Εξάλλου το άρθρο 3 του αυτού ως άνω νόμου καθορίζει αφενός στην παρ.1, ότι "ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους, τα οποία, μαζί με την εκεί συνυπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, αποτελούν μέσω της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και αλληλοεπίδρασής τους, ιδιαίτερη βιοκοινότητα (δασιοβιοκοινότητα) και ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές)" και αφετέρου στην παρ.2, ότι "δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο ή άγριο ξυλώδης βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδης, είναι αραιά". Περαιτέρω, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη από τα αρ.93 παρ.3 του Συντ. και 139 ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από το άρθ. 510 παρ.1 Δ' ΚΠΔ λόγον αναιρέσεως, όταν εκτίθεται σ'αυτή με πληρότητα και σαφήνεια τα αποδειχθέντα πραγματικά περιστατικά που συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος, οι αποδείξεις από τις οποίες αυτά υπήχθησαν στην ουσιαστική ποινική διάταξη, που εφαρμόσθηκε. Τέλος, εσφαλμένη ερμηνεία ουσιαστικής ποινικής διατάξεως, που ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ.1 Ε' ΚΠΔ λόγον αναιρέσεως, υπάρχει όταν το δικαστήριο αποδίδει σ'αυτή έννοια διαφορετική από εκείνη που πραγματικά έχει, ενώ εσφαλμένη εφαρμογή αυτής υπάρχει όταν το δικαστήριο δεν υπήγαγε σωστά σ'αυτή τα δεκτά γενόμενα ως αποδειχθέντα περιστατικά, αλλά και όταν η παραβίαση γίνεται εκ πλαγίου, διότι δεν αναφέρονται στην απόφαση με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα αποδειχθέντα πραγματικά περιστατικά, ώστε να είναι εφικτός ο έλεγχος από τον Αρειο Πάγο της ορθής ή μη εφαρμογής του νόμου, οπότε η απόφαση δεν έχει νόμιμη βάση (ΑΠ 510/2002). Στην προκειμένη περίπτωση, το Τριμελές Εφετείο Πειραιώς, που δίκασε σε δεύτερο βαθμό, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της υπ'αυτού εκδοθείσα 1101, 1101α/30-10-2006 και προσβληθείσας αποφάσεώς του, το οποίο συμπληρώνεται παραδεκτώς και από το διατακτικό του, δέχθηκε, κατά την ανέλεγκτη αναιρετικώς, περί τα πράγματα, κρίση του, που στήριξε στα αναφερόμενα κατ΄είδος αποδεικτικά μέσα, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Η αναιρεσείουσα κατηγορουμένη Χ1, κατά το χρονικό διάστημα από το Ιούλιο μέχρι τον Αύγουστο 1999, στη δασική θέση "............." στην περιοχή ......... περιφέρειας Δήμου Σαλαμίνας, παρανόμως προέβη στην εκχέρσωση δημοσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 273 τετ. μέτρων, καλυπτομένης από αραιά θαμνώδη ξυλώδη βλάστηση και συγκεκριμένα από αραιούς σχίνους και ασπαλάθους, που εξυπηρετεί τη διαβίωση του ανθρώπου εντός του φυσικού περιβάλλοντος και στη συνέχεια προέβη χωρίς δικαίωμα στην ανέγερση κτίσμα της επί της εκτάσεως αυτής, ήτοι α) στη κατασκευή πλατφόρμας δαπέδου εμβαδού 167 τ.μ. και πάνω στην πλατφόρμα κατασκευή ισογείου 130 τ.μ. β) στην κατασκευή πλάκας μπετόν στο ισόγειο και οικίας ιδίως διαστάσεων, γ) στην τσιμεντόστρωση των υπολοίπων 106 τ.μ. της εκτάσεως και δ) στην κατασκευή μανδρότοιχου τοιχείου από μπετόν μήκους 56 μ. και πλάτους 20 εκατ. και ύψους 1 μ. σχεδόν περιμετρικά της έκτασης. Το ακίνητο αυτό φέρεται να έχει αγορασθεί από την κατηγορούμενη με το υπ'αριθ. .............. συμβόλαιο της συμβολαιογράφου Αθηνών Αναστασίας Λεονταρίδου, για τούτο δε, έχει υποβληθεί από την ίδια δήλωση στο κτηματολόγιο του Δήμου Σαλαμίνας και το Ελληνικό Δημόσιο έχει καταθέσει ένσταση προβάλλοντας δικαιώματα κυριότητας επί του επιδίκου ακινήτου. Επομένως, η κατηγορούμενη πρέπει να κηρυχθεί αθώα της αποδιδόμενης σ'αυτήν αξιόποινης πράξης αυθαίρετης κατάληψης δημόσιας έκτασης, εφόσον δεν υπάρχει η απαιτούμενη για τη στοιχειοθέτηση του αδικήματος τούτου αναμφισβήτηση κατοχή του Ελληνικού Δημοσίου και να κηρυχθεί ένοχη της αποδιδόμενης σ'αυτήν αξιόποινης πράξης της παράνομης εκχέρσωσης δασικής έκτασης, και στη συνέχεια την κήρυξε ένοχη της αξιόποινης πράξης της παράβασης του άρθρου 71 παρ.1, 3 του Ν.998/1979, όπως οι παράγραφοι 1,3 αντικαταστάθηκαν με το άρθρο 46 παρ.1, 2 του Ν.2145/1993 και της επέβαλε ποινήν φυλακίσεως δώδεκα 912) μηνών και χρηματική ποινή χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ, την οποία μετέτρεψε προς 4,40 ευρώ ημερησίως.
Με αυτά που δέχθηκε το Εφετείο, διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την επιβαλλόμενη, με την παραπάνω έννοια, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, ορθά δε ερμήνευσε και εφάρμοσε τις παραπάνω ουσιαστικές ποινικές διατάξεις, τις οποίες δεν παραβίασε ούτε εκ πλαγίου. Ειδικότερα, τόσο στο σκεπτικό, όσο και στο διατακτικό, προσδιόρισε την επίδικη έκταση ως δασική, δίνοντας συγχρόνως, από τις μνημονευόμενες αποδείξεις, την αιτιολογία για το χαρακτηρισμό της, αφού βεβαιώσε την ύπαρξη ορισμένου είδους αυτών επί της επιφανείας του εδάφους (αραιά θαμνώδης και ξυλώδης βλάστηση από σχίνους και ασπαλάθους), τα οποία εξυπηρετούσαν τη διαβίαση του ανθρώπου εντός του φυσικού περιβάλλοντος και συγχρόνως προσδιόρισε και την υπαίτια ενέργεια της αναιρεσείοσυας επί της έκτασης αυτής (ΑΠ 955/2005). Αμφιβολίες, αναφορικά με την ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 71 του Ν.998/1979, δεν δημιουργούνται από την αναφορά στο διατακτικό της απόφασης ότι η αναιρεσείουσα προέβη σε εκχέρσωση δημόσιας δασικής έκτασης, ενόψει του ότι η αναφορά αυτή οφείλεται σε παραδρομή, η οποία προέκυψε από την άλλη κατηγορία, για την οποία η αναιρεσείοσυα κηρύχθηκε αθώα (άρθ. 23 παρ.1 ΑΝ 1539/1938) και η παραδρομή αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι, στο σκεπτικό της απόφασης και στο σημείο όπου αναφέρεται ότι "η κατηγορουμένη πρέπει να κηρυχθεί ένοχη της αποδιδόμενης σ'αυτήν αξιόποινης πράξης της παράνομης εκχέρσωσης" η επίδικη έκταση αναφέρεται ως δασική. Πέρα από αυτά πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το ως άνω άρθρο 71 του Ν.998/1979, εκείνος ο οποίος παράνομα εκχερσώνει δασική έκταση, τιμωρείται με τις εκεί αναφερόμενες ποινές, είτε η έκταση αυτή είναι δημόσια, είτε είναι ιδιωτική. Είναι, συνεπώς, αβάσιμοι και πρέπει ν'απορριφθούν οι περί του αντιθέτου, από το άρθρο 510 παρ.1 Δ' και Ε' ΚΠΔ, μοναδικοί λόγοι της αναίρεσης, η δε αναιρεσείουσα θα καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα (άρθ. 583 παρ.1 ΚΠΔ)
Για τους λόγους αυτούς
Απορρίπτει την από 8-5-2007 αίτηση της Χ1, για αναίρεση της υπ'αριθ. 1101, 1101Α'/30-10-2006 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς. Και
Καταδικάζει την αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα, το ύψος των οποίων ανέρχεται στο ποσό των διακοσίων είκοσι (220) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 27 Ιουλίου 2007.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 19 Οκτωβρίου 2007.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ