Θέμα
Αιτιολογίας ανεπάρκεια, Αλλοδαπού απέλαση.
Περίληψη:
Αναίρεση κατηγορουμένου. Δεν χρειάζεται να αιτιολογήσει το
δικαστήριο την απόρριψη αυτοτελούς ισχυρισμού ελαφρυντικής
περιστάσεως που είχε υποβληθεί αορίστως και απαραδέκτως. Μετά το Ν.
4139/2013 καταργήθηκε η διάταξη του άρθρου 35 παρ. 2 του Ν.
3459/2006 που προέβλεπε υποχρεωτική απέλαση αλλοδαπού που
καταδικάστηκε σε κάθειρξη για ναρκωτικά και ισχύει η διάταξη του άρθρου
74 του Π.Κ., όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 23 του Ν. 4055/2012,
που προβλέπει δυνητική απέλαση, η οποία πρέπει να αιτιολογείται γιατί
διατάχθηκε, διαφορετικά είναι αναιρετέα η απόφαση που διέταξε
αναιτιολόγητα την απέλαση του αλλοδαπού για έλλειψη αιτιολογίας.
Αριθμός 1887/2017
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ζ’ ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Γεώργιο Σακκά, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Δημήτριο Γεώργα, Δημήτριο Τζιούβα - Εισηγητή, Γεώργιο Παπαηλιάδη και Μαρία Γκανιάτσου, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 26 Απριλίου 2017, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Παναγιώτη Καραγιάννη (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Αικατερίνης Σιταρά, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου K. Y. του C., κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ιωάννη Ψαρρή, για αναίρεση της υπ’ αριθ. 103/2014 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Δυτ.Στερεάς Ελλάδος.
Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Δυτ.Στερεάς Ελλάδος με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ’ αυτή, και o αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 27 Απριλίου 2015 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό ...15.
Αφού άκουσε
Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να αναιρεθεί εν μέρει η προσβαλλόμεη απόφαση και δη α)ως προς την απορριπτική της ελαφρυντικής περίστασης του αρθρ.84 παρ.2 εδ.Α’ του ΠΚ. β)ως προς τη διάταξη της περί επιβολής ποινής και γ)ως προς την απέλαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση ως προς το αναιρούμενο μέρος.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη από τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Ποιν.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον εκ του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ του Κ.Ποιν.Δ. λόγο αναιρέσεως, όταν αναφέρονται σ’ αυτήν, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στην εφαρμοσθείσα ουσιαστική ποινική διάταξη. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του σκεπτικού της αποφάσεως με το διατακτικό της, που αποτελούν ενιαίο σύνολο, τα δε αποδεικτικά μέσα, αρκεί να αναφέρονται γενικώς, κατά το είδος τους και δεν απαιτείται αναλυτική παράθεση τους και μνεία του τι προκύπτει από το καθένα, ούτε είναι απαραίτητη η αξιολογική συσχέτιση και σύγκριση μεταξύ τους ή να προσδιορίζεται η αποδεικτική βαρύτητα εκάστου. Περαιτέρω, η κατά τα ανωτέρω επιβαλλόμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της δικαστικής αποφάσεως πρέπει να υπάρχει όχι μόνον ως προς την κατηγορία, δηλαδή προς τη θεμελίωση της εκφερόμενης δικαιοδοτικής κρίσεως σε σχέση με την ενοχή ή την αθωότητα του κατηγορουμένου, αλλά να επεκτείνεται και ως προς τους αυτοτελείς ισχυρισμούς, ήτοι εκείνους που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας, σύμφωνα με τα άρθρα 170 παρ. 2 και 333 παρ. 2 του Κ.Ποιν.Δ., από τον κατηγορούμενο ή το συνήγορό του και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως ή στον αποκλεισμό ή στη μείωση της ικανότητας προς καταλογισμό ή στην εξάλειψη του αξιοποίνου ή στη μείωση της ποινής, υπό την προϋπόθεση ότι οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν προβληθεί κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, με όλα δηλαδή τα πραγματικά περιστατικά, που κατά νόμο απαιτούνται για τη θεμελίωσή τους, έτσι ώστε να μπορούν να αξιολογηθούν και, σε περίπτωση αποδοχής τους, να οδηγούν στο ειδικότερα ευνοϊκό για τον κατηγορούμενο αποτέλεσμα. Διαφορετικά, το δικαστήριο της ουσίας δεν έχει υποχρέωση να απαντήσει ή να δικαιολογήσει ειδικά τη σιωπηρή ή ρητή απόρριψή τους (Ολ. Α.Π. 2/2005). Τέτοιος αυτοτελής ισχυρισμός, η απόρριψη του οποίου πρέπει να αιτιολογείται ιδιαίτερα, είναι και εκείνος που προβάλλεται από τον κατηγορούμενο για συνδρομή στο πρόσωπό του ελαφρυντικής περιστάσεως από τις αναφερόμενες στο άρθρο 84 παρ. 2 του Π.Κ., αφού η παραδοχή του οδηγεί, σύμφωνα με την παρ. 1 του αυτού άρθρου, στην επιβολή μειωμένης ποινής, κατά το μέτρο του άρθρου 83 του ίδιου Κώδικα. Ως ελαφρυντική περίσταση, κατά το ανωτέρω άρθρο 84 παρ. 2 Π.Κ., θεωρείται, μεταξύ άλλων, η προβλεπόμενη σ’ αυτό υπό στοιχείο α’ , ήτοι το ότι ο υπαίτιος έζησε έως το χρόνο που έγινε το έγκλημα έντιμη, ατομική, οικογενειακή, επαγγελματική και γενικά κοινωνική ζωή. Για να στοιχειοθετηθεί η ελαφρυντική περίσταση του προτέρου εντίμου βίου δεν αρκεί ούτε το λευκό ποινικό μητρώο, ούτε η απουσία επίμεμπτης δραστηριότητας μέχρι την τέλεση της πράξεως, ούτε η μέχρι τότε συνήθης ανθρώπινη συμπεριφορά, με τη δημιουργία οικογένειας και την άσκηση επαγγέλματος προς βιοπορισμό, αλλ’ απαιτείται θετική και επωφελής για την κοινωνία δράση και συμπεριφορά. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την επισκόπηση των πρακτικών της δίκης, κατά την οποία εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, ο αναιρεσείων, δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του, υπέβαλε, μεταξύ άλλων, και αυτοτελή ισχυρισμό περί αναγνωρίσεως σ’ αυτόν της ελαφρυντικής περιστάσεως του πρότερου έντιμου βίου του άρθρου 84 παρ. 2α του Π.Κ., ο οποίος καταχωρήθηκε στα πρακτικά και είχε, επί λέξει, ως εξής: "Έως τη σύλληψή μου έζησα μια έντιμη, ατομική, οικογενειακή, επαγγελματική και εν γένει κοινωνική ζωή, αφού διαμένω ήδη από το 1992 στο ... σε σταθερή και μόνιμη κατοικία (οράτε το επικαλούμενο και προσκομιζόμενο από 13-06-2006 ιδιωτικό συμφωνητικό κατοικίας, σχετ. 1), από το έτος 2000 τυγχάνω παντρεμένος και είμαι πατέρας δυο ανηλίκων τέκνων, του Y. R. και της Y. R., τα οποία φοιτούν σε ελληνικά σχολεία στο ... (οράτε τις πλείστες επικαλούμενες και προσκομιζόμενες βεβαιώσεις, τίτλους και ελέγχους προόδου, σχετ. 2), εργαζόμουν δε όλα αυτά τα έτη σε διάφορες αγροτικές εργασίες και εργοδότες μου έχουν υπάρξει οι περισσότεροι από τους κατοίκους του ... (οράτε τα επικαλούμενα και προσκομιζόμενα από 02-1-2008 και από 16-04-2009 ιδιωτικά συμφωνητικά, με τα οποία κάτοικοι του ... και συγχρόνως ιδιοκτήτες εκτάσεων γης μου παραχωρούσαν τους ελαιώνες, των οποίων είχαν την κυριότητα, προς καλλιέργεια και μάλιστα για χρονικό διάστημα τεσσάρων και δέκα ετών αντίστοιχα, σχετ. 3 και 4 αντίστοιχα), εκ δε των χρημάτων, που αποκέρδαινα συντηρούσα πέραν του εαυτού μου, τη σύζυγό μου και τα δυο ανήλικα τέκνα μας, δεύτερον ουδέποτε έχω έρθει με κάποιον σε αντιπαράθεση, όντας μέλος της κοινωνίας του ..., αντιθέτως μάλιστα διατηρούσα άριστες και πολλές φορές φιλικές σχέσεις με όλους τους κατοίκους της περιοχής (οράτε προσκομιζόμενη και επικαλούμενη δήλωση-βεβαίωση των κατοίκων της περιοχής, σχετ. 5), ελάμβανα δε μέρος μαζί τους σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις που ελάμβαναν χώρα στην περιοχή και τρίτον έχω λευκό ποινικό μητρώο, μην έχοντας ουδέποτε και μέχρι της συλλήψεώς μου απασχολήσει τις αρχές, όντας μάλιστα από όλες τις απόψεις νομοταγής πολίτης, λαμβανομένων υπόψη των εξής στοιχείων: α) υπέβαλα νομίμως φορολογικές δηλώσεις (σχετ. 6), β) ήμουν εγγεγραμμένος στα μητρώα ασφαλισμένων του ΟΓΑ (σχετ. 7), ήμουν κάτοχος του υπ’ αρίθμ. ... ΑΦΜ (οράτε σχετ. 6), συνάμα καθ’ όλη την διάρκεια διαμονής μου στην Ελλάδα και μέχρι τη στιγμή της συλλήψεώς μου είχαν εκδοθεί για το πρόσωπό μου πλείστες άδειες διαμονής (οράτε ενδεικτικά προσκομιζόμενες και επικαλούμενες υπ’ αρίθμ. GR ... άδεια διαμονής ισχύος από 15-07-2004 έως 06-06- 2006, υπ’ αρίθμ. GR ... άδεια διαμονής ισχύος από 12-10-2006 έως 06-06-2008 και υπ’ αρίθμ. GR ... άδεια διαμονής ισχύος από 02-06-2008 έως 06-06-2010, σχετ. 8-10 αντίστοιχα), καθώς και άδειες εργασίας (οράτε ενδεικτικά υπ’ αρίθμ. πρωτ. .../07-05-2003 άδεια εργασίας ισχύος από 07-06-2003 έως 07-06-2004, υπ’ αρίθμ. πρωτ. .../07-05-2004 άδεια εργασίας ισχύος από 08-06-2004 έως 07-06-2006 και υπ’ αρίθμ. πρωτ. .../12-10-2006 απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Δυτ. Ελλάδος για χορήγηση άδειας διαμονής ισχύος από 07-06-2006 έως 06-06-2008, σχετ. 11-13 αντίστοιχα)". Όμως, ο ως άνω αυτοτελής ισχυρισμός περί αναγνωρίσεως στο πρόσωπο του ήδη αναιρεσείοντος της ελαφρυντικής περιστάσεως του πρότερου εντίμου βίου από το άρθρ. 84 παρ. 2 περ. α’ Π.Κ., με τον οποίο αυτός επικαλείται απλώς την ύπαρξη λευκού ποινικού μητρώου, συνοδευόμενου από καλή και συνήθη συμπεριφορά, και δη ομαλή οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή χωρίς παραβατικότητα και μόνον, δεν πληροί τις απαιτούμενες, κατά τα άνω, προϋποθέσεις για τη συγκρότηση και θεμελίωση της πιο πάνω ελαφρυντικής περιστάσεως και δεν μπορεί να θεμελιώσει τον αντίστοιχο αυτοτελή ισχυρισμό, αφού δεν γίνεται επίκληση συγκεκριμένων στοιχείων, που να καταδεικνύουν τη συνδρομή στο πρόσωπό του θετικής και επωφελούς για την κοινωνία δράσεως και συμπεριφοράς, οπότε, ο ως άνω αυτοτελής ισχυρισμός, όπως προτάθηκε, ήταν απαράδεκτος ως αόριστος και το δικαστήριο δεν είχε υποχρέωση να απαντήσει ή να αιτιολογήσει ειδικά την απόρριψή του. Επομένως, ο σχετικός λόγος της αιτήσεως αναιρέσεως, με τον οποίο αποδίδεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η πλημμέλεια της ελλείψεως ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ του Κ.Ποιν.Δ., σε σχέση με την απόρριψη του επικαλούμενου από τον αναιρεσείοντα αυτοτελούς ισχυρισμού περί χορηγήσεως σ’ αυτόν του ελαφρυντικού του προτέρου εντίμου βίου, είναι αβάσιμος.
Κατά το άρθρο 35 παρ. 2 του προϊσχύσαντος Κώδικα Νόμων για τα Ναρκωτικά (Ν.3459/2006), για αλλοδαπούς που καταδικάζονται για παράβαση του νόμου αυτού σε ποινή καθείρξεως το δικαστήριο διατάσσει την ισόβια απέλασή τους από τη Χώρα, εκτός αν συντρέχουν σπουδαίοι λόγοι, ιδίως οικογενειακοί, που δικαιολογούν την παραμονή τους, οπότε ισχύουν και γι’ αυτούς οι ρυθμίσεις της παρ. 1 (για την απαγόρευση διαμονής σε ορισμένους τόπους). Για την εκτέλεση της απελάσεως εφαρμόζεται το άρθρο 74 του Π.Κ., με επιφύλαξη των σχετικών διατάξεων που περιλαμβάνονται σε διεθνείς συμβάσεις οι οποίες έχουν κυρωθεί από την Ελλάδα. Η διάταξη αυτή που προέβλεπε την υποχρεωτική απέλαση του αλλοδαπού, υπηκόου Κράτους μη μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σε περίπτωση καταδίκης του σε ποινή καθείρξεως για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, αφού το δικαστήριο που τον καταδίκασε όφειλε να διατάξει την ισόβια απέλασή του από τη Χώρα, εκτός αν συνέτρεχαν σπουδαίοι λόγοι, ιδίως οικογενειακοί, που δικαιολογούσαν την παραμονή του σ’ αυτήν, τους οποίους έπρεπε να προβάλει ο κατηγορούμενος, καταργήθηκε με τη διάταξη του άρθρου 100 παρ. 1 του Ν.4139/2013, σύμφωνα με την οποία "από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου καταργείται ο ν.3459/2006, εκτός των διατάξεων των άρθρων 1 παρ.2, 58 και 61 του νόμου αυτού". Μετά την κατάργηση της ως άνω διατάξεως, για την απέλαση του αλλοδαπού που δεν είναι υπήκοος Κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, εφαρμόζεται η διάταξη του άρθρου 74 παρ. 1 εδ. α’ του Π.Κ., όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή της με το άρθρ. 23 του Ν. 4055/2012 (η οποία κατ’ άρθρ. 113 αυτού ισχύει από 2 Απριλίου 2012) και κατά την οποία "με την επιφύλαξη των σχετικών διατάξεων που περιλαμβάνονται σε διεθνείς συμβάσεις που έχουν κυρωθεί από τη χώρα, το δικαστήριο μπορεί να διατάξει την απέλαση αλλοδαπού που καταδικάσθηκε σε κάθειρξη, εάν κρίνει ότι η παραμονή του αλλοδαπού στη χώρα δεν συμβιβάζεται προς τους όρους της κοινωνικής συμβίωσης, λαμβάνοντας υπόψη ιδίως το είδος του εγκλήματος για το οποίο καταδικάστηκε, το βαθμό της υπαιτιότητας του αλλοδαπού, τις ειδικές συνθήκες τέλεσης της πράξης, τις συνέπειες αυτής, το χρόνο παραμονής του αλλοδαπού στο ελληνικό έδαφος, τη νομιμότητα ή μη της παραμονής του, την εν γένει συμπεριφορά, τον επαγγελματικό προσανατολισμό, την ύπαρξη οικογένειας και γενικότερα το βαθμό ένταξης αυτού στην ελληνική κοινωνία". Η διάταξη αυτή που προβλέπει δυνητική απέλαση είναι επιεικέστερη της προηγουμένης και εφαρμόζεται και για την κρινόμενη πράξη που τελέσθηκε μετά την ισχύ της και ίσχυε και κατά τον χρόνο εκδόσεως της προσβαλλομένης αποφάσεως. Έτσι, αφού η κατά τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Ποιν.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία απαιτείται όχι μόνον για την απόφαση περί της ενοχής, αλλά για όλες τις αποφάσεις, ανεξάρτητα αν αυτές είναι οριστικές ή παρεμπίπτουσες ή αν η έκδοσή τους αφήνεται στη διακριτική, ελεύθερη ή ανέλεγκτη κρίση του δικαστή που τις εξέδωσε, η απόφαση που διατάσσει την απέλαση του αλλοδαπού που καταδικάστηκε σε κάθειρξη για παράβαση του νόμου για τα ναρκωτικά, μετά την ισχύ του Ν.4139/2013 και την κατάργηση του άρθρου 35 παρ. 2 του Ν.3459/2006, οπότε εφαρμόζεται για την απέλαση του αλλοδαπού αποκλειστικά η διάταξη του άρθρου 74 παρ. 1 εδ. α’ του Π.Κ., όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή της με το άρθρ. 23 του Ν. 4055/2012, για να έχει την επιβαλλόμενη από τα ως άνω άρθρα του Συντάγματος και του Κ.Ποιν.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, πρέπει να αναφέρει στην αιτιολογία της τους λόγους που συντρέχουν και επιτρέπουν ή καθιστούν αναγκαία την επιβολή της απελάσεως του αλλοδαπού κατά την ως άνω διάταξη του άρθρου 74 του Π.Κ., διαφορετικά ιδρύεται ο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ του Κ.Ποιν.Δ. λόγος αναιρέσεως. Στην προκειμένη περίπτωση, με την προσβαλλόμενη απόφαση, ο αναιρεσείων καταδικάστηκε για την αξιόποινη πράξη της κατοχής και μεταφοράς ναρκωτικών ουσιών (διακίνησης ναρκωτικών) σε ποινή καθείρξεως δέκα (10) ετών και παράλληλα, κατ’ εφαρμογή της διατάξεως του άρθρου 74 παρ. 1 εδ. α’ του Π.Κ., ως ίσχυε κατά το χρόνο εκδίκασης της πράξης, διατάχθηκε και η ισόβια απέλασή του από τη χώρα μετά την έκτιση της ποινής, χωρίς καμία περαιτέρω αιτιολογία. Έτσι όμως, η προσβαλλόμενη απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δυτικής Στερεάς Ελλάδος, κατά το μέρος που διέταξε την ισόβια απέλαση του αναιρεσείοντος κατηγορουμένου μετά την έκτιση της ποινής του, έχει ελλιπή αιτιολογία, αφού, κατά την εφαρμογή του ανωτέρω άρθρου 74 παρ. 1 εδ. α’ ΠΚ και κατά την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας για την απέλαση ή μη του αναιρεσείοντος, το δίκασαν Δικαστήριο δεν αναφέρει κανένα περιστατικό, που να δικαιολογεί την κρίση του για το αναγκαίο της απελάσεώς του και δη από εκείνα που ανάγονται στο είδος του εγκλήματος για το οποίο αυτός καταδικάστηκε, στο βαθμό της υπαιτιότητάς του, στις ειδικές συνθήκες τέλεσης της πράξης, στις συνέπειες αυτής, στο χρόνο παραμονής του στο ελληνικό έδαφος, στη νομιμότητα ή μη της παραμονής του, στην εν γένει συμπεριφορά του, στο επάγγελμά του, στην ύπαρξη ή μη οικογένειας αυτού στην Ελλάδα και γενικότερα στο βαθμό ένταξης αυτού στην ελληνική κοινωνία. Επομένως, ο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ του Κ.Ποιν.Δ. σχετικός λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο πλήττεται η προσβαλλομένη απόφαση κατά την διάταξή της που διατάσσει την απέλαση του αναιρεσείοντος για έλλειψη ειδικής και εμπερστατωμένης αιτιολογίας, είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός.
Μετά από αυτά, εφόσον δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι αναιρέσεως προς έρευνα, πρέπει να αναιρεθεί εν μέρει η προσβαλλόμενη απόφαση και δη μόνον κατά την διάταξή της περί απελάσεως του αναιρεσείοντος από τη χώρα και να παραπεμφθεί η υπόθεση, κατά το αναιρούμενο μέρος της, για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές, εκτός εκείνων που δίκασαν προηγουμένως (άρθ. 519 Κ.Ποιν.Δ.), απορριπτόμενης κατά τα λοιπά της κρινόμενης αιτήσεως αναιρέσεως.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Αναιρεί εν μέρει την υπ’ αριθμ. 103/2014 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου (Κακουργημάτων) Δυτικής Στερεάς Ελλάδος και δη μόνον κατά τη διάταξή της περί απελάσεως του αναιρεσείοντος από την χώρα.
Παραπέμπει την υπόθεση, ως προς το αναιρούμενο μέρος της, για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές, εκτός εκείνων που δίκασαν προηγουμένως.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 2017.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 13 Νοεμβρίου 2017.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ