Θέμα
Αιτιολογίας επάρκεια, Ισχυρισμός αυτοτελής, Εξύβριση, Απειλή, Άμυνα, Ανάγκης κατάσταση.
Περίληψη:
Η ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της καταδικαστικής απόφασης απαιτείται και για τους αυτοτελείς ισχυρισμούς του κατηγορουμένου, υπό την προϋπόθεση ότι αυτοί προβάλλονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο. Αιτιολογημένη απόρριψη αυτοτελών ισχυρισμών του κατηγορουμένου περί άμυνας, περί υπερβάσεως των ορίων της, περί άρσεως του άδικου χαρακτήρα της πράξεως της εξυβρίσεως και της απειλής, λόγω καταστάσεως ανάγκης που αποκλείει τον καταλογισμό. Απορρίπτεται η αίτηση αναιρέσεως.
Αριθμός 298/2010
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Ζ' Ποινικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Θεοδώρα Γκοΐνη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Φράγκο, Ιωάννη Παπαδόπουλο - Εισηγητή, Ιωάννη Γιαννακόπουλο και Ανδρέα Ξένο, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 18 Νοεμβρίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθανασίου Κατσιρώδη (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου ..., που εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο του Φύλλω Τζιλίνη, περί αναιρέσεως της 1788/2008 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πολυγύρου.
Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πολυγύρου, με την ως άνω απόφασή του, διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 10 Μαρτίου 2009 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 498/2009.
Αφού άκουσε
Την πληρεξούσια δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η καταδικαστική απόφαση έχει την από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ του ΚΠΔ, όταν αναφέρονται σε αυτήν, με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελίωσαν και οι νομικοί συλλογισμοί με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόστηκε. Δεν αποτελεί όμως λόγο αναιρέσεως η εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ειδικότερα η εσφαλμένη εκτίμηση των εγγράφων, γιατί στην περίπτωση αυτή πλήττεται η αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας. Η ανωτέρω ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της καταδικαστικής απόφασης πρέπει να εκτείνεται και στους αυτοτελείς ισχυρισμούς που προβάλλονται από τον κατηγορούμενο ή το συνήγορό του. Τέτοιοι ισχυρισμοί είναι εκείνοι που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως ή στην άρση ή μείωση της ικανότητας για καταλογισμό ή στην εξάλειψη του αξιοποίνου ή στη μείωση της ποινής, υπό την προϋπόθεση ότι οι ισχυρισμοί αυτοί προβάλλονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, δηλαδή με παράθεση όλων των πραγματικών περιστατικών που είναι αναγκαία για τη θεμελίωσή τους. Αν δεν αναφέρονται τα ανωτέρω περιστατικά, ο σχετικός ισχυρισμός είναι αόριστος και το δικαστήριο δεν έχει υποχρέωση να απαντήσει επ' αυτού ή να αιτιολογήσει ειδικώς την απόρριψή του. Αν, όμως, ο προβαλλόμενος ισχυρισμός είναι σαφής και ορισμένος κατά τα άνω και δεν αιτιολογείται ειδικώς η απόρριψή του, ιδρύεται λόγος αναιρέσεως για έλλειψη αιτιολογίας, ενώ η μη απάντηση σ'αυτόν συνιστά έλλειψη ακροάσεως κατά το άρθρο 170 παρ. 2 του ΚΠΔ και ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Β του ίδιου Κώδικα. Εξάλλου, λόγω αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε του ΚΠΔ συνιστά και η εσφαλμένη εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διάταξης, η οποία υπάρχει όταν το δικαστήριο δεν υπήγαγε σωστά τα περιστατικά που δέχτηκε στη διάταξη που εφαρμόστηκε.
Στην προκειμένη περίπτωση το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πολυγύρου με την προσβαλλόμενη υπ' αριθ. 1788/2008 απόφασή του καταδίκασε ανεκκλήτως τον κατηγορούμενο και ήδη αναιρεσείοντα σε συνολική ποινή φυλακίσεως σαράντα (40) ημερών, ανασταλείσα επί τριετίαν, για τις πράξεις της εξύβρισης και της απειλής. Όπως προκύπτει από τα περιστατικά της προσβαλλόμενης απόφασης, ο κατηγορούμενος προέβαλε τους παρακάτω ισχυρισμούς τους οποίους ανέπτυξε και προφορικά: "Ι. Ιστορικό. Την 16/9/2006 δέχθηκα επίθεση κατά της σωματικής μου ακεραιότητας (κρίσιμης βλάβης της υγείας), όπως επίσης και τα λοιπά μέλη της οικογένειας μου (μοιραίας βλάβης της υγείας) καθώς και ο οικογενειακός μας φίλος Φ1 (κρίσιμης βλάβης της υγείας), όταν ο Ν1 και ο συνεργός του, κατά την εκτέλεση εργασιών κοπής πέτρας με ηλεκτροκίνητο τροχό στον κήπο της οικίας του, και συγκεκριμένα στις 14:45 της 16/9/2006, δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, με αποτέλεσμα το σύννεφο μικροσωματιδίων το οποίο δημιουργήθηκε από την κοπή πέτρας, να κατευθυνθεί λόγω του ανέμου προς την οικία της οικογένειας μου, και συγκεκριμένα προς τον κήπο της οικίας όπου βρισκόμουν εκείνη την ώρα μαζί με την οικογένεια μου και τον φίλο μας. Αμέσως, άρπαξα το παιδί μου μέσα από το ειδικό κάθισμα για βρέφη στο οποίο βρισκόταν και κατέφυγα στο εσωτερικό της οικίας, ενώ το ίδιο έπραξε και η γυναίκα μου καθώς και ο φίλος μας. Στη συνέχεια συσκεπτόμενος με την γυναίκα μου, την προέτρεψα να διαμαρτυρηθεί στον Ν1, πράγμα που έκανε αμέσως αφού ανέβηκε στο μπαλκόνι του άνω ορόφου, από όπου και είχε οπτική επαφή προς τον κήπο του Ν1. Αυτός όμως αρνήθηκε να σταματήσει, επικαλούμενος την κατά αυτόν επιβαλλόμενη ανοχή που πρέπει να επιδεικνύει ένας καλός γείτονας και συνέχισε την κοπή πέτρας και μάλιστα μέχρι τις 16:15. Μετά την άρνησή του, και παρά την βούλησή μου να καλέσω την αστυνομία, αποφάσισα, λόγω του κλονισμού που είχε ήδη υποστεί η γυναίκα μου, να μην δώσω συνέχεια στο θέμα. Στη συνέχεια, αφού γευματίσαμε ελαφρά, αποσυρθήκαμε στα υπνοδωμάτια του άνω ορόφου, για να ξεκουραστούμε. Γύρω στις 18:30, κατέβηκα στην παραλία, έμπροσθεν ακριβώς της οικίας, μαζί με την οικογένεια μου, ενώ ο φίλος μας παρέμεινε στην οικία, αφού είχε εκδηλώσει την πρόθεσή του να απολαύσει την θέα από το μπαλκόνι έμπροσθεν του υπνοδωματίου του και να καπνίσει δύο-τρία τσιγάρα. Όμως, δέκα λεπτά περίπου αφότου κατεβήκαμε στην παραλία, και ενώ η γυναίκα μου καθόταν στην παραλία έχοντας στην αγκαλιά της το παιδί μας, ενώ εγώ περπατούσα αμέριμνος και βρισκόμουν σε απόσταση περίπου 20 μέτρων και έμπροσθεν της οικίας του , αυτός και ο συνεργός του άρχισαν και πάλι την κοπή πέτρας. Γυρνώντας προς την κατεύθυνση του θορύβου του ηλεκτρικού εργαλείου, είδα το σύννεφο σκόνης το οποίο είχε ήδη δημιουργηθεί, να κατευθύνεται προς την οικογένειά μου λόγω της αλλαγής του αέρα που έπνεε εκείνη την στιγμή και να περιβάλει την γυναίκα μου και το παιδί μου. Τότε, απόλυτα κυριευμένος από φόβο, διότι - λόγω επαγγέλματος - γνώριζα άριστα τον επικείμενο κίνδυνο, φώναξα αμέσως, λέγοντας στον Ν1 "σταμάτα αμέσως, γιατί το σύννεφο σκόνης είναι επάνω στο παιδί μου". Αυτός όμως, και ενώ ο συνεργός του ο οποίος χειριζόταν τον τροχό σταμάτησε πρόσκαιρα την κοπή της πέτρας, έδωσε εντολή στον συνεργό του να συνεχίσει την κοπή της πέτρας, όπως και έγινε. Τότε, ενεργώντας υπό το κράτος φόβου, ταραχής, πανικού και ενστικτωδώς αμυνόμενος, κινήθηκα αστραπιαία, εν όψει της επικείμενης βλάβης της υγείας της οικογένειας μου και ιδίως του οκτώ μηνών παιδιού μου, κατευθύνθηκα προς την πόρτα της οικίας του με σκοπό να τους σταματήσω, η πόρτα όμως ήταν κλειδωμένη και αμέσως του είπα "σταμάτα βρε μαλάκα γιατί θα σου χώσω το μηχάνημα στον κώλο" και στη συνέχεια τον προειδοποίησα ότι "αν δεν σταματούσε αμέσως, θα έμπαινα στον κήπο και θα του έσπαγα το κεφάλι". Τότε μόνο αυτός, έδωσε εντολή στον συνεργό του να σταματήσει και στη συνέχεια κινήθηκε προς την οικία του. Στο μεταξύ, η γυναίκα του από το μπαλκόνι, μου φώναξε "τι θέλεις ρε κωλόπαιδο, τι σου κάναμε βρε μαλάκα", και εγώ απάντησα "ε, δεν τρώγεστε εσείς, είστε γουρουνάνθρωποι". Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα προς την οικογένειά μου και βοήθησα την γυναίκα μου, να μεταφέρει το παιδί εντός της οικίας, όπως και έγινε. Μάρτυρας του όλου συμβάντος, στάθηκε ο οικογενειακός μας φίλος, Φ1. Τρία τέταρτα αργότερα από το συμβάν, και μαζί με τον οικογενειακό μας φίλο, αναχωρήσαμε για το ...με σκοπό να δειπνήσουμε. (Προϋποθέσεις της νόμιμης άμυνας: επίθεση, άδικος χαρακτήρας της επίθεσης). Τονίζεται ιδιαίτερα, ο αντικειμενικά άδικος χαρακτήρας της επίθεσης (ο επιτιθέμενος δεν δικαιούται από τον νόμο στην τέλεση της πράξης), αφού, τόσο σύμφωνα με τον Νόμο 1568/1986, άρθρο 23 παρ. 6, "Αν κατά τη λειτουργία των μηχανών, συσκευών και εργαλείων είναι δυνατό να εκσφενδονιστούν στοιχεία ή τεμάχιά τους ή υποπαράγωγα της λειτουργίας τους (ρινίσματα, σκόνες ή άλλα) και στο μέτρο που δημιουργούνται κίνδυνοι για τους εργαζομένους, πρέπει να λαμβάνονται ιδιαίτερα προστατευτικά μέτρα, όπως προστατευτικές καλύπτρες, εγκαταστάσεις αναρρόφησης και άλλα", όσο και σύμφωνα με το άρθρο 306 ΠΚ, "Όποιος εκθέτει άλλον και έτσι τον καθιστά αβοήθητο.., τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών" (συνημμένο: απόφαση 3654/1992 ΠΛΗΜΜ Αθ - έγκλημα εκθέσεως, στοιχεία και τρόποι τελέσεως του αδικήματος). (Το αναγκαίο μέτρο άμυνας). Το αναγκαίο μέτρο άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, το είδος της απειλούμενης βλάβης, τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και τις λοιπές περιστάσεις (Μαργαρίτης: ανάλυση ΠΚ). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η άσκηση ενστικτώδους ψυχολογικής βίας (εξύβριση, απειλή) και όχι μέσου αβέβαιης αποτελεσματικότητας και εν προκειμένω η, όπως προηγουμένως, αναποτελεσματική απόπειρα συνεννόησης, και μάλιστα, εν όψει του άμεσου κινδύνου μοιραίας σωματικής βλάβης του παιδιού μου, από την εισπνοή μικροσωματιδίων περιέχοντα κρυσταλλικό διοξείδιο του πυριτίου. Από τα συνημμένα έγγραφα, δηλαδή α) το ΠΔ 307/1986 περί οριακών τιμών έκθεσης σε σκόνες που περιέχουν κρυσταλλικό διοξείδιο του πυριτίου, β) την έκθεση "επικίνδυνες χημικές ουσίες στους χώρους εργασίας" του ..., Δόκτωρα Χημικού, στελέχους του κέντρου υγείας - υγιεινής της εργασίας του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ), και ειδικότερα τα περί ινογόνων ή σκληρογόνων σκονών, γ) το έργο "Διαχείριση κινδύνου και ασφάλειας στον τομέα των διακοσμητικών λίθων", έργο του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος του οποίου είμαι μέλος, και ειδικότερα τα περί αερομεταφερόμενης σκόνης κατά τη διάρκεια των φάσεων επεξεργασίας διακοσμητικών λίθων, δ) την περιεκτικότητα σε διοξείδιο του πυριτίου ενός τυπικού διακοσμητικού λίθου, με βάση σχετική έκθεση του εργαστηρίου ποιότητας διακοσμητικών πετρωμάτων Λίθος, και ε) την ιστοσελίδα του τμήματος επιθεώρησης εργασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκύπτει αβίαστα ότι "η υπερέκθεση στη σκόνη που αποτελείται ή περιέχει ελεύθερο κρυσταλλικό πυρίτιο προκαλεί πυριτίαση, που είναι μία ασθένεια πνευμόνων προοδευτική, ανίατη, και τελικά μοιραία", καθώς και ότι "το κρυσταλλικό διοξείδιο του πυριτίου ενοχοποιείται για τον καρκίνο του πνεύμονα", και συνεπώς ο κίνδυνος που απειλούσε, τουλάχιστον το παιδί μου, συνίστατο σε μοιραία βλάβη της υγείας. Εξάλλου, η πράξη μένει ατιμώρητη (ΠΚ αρ. 32) και δεν καταλογίζεται στο δράστη η υπέρβαση, αν αυτή οφείλεται στο φόβο ή την ταραχή, που του προκάλεσε η επίθεση, δηλαδή στην ψυχική πίεση που του προκάλεσε η επίθεση, πράγμα που θα κριθεί υποκειμενικά, δηλ σε σχέση με το συγκεκριμένο δράστη (σχολαστικός, προστατευτικός αλλά και γνώστης των κινδύνων ως μηχανικός, κινδύνων οι οποίοι αναλύθηκαν διεξοδικά ανωτέρω). Αίρεται επίσης ο άδικος χαρακτήρας της πράξης, και όταν η πράξη αυτή αποτελεί ενάσκηση δικαιώματος ή εκπλήρωση καθήκοντος που επιβάλλεται από το νόμο (συνημμένο: απόφαση ΑΠ 814/1989, άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως λόγω ενασκήσεως δικαιώματος, προβολή σχετικού ισχυρισμού αντλείται από οποιοδήποτε τμήμα του δικαίου), και εν προκειμένω από τα άρθρα 1510 και 1516 ΑΚ περί γονικής μέριμνας και ειδικά για πράξεις που έχουν επείγοντα χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, η πράξη δεν είναι δυνατόν να μου καταλογισθεί (ΠΚ αρ. 26), λόγω παντελούς έλλειψης δόλου αλλά και αμέλειας, αφού λόγω των περιστάσεων (φόβος, πανικός, ενστικτώδης αντίδραση) ήταν αδύνατη η καταβολή της προσήκουσας προσοχής, ενώ ήταν επιβεβλημένη μία άμεση αντίδραση προς αποτροπή του σοβαρότατου επερχόμενου κινδύνου. Συνακόλουθα των ανωτέρω, οι πράξεις που μου αποδίδονται αίρουν τον αξιόποινο χαρακτήρα τους και προς τούτο πρέπει να απαλλαχθώ των κατηγοριών".
Ακολούθως το Δικαστήριο επί της κατηγορίας και επί των ανωτέρω ισχυρισμών, διέλαβε στην απόφασή του την παρακάτω αιτιολογία: "Από την κύρια διαδικασία γενικά, την κατάθεση των μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης που εξετάσθηκαν ενόρκως στο ακροατήριο και των εγγράφων που αναγνώσθηκαν στο ακροατήριο, σε συνδυασμό με την απολογία του κατηγορουμένου αποδείχθηκε ότι κατά τον αναφερόμενο στο διατακτικό τόπο και χρόνο, ο κατηγορούμενος τέλεσε την πράξη που του αποδίδεται με το κατηγορητήριο και περιγράφεται στο διατακτικό και συνεπώς πρέπει να κηρυχθεί αυτός ένοχος. Ειδικότερα, αποδείχθηκε ότι στις 16.9.2006 και ώρα πρωινή μεταξύ ...και ... ο κατηγορούμενος αντιλήφθηκε τον Ν1 να εκτελούν εργασίες κοπής πέτρας με ηλεκτροκίνητο τροχό, στον κήπο της οικίας του, που βρίσκεται δίπλα σ' αυτήν του κατηγορουμένου. Ο τελευταίος, ο οποίος βρισκόταν εκεί μαζί με τη σύζυγο του και το ηλικίας 8 μηνών παιδί τους, θεώρησε αυτήν την ενέργεια βλαπτική για την οικογένειά του, λόγω του ότι τα σωματίδια από την κοπή της πέτρας μετακινούνταν προς την οικία του λόγω του ανέμου. Μετά από μία παύση της εργασίας του εκτελούσε, ο μηνυτής Ν1 συνέχισε να κόβει την πέτρα με το ίδιο μηχάνημα το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Τότε ο κατηγορούμενος, προκειμένου να τον σταματήσει, γιατί θεωρούσε ότι το σύννεφο σωματιδίων εξακολουθούσε να κατευθύνεται προς τη σύζυγο και το παιδί του, που εκείνη την ώρα βρίσκονταν στη θάλασσα, πήγε μαινόμενος προς το μέρος του μηνυτή, απευθύνοντας του την εξυβριστική φράση "μαλάκα, θα σου γαμήσω το σπίτι, μας έσπασε τ' αρχίδια" και "γουρουνάνθρωποι", οι οποίες προσέβαλαν την τιμή και την υπόληψη του τελευταίου. Εξάλλου, του απηύθυνε ομοίως τη φράση "θα σε χώσω του μηχάνημα στον κώλο, θα μπω μέσα και θα σου σπάσω το κεφάλι", προκαλώντας του τρόμο και ανησυχία. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος δεν αρνήθηκε ότι απηύθυνε τις φράσεις αυτές στον μηνυτή, ισχυρίζεται όμως ότι τέλεσε αυτές λόγω άμυνας σε προηγούμενη συμπεριφορά του παθόντος, που συνιστά επίθεση εναντίον του και εναντίον της οικογένειάς του. Συγκεκριμένα, ο κατηγορούμενος ισχυρίζεται ότι επίθεση συνιστά η ενέργεια του μηνυτή να κόβει πέτρες με το εν λόγω μηχάνημα, διότι από αυτή εκλύονται βλαβερή για τον ανθρώπινο οργανισμό (καρκινογόνα) ουσία, ήτοι διοξείδιο του πυριτίου. Το γεγονός όμως της έκλυσης τέτοιων ουσιών δεν αποδείχθηκε από κανένα αποδεικτικό μέσο, ούτε άλλωστε ότι η σκόνη από την κοπή της πέτρας κατευθυνόταν προς το σύζυγο και το τέκνο του κατηγορουμένου. Ακόμα όμως και στην τελευταία αυτή περίπτωση, η ενέργεια του κατηγορουμένου δεν συνιστά άμυνα, διότι μ' αυτήν (εξύβριση, απειλή) δεν αποτρέπει την επίθεση εναντίον του, αλλά απλώς προσβάλλει τον μηνυτή, γεγονός που δεν έχει προφανώς το αποτέλεσμα απόκρουσης επίθεσης. Για το λόγο αυτό πρέπει ν' απορριφθεί ο αυτοτελής ισχυρισμός του κατηγορουμένου περί άμυνας ή υπέρβασης αυτής, λόγω του φόβου και της ταραχής που ένιωσε από την επίθεση του μηνυτή, αφενός διότι δεν υπάρχει επίθεση, και αφετέρου γιατί η συμπεριφορά του κατηγορουμένου δεν ήταν η ενδεδειγμένη για να αποτρέψει την υποτιθέμενη επίθεση. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο πρέπει να απορριφθεί και ο αυτοτελής ισχυρισμός περί ενάσκησης δικαιώματος ή εκπλήρωσης καθήκοντος που επιβάλλεται από το νόμο, αλλά και αυτός της έλλειψης υπαιτιότητας του κατηγορουμένου, αφού αυτός επιδίωκε τις άδικες πράξεις που έπραξε, ενήργησε δηλαδή με πρόθεση".
Με αυτά που δέχτηκε το δικάσαν Μονομελές Πλημμελειοδικείο, διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία ως προς την απόρριψη των προβληθέντων ως άνω ισχυρισμών του κατηγορουμένου, στους οποίους και μόνο αφορά η αίτηση αναιρέσεως, γιατί αναφέρει με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα πραγματικά περιστατικά στα οποία στήριξε την απορριπτική του κρίση ότι δεν συνέτρεχαν τα στοιχεία της άμυνας (άρθρο 22 του ΠΚ) ή της υπέρβασης αυτής (άρθρο 23 του ΠΚ) ή της άρσης του άδικου χαρακτήρα της πράξεως λόγω ενάσκησης δικαιώματος ή εκπληρώσεως καθήκοντος που επιβάλλεται από το νόμο (άρθρο 20 του ΠΚ). Επίσης διέλαβε εκ περισσού αιτιολογία και για την απόρριψη του ισχυρισμού περί ελλείψεως υπαιτιότητας, παρά το ότι αυτός δεν συνιστά αυτοτελή ισχυρισμό, όπως οι προηγούμενοι, αλλά αρνητικό της κατηγορίας. Επομένως ο σχετικός λόγος αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ του ΚΠΔ, είναι αβάσιμος, ενώ η αιτίαση του αναιρεσείοντος περί εσφαλμένης εκτιμήσεως των αναγνωσθέντων εγγράφων, είναι απαράδεκτη, γιατί με την επίφαση της ελλείψεως αιτιολογίας πλήττεται η αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας.
Περαιτέρω ο αναιρεσείων προβάλλει έλλειψη ακροάσεως (άρθ. 170 παρ. 2 του ΚΠΔ), συνιστάμενη στο ότι το Δικαστήριο δεν απάντησε στον προβληθέντα αυτοτελή ισχυρισμό του περί καταστάσεως ανάγκης που αποκλείει τον καταλογισμό (άρθ. 32 του ΠΚ). Όπως, όμως, προκύπτει από τις προαναφερθείσες παραδοχές της αποφάσεως και κυρίως από την παραδοχή ότι δεν αποδείχτηκε η ύπαρξη κινδύνου που απειλούσε την υγεία της συζύγου και του τέκνου του αναιρεσείοντος ώστε να δικαιολογείται η αντίδρασή του, αφού δεν υπήρξε έκλυση καρκινογόνων ουσιών ούτε η σκόνη από την κοπή της πέτρας κατευθυνόταν προς τη σύζυγο και το τέκνο αυτού, το Δικαστήριο απάντησε και μάλιστα αιτιολογημένα και στον ισχυρισμό αυτόν. Επομένως, ο σχετικός λόγος αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Β του ΚΠΔ, είναι αβάσιμος.
Τέλος ο αναιρεσείων προβάλλει ότι το Δικαστήριο εσφαλμένως δεν δέχτηκε τη συνδρομή στο πρόσωπό του πραγματικής πλάνης, η οποία προέκυπτε από τα γενόμενα δεκτά περιστατικά και εσφαλμένως δεν εφάρμοσε τη διάταξη αυτή. Από το προεκτεθέν όμως σκεπτικό της αποφάσεως, δεν προκύπτει η επικαλούμενη με την αίτηση αναιρέσεως συνδρομή πραγματικής πλάνης, ούτε βέβαια προβλήθηκε τέτοιος ισχυρισμός. Επομένως ο σχετικός λόγος αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε του Π.Κ., είναι αβάσιμος. Μετά από αυτά πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως και να επιβληθούν στον αναιρεσείοντα τα έξοδα της ποινικής διαδικασίας (άρθ. 583 παρ. 1 του ΚΠΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 10-3-2009 αίτηση του ..., για αναίρεση της υπ' αριθ. 1788/2008 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πολυγύρου. Και Επιβάλλει στον αναιρεσείοντα τα έξοδα της ποινικής διαδικασίας, που ανέρχονται σε διακόσια είκοσι (220) Ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 2 Δεκεμβρίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στις 12 Φεβρουαρίου 2010.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ