Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Δυσφήμηση συκοφαντική, Εξύβριση, Τύπος.
Περίληψη:
Συκοφαντική δυσφήμηση και εξύβριση δια του τύπου. Απορρίπτει λόγο αναίρεσης για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας.
Αριθμός 1407/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Εμμανουήλ Καλούδη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Αιμιλία Λίτινα, Ανδρέα Τσόλια, Ανδρέα Δουλγεράκη- Εισηγητή και Γεώργιο Αδαμόπουλο, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 7 Απριλίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Φωτίου Μακρή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Παναγιώτη Αρβανίτη, περί αναιρέσεως της 1246/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Πατρών. Με πολιτικώς ενάγοντες τους : 1) Ψ1 και 2) Ψ2, που δεν παραστάθηκαν, 3) Ψ3, που δεν παραστάθηκε, 4) Ψ4 και 5) Ψ5, που δεν παραστάθηκαν, 6) Ψ6 και 7) Ψ7, που δεν παραστάθηκαν. Το τριμελές Εφετείο Πατρών, με την ως άνω απόφασή του, διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 2 Φεβρουαρίου 2009 αίτησή του, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 237/2009.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 362 και 363 του ΠΚ συνάγεται, ότι για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφήμησης απαιτείται διάδοση ή ισχυρισμός από τον υπαίτιο, ενώπιον άλλου, για τρίτον γεγονότος που μπορεί να βλάψει την τιμή ή την υπόληψη του, το γεγονός να είναι ψευδές και ο υπαίτιος να είχε γνώση της αναλήθειάς του. Ως γεγονός, κατά την έννοια του νόμου, νοείται κάθε συγκεκριμένο περιστατικό του εξωτερικού κόσμου, που ανάγεται στο παρελθόν ή στο παρόν, υποπίπτει στις αισθήσεις και είναι δεκτικό αποδείξεως, καθώς και κάθε συγκεκριμένη σχέση ή συμπεριφορά ή έκφραση γνώμης ή κρίσης ή χαρακτηρισμού που σχετίζεται με γεγονός, που αναφέρεται στο παρόν ή στο παρελθόν, υποπίπτει στις αισθήσεις και αντίκειται στην ηθική ή την ευπρέπεια. Περαιτέρω, κατά τη διάταξη του άρθρου 361 παρ. 1 του Π.Κ., "όποιος, εκτός από τις περιπτώσεις της δυσφήμησης, προσβάλλει την τιμή άλλου, με λόγο ή με έργο ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή (και) με χρηματική ποινή". Τέλος, από το συνδυασμό των διατάξεων των παρ.1 και 2 του άρθρ. 367 ΠΚ συνάγεται ότι αίρεται κατ' αρχήν ο άδικος χαρακτήρας της εξύβρισης και της δυσφήμησης, εκτός από τις άλλες περιπτώσεις, και όταν η προσβλητική της τιμής και της υπόληψης εκδήλωση γίνεται από δικαιολογημένο ενδιαφέρον, εφόσον δεν περιέχει τα συστατικά στοιχεία της συκοφαντικής δυσφημήσεως ή από τον τρόπο της εκδηλώσεως ή από τις περιστάσεις υπό τις οποίες τελέσθηκε δεν προκύπτει σκοπός εξυβρίσεως. Τέτοιο δικαιολογημένο ενδιαφέρον είναι αναμφίβολα και εκείνο του δημοσιογράφου, του οποίου καθήκον είναι να ελέγχει και επικρίνει τις πράξεις των ασκούντων έργο δημοσίου ενδιαφέροντος, πλην όμως η δημόσια κριτική των ως άνω προσώπων επιτρέπεται, εφόσον αφορά το δημόσιο βίο αυτών και μπορεί να θεωρηθεί ως αναγκαίο και επιβεβλημένο μέσο ασκήσεως του έργου του δημοσιογράφου. Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη κατά το άρθρο 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Π.Δ., όπως το τελευταίο τροποποιήθηκε με το άρθρο 2 παρ. 5 του ν. 2408/1996, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον εκ του άρθρου 510 παρ. 1 περ. Δ' του Κ.Π.Δ. λόγο αναιρέσεως, όταν σ' αυτή περιέχονται με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την διαδικασία στο ακροατήριο, σχετικά με τα υποκειμενικά και τα αντικειμενικά στοιχεία του εγκλήματος, οι αποδείξεις επί των οποίων θεμελιώνονται τα περιστατικά αυτά, καθώς και οι σκέψεις με τις οποίες το δικαστήριο υπήγαγε τα αποδειχθέντα περιστατικά, στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε. Η ύπαρξη του δόλου, δεν είναι αναγκαίο κατ' αρχή, να αιτιολογείται ιδιαιτέρως, αφού ο δόλος ενυπάρχει στη θέληση παραγωγής των περιστατικών που συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος και προκύπτει από τις ειδικότερες συνθήκες τελέσεώς του, διαλαμβάνεται δε περί αυτού αιτιολογία, στην κύρια αιτιολογία για την ενοχή και προκύπτει από τα περιστατικά που αναφέρονται σ' αυτή, εκτός αν αξιώνονται από το νόμο πρόσθετα στοιχεία, για την υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος, όπως η εν γνώσει ορισμένου περιστατικού τέλεση της πράξεως (άμεσος δόλος) ή ορισμένος περαιτέρω σκοπός (εγκλήματα με υπερχειλή υποκειμενική υπόσταση). Ιδιαίτερη αιτιολόγηση επιβάλλεται επίσης, για την απόρριψη των αυτοτελών ισχυρισμών. Τέτοιοι ισχυρισμοί είναι εκείνοι που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 170 παρ. 2 και 333 παρ. 2 του Κ.Π.Δ. και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως ή την άρση ή μείωση της ικανότητας καταλογισμού ή την εξάλειψη του αξιοποίνου ή τη μείωση της ποινής, όπως είναι και ο ισχυρισμός εκ του άρθρου 367 του Π.Κ. ή για την αναγνώριση ελαφρυντικών περιστάσεων. Η απόρριψη ενός τέτοιου ισχυρισμού, πρέπει να αιτιολογείται ιδιαιτέρως, γιατί διαφορετικά ιδρύεται λόγος αναιρέσεως, για έλλειψη αιτιολογίας, ενώ η μη απάντηση στον ισχυρισμό (σιγή απόρριψη), συνιστά έλλειψη ακρόασης κατά το άρθρο 170 παρ. 2 του ίδιου Κώδικα και ιδρύει ιδιαίτερο λόγο αναιρέσεως, εκ του άρθρου 510 παρ. 1 περ. Β' του Κ.Π.Δ. Σε σχέση με τα αποδεικτικά μέσα, δεν υπάρχει ανάγκη ειδικότερης αναφοράς τους, ούτε αναφοράς των όσων προέκυψαν από καθένα, πρέπει όμως να υπάρχει βεβαιότητα, για την οποία αρκεί η μνεία όλων, έστω κατά το είδος τους (μάρτυρες, έγγραφα κλπ.), ότι το δικαστήριο έλαβε υπόψη του το σύνολο τούτων και όχι ορισμένα μόνον από αυτά, το γεγονός δε ότι εξαίρονται ορισμένα, δεν υποδηλώνει, ότι δεν λήφθηκαν υπόψη τα άλλα. Τέλος, η αιτιολογία της αποφάσεως παραδεκτά συμπληρώνεται από το διατακτικό, μαζί με το οποίο αποτελεί ενιαίο σύνολο. Στην προκειμένη περίπτωση το Τριμελές Εφετείο Πατρών, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό σε συνδυασμό με το διατακτικό της προσβαλλόμενης με αριθμό 1246/2008 απόφασής του, δέχτηκε, κατά την αναιρετικώς ανέλεγκτη περί πραγμάτων κρίση του, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των κατ' είδος αναφερόμενων αποδεικτικών μέσων, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: "Ο κατηγορούμενος, κατά τους παρακάτω τόπους και χρόνους, χρησιμοποιώντας τον τύπο ως όργανο, ισχυρίστηκε και διέδωσε ενώπιον τρίτων για κάποιους άλλους γεγονότα που μπορούσαν να βλάψουν την τιμή και την υπόληψη τους, τα γεγονότα δε αυτά ήταν ψευδή και ο κατηγορούμενος το γνώριζε. Συγκεκριμένα: 1) στον ..., στις 24-12-2005, στην εφημερίδα "..." ( σελίδα 14) που εκδίδεται στον ... και κυκλοφορεί στην ευρύτερη περιοχή του Νομού ... και στην ..., ισχυρίστηκε και διέδωσε για τους εγκαλούντες τα κατωτέρω, των οποίων έλαβε γνώση το αναγνωστικό κοινό της εν λόγω εφημερίδας: "Τα βοοειδή της ... έτεκαν κόπρον...... παραθέτω τα ονόματα των ψηφισάντων υπέρ της υπόδειξης αυτής προς πτύση και κατάπτυση από τον ... και ολόκληρο τον Ελληνικό λαό: Ψ7, Ψ2, Ψ3, ..., Ψ4, ..., ..., ..., ..., Ψ5, ...., Ψ6...... η μικροομάδα αυτή με επικεφαλή το Δήμαρχο Ψ1...... βάλθηκαν να αποφασίσουν εν μία νυκτί βανδαλιστικές αλλαγές για τόσο μεγάλα και κοσμογονικά θέματα...... Δεν φέρνουν το θέμα για δημοψήφισμα στον ... και Ελληνικό λαό τον οποίο φοβούνται και συμπεριφέρονται χίτικα και συμμοριακά...... Αποφάσισαν αυθαίρετα και αλαζονικά να πετάξουν το όνομα ... και ... ...... Ναι αποφάσισαν να επιβάλλουν το όνομα εκείνου που επί βασιλείας του...... βάλθηκαν βλακωδώς και αθέμιτα να επισκιάσουν το πανέμορφο ... τοπίο επιβάλλοντας το όνομα...... με ποιο δικαίωμα αυτοί οι λιγοστοί τολμούν παρά την αντίθετη θέληση των πολλών(του λαού) να βάλουν ετσιθελικά το όνομα ενός ζώου...... Τοπικά κωλοβούτια της εξουσίας και της διαφθοράς καταντήσατε τη ... ένα πραγματικό βουστάσιο...... ενώ ο πολιτισμός πάει μπροστά η ... να πηγαίνει όλο και πιο πίσω...... αντί έργων παράγετε αναιδίαστα κόπρον". Με το δημοσίευμα αυτό ο κατηγορούμενος δημιούργησε την εντύπωση στο αναγνωστικό κοινό για τους εγκαλούντες ότι παρανομούν και ότι εμπλέκονται σε ζητήματα διαφθοράς ενώ τα διαλαμβανόμενα στο ανωτέρω άρθρο- δημοσίευμα ήταν ψευδή και ο κατηγορούμενος το γνώριζε, μπορούσαν δε να βλάψουν, όπως και έβλαψαν τελικά την τιμή και την υπόληψη των εγκαλούντων ως πολιτικών προσώπων και δη ως Δημάρχου του Δήμου ... του Ψ1 και ως δημοτικών συμβούλων του ίδιου Δήμου των λοιπών (εγκαλούντων), αλλά και ως ατόμων, ενώ η αλήθεια την οποία γνώριζε ήταν ότι οι εγκαλούντες δεν είχαν κατηγορηθεί ποτέ για ζητήματα διαφθοράς, έχουν ψηφιστεί από τους πολίτες του Δήμου, δεν χρειαζόταν δημοψήφισμα για τέτοιο θέμα(αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομα της λίμνης ... και να την ονομάσουν λίμνη ...), τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες που προβλέπονται στο δημοτικό και κοινοτικό κώδικα, συνήλθε το δημοτικό συμβούλιο και αποφάσισε νόμιμα κατά πλειοψηφία χωρίς να χρησιμοποιηθούν αθέμιτα μέσα 2) στο Δήμο ... και στα δημοτικά διαμερίσματα αυτού, ήτοι στα δημοτικά διαμερίσματα ..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ... και ..., το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου του έτους 2006, με περισσότερες πράξεις, που συνιστούν εξακολούθηση του ίδιου εγκλήματος, τύπωσε έντυπα (φέιγ βολάν) με το ίδιο ακριβές συκοφαντικό περιεχόμενο με το παραπάνω άρθρο. Περαιτέρω ο κατηγορούμενος, κατά τους παρακάτω τόπους και χρόνους, χρησιμοποιώντας τον τύπο ως όργανο με πρόθεση προσέβαλε την τιμή άλλων και ειδικότερα: α) στον ..., στις 24-12-2005, στην προαναφερόμενη εφημερίδα "..." (σελίδα 14) δημοσίευσε άρθρο για τους εγκαλούντες αναφέροντας "τα βοοειδή της ... ...... συνολικά 13 μικροσκοπικά ανθρωπίδια...... ανάγωγοι, θρασείς και δειλοί...... γλύφτες και πασαλειφτές των οπισθίων των γόνων και επιγόνων της καραμανλικής δυναστείας...... με επικεφαλής τους ένα ακατάλληλο για το δήμο άτομο...... Και είναι δε τόσο ανόητοι δήμαρχος και σύμβουλοι...... αποδειχθήκατε ακατάλληλοι, ανίκανοι και αγενείς...... πραγματικοί κοπρίτες." και με τον τρόπο αυτό δημιούργησε αμφισβήτηση για την ηθική και κοινωνική αξία των εγκαλούντων, β)στο Δήμο ... και στα προαναφερόμενα δημοτικά διαμερίσματα αυτού το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου του 2006 τύπωσε έντυπα (φέιγ βολάν) με το ίδιο ακριβώς εξυβριστικό περιεχόμενο με το ως άνω άρθρο (υπό στοιχ. α') και το διένειμε σε όλα τα εν λόγω δημοτικά διαμερίσματα. Από το συνδυασμό των διατάξεων των παρ.1 και 2 του άρθρου 367 ΠΚ συνάγεται ότι αίρεται κατ' αρχήν ο άδικος χαρακτήρας της εξύβρισης (ΠΚ 361) και της απλής δυσφήμησης(ΠΚ 362) και όταν η προσβλητική της τιμής και της υπόληψης εκδήλωση γίνεται από δικαιολογημένο ενδιαφέρον. Κατ' εξαίρεση όμως το αποτέλεσμα αυτό δεν επέρχεται και παραμένει η ποινική ευθύνη, όταν οι εκδηλώσεις αυτές περιέχουν τα συστατικά στοιχεία της κατά το άρθρο 363 πράξης(συκοφαντικής δυσφήμησης), καθώς και όταν από τον τρόπο της εκδήλωσης ή από τις περιστάσεις υπό τις οποίες τελέσθηκε η πράξη προκύπτει σκοπός εξύβρισης, δηλαδή σκοπός που κατευθύνεται ειδικώς στην προσβολή της τιμής άλλου. Ο ειδικός αυτός σκοπός εξύβρισης υπάρχει στον τρόπο εκδήλωσης της υβριστικής συμπεριφοράς, όταν ο τρόπος αυτός δεν ήταν αντικειμενικώς αναγκαίος για να αποδοθεί όπως έπρεπε το περιεχόμενο της σκέψεως του πράττοντος για προστασία δικαιολογημένου ενδιαφέροντος, αφετέρου δε κα επιπροσθέτως χρησιμοποιήθηκε εν γνώσει του δράστη για να προσβάλει την τιμή άλλου. Στην προκειμένη περίπτωση, ο κατηγορούμενος ισχυρίζεται ότι το ανωτέρω άρθρο-δημοσίευμα έγινε από δικαιολογημένο ενδιαφέρον προς ενημέρωση των δημοτών του Δήμου ... για τα φαινόμενα διαφθοράς της τότε δημοτικής αρχής, στο πλαίσιο των οποίων λήφθηκε και η απόφαση για τη μετονομασία της λίμνης... σε ... και επομένως σύμφωνα με το άρθρο 367 παρ.1 περ. γ' του ΠΚ οι πράξεις του δεν είναι άδικες. Ο ισχυρισμός αυτός του κατηγορουμένου πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι α) η διάταξη του άρθρου 367 παρ.2 του ΠΚ δεν εφαρμόζεται επί συκοφαντικής δυσφημήσεως, αδίκημα το οποίο, όπως προαναφέρθηκε, διέπραξε ο κατηγορούμενος-εκκαλών και β)οι προαναφερόμενες φράσεις και λέξεις διατυπώθηκαν από τον κατηγορούμενο με σκοπό να προσβάλει την τιμή και ην υπόληψη των εγκαλούντων. Η δε διατύπωση των άνω προσβλητικών φράσεων και λέξεων υπερβαίνει το αναγκαίο και επιβαλλόμενο για την ικανοποίηση του δικαιολογημένου ενδιαφέροντος(για την ενημέρωση του κοινού) μέτρο. Σύμφωνα με τις προηγούμενες σκέψεις, ο κατηγορούμενος πρέπει να κηρυχθεί ένοχος των αποδιδόμενων σε αυτόν ως άνω αξιοποίνων πράξεων, με το ελαφρυντικό όμως του ότι στις πράξεις του ωθήθηκε από μη ταπεινά αίτια, ο οποίο συντρέχει στο πρόσωπο του,(άρθρο 84 παρ.2β ΠΚ), όπως στο διατακτικό. Με βάση τις παραπάνω παραδοχές του το Τριμελές Εφετείο Αθηνών κήρυξε τον αναιρεσείοντα κατηγορούμενο ένοχο των αποδιδόμενων σ' αυτόν αξιόποινων πράξεων της συκοφαντικής δυσφημήσεως και της εξυβρίσεως, δια του τύπου, κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση, που αυτός κατά τα ανωτέρω τέλεσε σε βάρος των εγκαλούντων, πολιτικώς εναγόντων και αφού δέχτηκε υπέρ αυτού το ελαφρυντικό του άρθρου 84 παρ.2β, επέβαλε σ' αυτόν συνολική ποινή φυλάκισης δέκα εννέα (19) μηνών και δέκα (10) ημερών, την οποία ανέστειλε για μία τριετία. Με αυτά που δέχτηκε το Εφετείο διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την κατά τα άνω απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκθέτει σ' αυτήν με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία αποδείχτηκαν από την ακροαματική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση των παραπάνω αξιόποινων πράξεων, για τις οποίες καταδικάστηκε ο αναιρεσείων κατηγορούμενος, τις αποδείξεις από τις οποίες συνήγαγε αυτά, καθώς και τις σκέψεις και τους συλλογισμούς, με βάση τους οποίους υπήγαγε τα προαναφερθέντα πραγματικά περιστατικά στις ως άνω ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 361 και 363 σε συνδυασμό με το άρθρο 362 του ΠΚ και το άρθρο 47 ΑΝ 1092/1938,όπως τούτο αντικ. με το άρθρο 4 παρ.2 ν 1738 και διατηρήθηκε σε ισχύ με την παρ. 1 του άρθρου μόνου ν 2243/1994, τις οποίες και ορθά εφάρμοσε. Ακόμη διέλαβε σ' αυτήν ειδική αιτιολογία και για την απόρριψη του από το άρθρο 367 του ΠΚ αυτοτελούς ισχυρισμού του. Ο αναιρεσείων, με το μοναδικό λόγο της αιτήσεως αναιρέσεως, προβάλλει αιτιάσεις από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ΚΠΔ, και ειδικότερα ότι 1)δεν προσδιορίζονται στην απόφαση τα συγκεκριμένα αποδεικτικά μέσα από τα οποία αποδείχθηκε η γνώση του για την αναλήθεια των ψευδών περιστατικών για τη διάδοση των οποίων καταδικάσθηκε και ο σκοπός του να μειώσει την τιμή και την υπόληψη των εγκαλούντων και ακόμη δεν προκύπτει ότι το Δικαστήριο, προκειμένου να καταλήξει στην παραδοχή αυτή, έλαβε υπόψη του τις καταθέσεις των μαρτύρων υπερασπίσεως, οι οποίες έχουν αντίθετο περιεχόμενο με εκείνες των πολιτικώς εναγόντων και 2)δεν εκτίθενται στην απόφαση πραγματικά περιστατικά από τα οποία να προκύπτει η γνώση του για την αναλήθεια των γεγονότων που διέδωσε. Οι αιτιάσεις όμως αυτές είναι αβάσιμες διότι α)με την προσβαλλόμενη απόφαση βεβαιώνεται ότι το Δικαστήριο, προκειμένου να καταλήξει στην κρίση του, η οποία αναφέρεται και στη γνώση του κατηγορουμένου για την αναλήθεια των ψευδών περιστατικών και το σκοπό της διάδοσης αυτών, έλαβε υπόψη του και συνεκτίμησε τις καταθέσεις των πολιτικώς εναγόντων, των μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης, τα πρακτικά του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, τα έγγραφα που αναγνώσθηκαν και την απολογία του κατηγορουμένου, δεν ήταν δε υποχρεωμένο να προσδιορίσει ειδικότερα τι προκύπτει από καθένα αποδεικτικό μέσο και σε ποιο στήριξε την κρίση του, ή να αιτιολογήσει γιατί δέχεται κάποια από τις παραπάνω καταθέσεις και δεν δέχεται άλλη, με αντίθετο περιεχόμενο β)στην απόφαση εκτίθενται, επαρκώς, πραγματικά περιστατικά από τα οποία προκύπτει η γνώση του, για την αναλήθεια των περιστατικών που διέδωσε.
Συνεπώς είναι αβάσιμος ο παραπάνω λόγος της αίτησης αναίρεσης και γι' αυτό πρέπει να απορριφθεί αυτή και να καταδικαστεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρ. 583 παρ. 1 του ΚΠΔ,).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 2 Φεβρουαρίου 2009 αίτηση του Χ, για αναίρεση της 1246/2008 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Πατρών. Και,
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) Ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 5 Μαΐου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 9 Ιουνίου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ