Θέμα
Ακυρότητα απόλυτη, Πλαστογραφία, Δεδικασμένο.
Περίληψη:
Πλαστογραφία με χρήση κατ' εξακολούθηση. Λόγοι αναιρέσεως: 1) παραβίαση του δεδικασμένου, 2) Ακυρότητα της διαδικασίας, διότι ορκίσθηκε στο ακροατήριο η πολιτικώς ενάγουσα. Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως. Απορρίπτει αίτηση.
ΑΡΙΘΜΟΣ 2226/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Εμμανουήλ Καλούδη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Αιμιλία Λίτινα, Ανδρέα Τσόλια - Εισηγητή, Ιωάννη Παπουτσή και Ανδρέα Δουλγεράκη, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 20 Ιανουαρίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Χρυσού (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση τον αναιρεσείοντα - κατηγορουμένου ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Νικόλαο Ανδρουλάκη, περί αναιρέσεως της 1997/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Με πολιτικώς ενάγουσα την ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Αθανάσιο Μπακόλα.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 26 Μαΐου 2008 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1118/2008.
Αφού άκουσε Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των ως άνω διαδίκων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
ΕΠΕΙΔΗ, κατά τη διάταξη του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. ΣΤ' του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ιδρύεται λόγος αναιρέσεως για παραβίαση του δεδικασμένου, ώστε με τον αναιρετικό αυτό λόγο να διασφαλίζεται η εφαρμογή από τα δικαστήρια της ουσίας του άρθρου 57 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα, σύμφωνα με το οποίο, αν κάποιος έχει καταδικασθεί αμετάκλητα ή αθωωθεί ή έχει πάψει η ποινική δίωξη εναντίον του, δεν μπορεί να ασκηθεί και πάλι σε βάρος του δίωξη για την ίδια πράξη, ακόμη και αν δοθεί σ' αυτή διαφορετικός χαρακτηρισμός, ενώ κατά την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου "αν παρά την πιο πάνω απαγόρευση ασκηθεί ποινική δίωξη κηρύσσεται απαράδεκτη λόγω δεδικασμένου". Κατά την έννοια των διατάξεων αυτών, για την ύπαρξη δεδικασμένου απαιτείται, εκτός άλλων στοιχείων, και η ταυτότητα της πράξεως, δηλαδή του αυτού ιστορικού γεγονότος στο σύνολο του, που περιλαμβάνει όχι μόνο την ενέργεια ή την παράλειψη του δράστη, αλλά και το απ' αυτή αξιόποινο αποτέλεσμα, είτε τούτο συνάπτεται αμέσως με τη δράση (τυπικό έγκλημα), είτε επακολουθεί αυτήν (ουσιαστικό έγκλημα).
Εν προκειμένω, με τον πρώτο λόγο της αναιρέσεως, αιτιάται ο αναιρεσείων κατά της προσβαλλόμενης 1997/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, με την οποία καταδικάσθηκε για πλαστογραφία με χρήση του πλαστού εγγράφου κατ' εξακολούθηση σε ποινή φυλακίσεως δέκα (10) μηνών, που μετατράπηκε σε χρηματική ποινή προς πέντε ευρώ (5€) ημερησίως, ότι καταδικάσθηκε για πράξη που καλύπτονταν από το δεδικασμένο, αφού για την ως άνω πράξη είχε κηρυχθεί αμετακλήτως αθώος με την 1749/2007 απόφαση του ίδιου Δικαστηρίου. Όπως προκύπτει από την επισκόπηση της προσβαλλόμενης αποφάσεως και των πρακτικών της, ο αναιρεσείων πρόβαλε κατά τη συζήτηση της εφέσεως του την σχετική ένσταση (αυτοτελή ισχυρισμό), την οποία το Δικαστήριο απέρριψε με την εξής αιτιολογία: "Για την ύπαρξη δεδικασμένου απαιτείται μεταξύ άλλων ταυτότητα ιστορικής αιτίας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση δεν συντρέχει, αφού η υπ' αριθμ. 1749/07 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου αφορά την υπ' αριθμ. 1640157/9 επιταγή, η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των επιδίκων τοιούτων. Κατόπιν τούτου, ο σχετικός αυτοτελής ισχυρισμός, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος".
Δηλαδή προέκυψε ότι με την επικαλούμενη από τον αναιρεσείοντα αμετάκλητη 1749/2007 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, αυτός αθωώθηκε για την πλαστογράφηση άλλης επιταγής, η οποία δεν περιλαμβάνεται μεταξύ εκείνων, για την πλαστογράφηση των οποίων καταδικάστηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση και συνεπώς δεν παράγεται από την προηγούμενη απόφαση δεδικασμένο για την πλαστογραφία με χρήση κατά συρροή, που συγκροτείται από διαφορετικά πραγματικά περιστατικά για την οποία και καταδικάστηκε ο αναιρεσείων με την προσβαλλομένη απόφαση. Μετά από αυτά ο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. ΣΤ' του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.
ΕΠΕΙΔΗ, κατά το άρθρο 221 περ. δ' Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, χωρίς όρκο εξετάζονται στην ανάκριση και στην κύρια διαδικασία όσοι επιδιώκουν ως πολιτικώς ενάγοντες στο ποινικό δικαστήριο απαιτήσεις για αποζημίωση. Η ένορκη όμως εξέταση του πολιτικώς ενάγοντος δεν δημιουργεί ακυρότητα, αφού η διάταξη του άρθρου αυτού δεν απαγγέλλει ακυρότητα για την παραβίαση της. Επομένως είναι απαράδεκτος ο δεύτερος από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Α' Κώδικα Ποινικής Δικονομίας λόγος της αιτήσεως, με τον οποίο προβάλλεται η πλημμέλεια της ορκίσεως της πολιτικώς ενάγουσας.
ΕΠΕΙΔΗ, μετά από αυτά και ενόψει του ότι δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως, πρέπει να απορριφθεί η αίτηση στο σύνολο της και να καταδικαστεί ο αναιρεσείων στα έξοδα της ποινικής διαδικασίας (άρθρο 583 παρ.1 ΚΠΔ) και στα δικαστικά έξοδα της πολιτικώς ενάγουσας, που παρέστη στη δίκη, λόγω της ολικής του ήττας (άρθρο 176 ΚΠολΔ).
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Απορρίπτει την από 26 Μαΐου 2008 αίτηση του ..., για αναίρεση της 1997/2008 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα έξοδα της ποινικής διαδικασίας, που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) ευρώ και στη δικαστική δαπάνη της πολιτικώς ενάγουσας, την οποία προσδιορίζει στο ποσό των πεντακοσίων ευρώ (500 €).
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 23 Ιουνίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 19 Νοεμβρίου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ