Δελτία Τύπου

Περίληψη: Ρύθμιση οφειλών υπερχρεωμένων. Συνταγματικότητα υπαγωγής των βεβαιωμένων οφειλών προς τη Φορολογική Διοίκηση στη ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων προσώπων του Ν 3869/2010. Η διάταξη του άρθρου 1 παρ. 2 περ. α΄ του Ν 3869/2010 «Ρύθμιση οφειλών υπερχρεωμένων προσώπων», όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το Ν 4336/2015, με τον οποίο εντάχθηκαν στο Ν 3869/2010 και οι βεβαιωμένες οφειλές προς τη Φορολογική Διοίκηση, όπως έχουν διαμορφωθεί με βάση τις προσαυξήσεις και τους τόκους εκπρόθεσμης καταβολής, που τις επιβαρύνουν, είναι συμβατή με τις διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 1 και 5 του Συντάγματος.  .

Περίληψη: Υπαγωγή δανειολήπτη φυσικού προσώπου, υπέρ του οποίου έχει εγγυηθεί το Ελληνικό Δημόσιο, στις προστατευτικές διατάξεις του ν. 3869/2010- ευθύνη εγγυητή Ελληνικού Δημοσίου έναντι των πιστωτών. Ο περιορισμός ή η πλήρης εξάλειψη της κύριας οφειλής φυσικού προσώπου, ως αποτέλεσμα δικαστικού συμβιβασμού, μεταξύ αυτού και των πιστωτών, κατ’ άρθρο 7 παρ. 2 του ν. 3869/2010 ή, σε περίπτωση αποτυχίας του, ως συνέπεια ρύθμισης με δικαστική απόφαση, κατ’ άρθρα 8 και 11 του ίδιου νόμου, δεν επιφέρει αντίστοιχα περιορισμό ή εξάλειψη της εγγυητικής ευθύνης του Ελληνικού Δημοσίου για την οφειλή αυτή έναντι των πιστωτών.

Περίληψη: Εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις. Κατά την παράλληλη και συνδυαστική εφαρμογή των Ν. 4354/2015 και Ν. 3156/2003, οι Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (Ε.Δ.Α.Δ.Π) έχουν την κατ’ εξαίρεση νομιμοποίηση του άρθρου 2 παρ. 4 του Ν. 4354/2015, προς άσκηση κάθε ένδικου βοηθήματος και κάθε άλλης δικαστικής ενέργειας προς είσπραξη των υπό διαχείριση απαιτήσεων, ανεξάρτητα από το ειδικότερο νομικό πλαίσιο, με βάση το οποίο συντελείται η μεταβίβαση των υπό διαχείριση απαιτήσεων, δηλαδή ακόμη και όταν η μεταβίβαση των απαιτήσεων και η ανάθεση της διαχείρισής τους στις εν λόγω εταιρείες συντελείται σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 3156/2003 για την τιτλοποίηση των απαιτήσεων.

Περίληψη: Απόφαση 1024/2022. Η παράλειψη ενημέρωσης του πελάτη πιστωτικού ιδρύματος επενδυτή για κινδύνους από επένδυση σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία έγινε στις 11-3-2010, δεν συνδέεται με πρόσφορη αιτιώδη συνάφεια με τη ζημία που υπέστη ο επενδυτής λόγω της υποχρεωτικής βάσει του νόμου 4050/2012 και της ΠΥΣ 5/2012 αντικατάστασης των ομολόγων αυτών με άλλα μικρότερης αξίας και μεγαλύτερης διάρκειας. Η σχετική επενδυτική συμβουλή δεν ήταν κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας ικανή, ούτε μπορούσε αντικειμενικά και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων να επιφέρει το ζημιογόνο αποτέλεσμα, που επήλθε τον Φεβρουάριο του 2012, χωρίς τη μεσολάβηση της ανωτέρω νομοθετικής παρεμβάσεως και της βάσει αυτής εκδοθείσας Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου. Αυτές αποτελούσαν περιστατικά κείμενα εκτός της συνηθισμένης και κανονικής πορείας των πραγμάτων ως γεγονότα εντελώς έκτακτα, εξαιρετικά, χωρίς ανάλογο μέχρι τότε προηγούμενο στην ελληνική έννομη τάξη. ...

  Διαβάστε περισσότερα

Για αυτό τον λόγο τα παραπάνω περιστατικά δεν μπορούσαν να προβλεφθούν κατά τον χρόνο της επενδυτικής συμβάσεως (11-3-2010) από τον μέσο λογικό, ευσυνείδητο και επιμελή άνθρωπο. Καθοριστική για την ευθύνη της τράπεζας είναι η δυνατότητα αντικειμενικής εκ των προτέρων πρόβλεψης, που δεν υφίστατο στην κρινόμενη περίπτωση. Το Εφετείο παραβίασε τις διατάξεις περί αδικοπραξιών (ΑΚ 914 επ.), του νόμου 3606/2007, αναφερόμενου στην παροχή επενδυτικών υπηρεσιών, και του νόμου 2251/1994 για την προστασία των καταναλωτών, δεχόμενο ευθύνη της τράπεζας για την κατά τα προαναφερόμενα συμβουλή επένδυσης του αναιρεσιβλήτου σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και αναγνωρίζοντας υποχρέωσή της να τον αποζημιώσει για τη ζημία που υπέστη από την επένδυσή του αυτή, όπως ζητούσε με την αγωγή του. Αναιρεί την προσβαλλόμενη απόφαση και παραπέμπει την υπόθεση για περαιτέρω εκδίκαση στο Εφετείο. Διατάσσει την επαναφορά των πραγμάτων στην προτέρα της εκούσιας εκ μέρους της τράπεζας εκτέλεσης της απόφασης.

Απόφαση 1319/2022 Το ελληνικό P.S.I., δηλαδή το πρόγραμμα της ανταλλαγής ομολόγων συνιστά «πιστωτικό γεγονός» (credit event). Στόχος της σχετικής διαδικασίας ήταν η εύρυθμη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους κατά το μέρος του το αποτελούμενο από επενδυτικούς τίτλους. Με τη 1116/2014 απόφαση του ΣτΕ κρίθηκε ότι η αμφισβήτηση της νομιμότητας των πράξεων, που εκδόθηκαν κατά τη θεσπιζόμενη με τις διατάξεις του νόμου 4050/2012 διαδικασία, δημιουργεί διαφορά της ακυρωτικής δικαιοδοσίας του Συμβουλίου της Επικράτειας και απορρίφθηκαν, μετά από εξέταση όλων των λόγων τους, οι αιτήσεις ακυρώσεως που είχαν υποβληθεί από ομολογιούχους. Η συμμετοχή της αναιρεσίβλητης τράπεζας στην διαδικασία του P.S.I. και η διαδικασία αντικατάστασης των ανωτέρω τίτλων ήταν αναγκαστική και επέφερε οικονομική ζημία και στους φορείς, μεταξύ των οποίων και τα πιστωτικά ιδρύματα, όπως η αναιρεσίβλητη, πλήττοντας την κεφαλαιακή επάρκειά τους, αυτή δε η ζημία τους δεν αποκαταστάθηκε από τη μεταγενέστερη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που δεν ήταν καν γνωστό εξαρχής ότι θα επιτευχθεί. Η αγορά από τον αναιρεσείοντα ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου από την αναιρεσίβλητη τράπεζα στις 23-9-2009 πραγματοποιήθηκε βάσει απλής εκτέλεσης εντολής του και όχι στο πλαίσιο σύμβασης παροχής επενδυτικών υπηρεσιών και η απομείωσή της ήταν αποκλειστικά αποτέλεσμα της εφαρμογής των αναγκαστικού χαρακτήρα διατάξεων του ν. 4050/2012 και των βάσει αυτών κυβερνητικών πράξεων. Διαχρονικά οι επενδύσεις σε κρατικούς ομολογιακούς τίτλους, μολονότι δεν είναι απαλλαγμένες κινδύνων περιουσιακής απώλειας, αξιολογούνται καταρχήν ως επενδύσεις με τον συγκριτικά μικρότερο επενδυτικό κίνδυνο σε σχέση άλλα επενδυτικά προϊόντα (λ.χ. με επενδύσεις σε τραπεζικά ή λοιπά εταιρικά ομόλογα, υβριδικές μορφές τίτλων ή μετοχές ιδιωτικών επιχειρήσεων). Έτσι πολύ δύσκολα θεμελιώνεται πταίσμα πιστωτικού ιδρύματος κατά τη διάθεση αντίστοιχων τίτλων λόγω πλημμελούς διαφώτισης του επενδυτή σε σχέση με τον (συγκριτικά χαμηλό) αναλαμβανόμενο επενδυτικό κίνδυνο. Κατ` εξαίρεση, τέτοια ευθύνη μπορεί ενδεχομένως να τεκμηριωθεί σε περιπτώσεις διάθεσης ομολογιών μετά την επίταση της κρίσης του ημεδαπού δημοσίου χρέους (που σήμανε ραγδαία πτώση των τιμών διαπραγμάτευσης των εν λόγω τίτλων στη δευτερογενή αγορά), εάν παραλείφθηκε ειδική ενημέρωση του επενδυτή για τον αυξημένο πλέον κίνδυνο των τίτλων, χωρίς να τεκμηριώνεται νόμιμος λόγος παράλειψης της ενημέρωσης αυτής (άρθ. 25 παρ. 6 ν. 3606/2007) ή εάν καταφάσκεται περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων. Ακόμη όμως και στις περιπτώσεις αυτές συνεκτιμώνται τα προσωπικά χαρακτηριστικά, οι γνώσεις και η επαγγελματική εμπειρία του ζημιωθέντος, σε συνδυασμό με την ευρύτατη τότε δημοσιότητα του ανακύψαντος κινδύνου αφερεγγυότητας του Ελληνικού Δημοσίου, από τα οποία μπορεί να προκύπτει ενσυνείδητη ανάληψη του σχετικού κινδύνου εκ μέρους του επενδυτή προς επίτευξη των υψηλών κερδών από τυχόν ολοσχερή εξόφληση του ομολογιακού τίτλου κατά τη λήξη του. Η σχετική, μετά λόγου γνώσεως, απόφαση του ζημιωθέντος επενδυτή συνεπάγεται έλλειψη του αιτιώδους συνδέσμου για την ίδρυση αξίωσής του προς αποζημίωση, άλλως σοβαρό συντρέχον πταίσμα του (ΑΚ 300). Πέραν της παραπάνω εξαιρετικής περιπτώσεως, δεν μπορεί βάσιμα να υποστηριχθεί ότι οι ζημιωθέντες από την διαδικασία του PSI επενδυτές έχουν αξιώσεις από την προς αυτούς πώληση των ομολόγων, διότι, ενόψει όλων των περιστάσεων δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι το πιστωτικό ίδρυμα, που διέθεσε το κρατικό ομόλογο περαιτέρω σε επενδυτή, υπέχει ευθύνη για τη μεταγενέστερη έλλειψη φερεγγυότητας του εκδότη Ελληνικού Δημοσίου και την, συνεπεία αυτής, μείωση της απαίτησης έναντι αυτού. Το Εφετείο, που δέχθηκε τα παραπάνω και απέρριψε την έφεση του αναιρεσείοντος κατά της απόφασης του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου, το οποίο είχε απορρίψει την αγωγή του αναιρεσείοντος προς αποζημίωσή του από την αναιρεσίβλητη τράπεζα, δεν παραβίασε ευθέως ή εκ πλαγίου τις διατάξεις του ν. 3606/2007, τις περί αδικοπραξιών διατάξεις των άρθρων 914, 281, 288 ΑΚ, τις διατάξεις του ν. 2251/1994 "περί προστασίας των καταναλωτών", του ν. 2198/1994 και του άρθρου 824 ΑΚ. Απορρίπτει αίτηση αναίρεσης.

Περίληψη: Με το άρθρο 1 άρθρο δεύτερο παρ. 2 του Ν. 4335/2015, που άρχισε να ισχύει από την 1/1/2016, στα πλαίσια της νέας τακτικής διαδικασίας στην πρωτοβάθμια δίκη, που θεσπίστηκε με τον νόμο αυτόν, τροποποιήθηκε και το άρθρο 215 παρ. 2 ΚΠολΔ και ορίστηκε προθεσμία ενεργείας του ενάγοντος, ο οποίος υποχρεούται πλέον να επιδώσει την αγωγή του στον εναγόμενο μέσα σε συγκεκριμένη προθεσμία από την κατάθεσή της, η οποία προθεσμία, εάν ο εναγόμενος ή κάποιος από τους ομοδίκους του διαμένει στο εξωτερικό ή είναι άγνωστης διαμονής είναι 60 ημέρες, ενώ ορίστηκε επίσης ότι, αν ο ενάγων δεν επιδώσει την αγωγή του μέσα στην προθεσμία αυτή, τότε η αγωγή θεωρείται ως μη ασκηθείσα. ...

  Διαβάστε περισσότερα

Με την 1181/27-6-2022 απόφαση του Α-2 πολιτικού τμήματος του Αρείου Πάγου κρίθηκε ότι ως επίδοση κατά την ανωτέρω διάταξη στον γνωστής διαμονής κάτοικο χώρας του εξωτερικού εναγόμενο, είτε η χώρα αυτή έχει κυρώσει την από 15/11/1965 Σύμβαση της Χάγης "για την επίδοση και κοινοποίηση στο εξωτερικό δικαστικών και εξωδίκων πράξεων σε αστικές ή εμπορικές υποθέσεις", την οποία έχει κυρώσει και η Ελλάδα με τον Ν. 1354/1983, είτε είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία για τις επιδόσεις των ανωτέρω πράξεων εφαρμόζεται ο Κανονισμός 1393/2007 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Υπουργών, θεωρείται η κατά το άρθρο 134 παρ. 1 ΚΠολΔ πλασματική επίδοση της αγωγής στον αρμόδιο, κατά το άρθρο αυτό, Εισαγγελέα και όχι η πραγματική επίδοση αυτής στην κατοικία του εναγομένου στην χώρα διαμονής του.

5/2021 της Πλήρους Πολιτικής Ολομέλειας

Περίληψη: Το επίδομα πληροφορικής προβλέπεται για τους ειδικευμένους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που ανήκουν οργανικά σε κλάδους πληροφορικής, υπηρετούν κατά πλήρες ωράριο σε νομοθετημένες υπηρεσίες, διευθύνσεις, τμήματα ή κέντρα πληροφορικής και κατέχουν τα προσόντα που ορίζονται στο π.δ. 194/1988 (ήδη π.δ. 50/2001), για όσο διάστημα απασχολούνται πλήρως και αποκλειστικά στις υπηρεσίες για τις οποίες έχει προβλεφθεί η ειδική θέση, ενώ προβλέπεται ρητά ότι αυτό δεν καταβάλλεται σε άλλες ειδικότητες, όπως στους υπαλλήλους που είναι απλοί χρήστες Η/Υ (άρθ. 8 ν. 2470/1997, 8 παρ. 8 ν. 3205/2003). ...

  Διαβάστε περισσότερα

Οι ρυθμίσεις αυτές δεν παραβιάζουν την αρχή της ισότητας. Βάσει αυτών διακρίνονται οι υπάλληλοι, που έχουν ειδικά τυπικά προσόντα και κατέχουν οργανική θέση σε νομοθετημένη υπηρεσία πληροφορικής, προς τους οποίους προβλέπεται η χορήγηση του επιδόματος, από τους υπαλλήλους, οι οποίοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές αλλά απλώς, λόγω της τεχνολογικής προόδου, χρησιμοποιούν Η/Υ κατά την παροχή της εργασίας τους σε διοικητική ή οικονομική θέση, όπως παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τη γραφομηχανή ή την αριθμομηχανή, προς τους οποίους απαγορεύεται η χορήγηση του επιδόματος. Λόγω των εξελίξεων που επέφερε η σύγχρονη τεχνολογία, ο Η/Υ έχει αντικαταστήσει την γραφομηχανή, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail) εξυπηρετεί την αλληλογραφία παράλληλα με το ταχυδρομείο, οι φωνητικές συζητήσεις μπορεί να γίνονται μέσω τηλεφωνικής γραμμής ή του διαδικτύου, οι συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων με βιντεοδιάσκεψη ή τηλεδιάσκεψη κ.λπ. Η αλλαγή απλώς του μέσου, με το οποίο εκτελείται ένα ανατεθέν και συμφωνηθέν καθήκον ή παρέχεται μία ανατεθείσα και συμφωνηθείσα υπηρεσία- εργασία, δεν συνεπάγεται αλλαγή της φύσης αυτών και, σε κάθε περίπτωση, δεν συνιστά άκυρη ανάθεση αλλοτρίων καθηκόντων, που θα μπορούσε να γεννήσει και αξίωση από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό όσων απασχολούνται με την επεξεργασία στοιχείων και καταχώριση εγγραφών σχετικά με το αντικείμενο της εργασίας τους στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ωστόσο να κατέχουν οργανικές θέσεις πληροφορικής και να πληρούν τα παραπάνω προσόντα. Δεκτός ο σχετικός (από το άρθ. 560 αρ. 1 ΚΠολΔ) λόγος αναίρεσης κατά της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, που, δικάζοντας ως Εφετείο, είχε δεχθεί αυτή την επικουρική βάση της αγωγής. Η υπόθεση κρατήθηκε από τον Άρειο Πάγο και η αγωγή απορρίφθηκε και κατ΄ αυτή τη βάση της. Συμψηφισμός των δικαστικών εξόδων, διότι η ερμηνεία των κανόνων δικαίου, που εφαρμόστηκαν, ήταν ιδιαίτερα δυσχερής.

Περιληπτική ενημέρωση για την έκδοση της 820/2021 απόφασης του Α1 Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, με την οποία υποβάλλεται προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την πρόδηλη ή μη αντίθεση στην ενωσιακή δημόσια τάξη διαταγών Αγγλικού Δικαστηρίου, που επιδικάζουν αποζημιώσεις για έξοδα δικών επί αγωγών, οι οποίες ασκήθηκαν στα ελληνικά δικαστήρια και εκκρεμούν ενώπιον αυτών, με την αιτιολογία της έλλειψης διεθνούς δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων, ζήτημα που παρουσιάζει γενικότερο ενδιαφέρον ως προς την εφαρμογή του δικαίου της Ε.Ε.

Περιληπτική ενημέρωση για την απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης κατά της αποφάσεως του Εφετείου Θράκης, που απέρριψε την αίτηση του σωματείου «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» για ανάκληση της αποφάσεως, η οποία διέταξε τη διάλυσή του, ενόψει του σκοπού του σωματείου αυτού, που αντίκειται στην εγχώρια έννομη τάξη και είναι παράνομος, ενώ δι΄ αυτού επιχειρείται εμμέσως αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης και πλήττεται η ειρηνική και αρμονική συμβίωση των πολιτών της περιοχής.

1/2021 της Πλήρους Πολιτικής Ολομέλειας

Περίληψη: Πρόσθετη παρέμβαση παραδεκτώς ασκείται για πρώτη φορά ενώπιον της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Έννομο συμφέρον προς άσκησή της δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο γεγονός ότι πρόκειται να λυθεί νομικό ζήτημα που θα ωφελήσει ή θα βλάψει τον παρεμβαίνοντα σε άλλη εκκρεμή ή μελλοντική δίκη ...

 Διαβάστε περισσότερα

Στις εργατικές διαφορές αναγνωρισμένα επαγγελματικά σωματεία εργαζομένων ή εργοδοτών, αναγνωρισμένες ενώσεις τους ή επιμελητήρια έχουν δικαίωμα να παρέμβουν μέχρι την έκδοση αμετάκλητης απόφασης υπέρ διαδίκου, εφόσον είναι μέλος τους ή μέλος κάποιας από τις οργανώσεις, που αποτελούν την ένωση. Δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση δεν έχει δικαίωμα να παρέμβει υπέρ διαδίκων φυσικών προσώπων, που δεν είναι μέλη κάποιας από τις οργανώσεις, οι οποίες αποτελούν την ένωση. Με το ν. 4024/2011 θεσμοθετήθηκε ενιαίο βαθμολόγιο και μισθολόγιο για τους υπαλλήλους του στενού δημόσιου τομέα, το οποίο δεν καταλάμβανε το προσωπικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Με το άρθρο 31 του ίδιου νόμου, το προσωπικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με βάση το προβλεπόμενο σ΄ αυτό ανώτατο όριο μέσου κατά κεφαλή κόστους αμοιβών, υπέστη την 1-11-2011 μειώσεις επί των κατά την 31 Οκτωβρίου 2011 αποδοχών του, μέχρι ποσοστού 25% αμέσως, ετεροχρονιζόμενες κατά το τυχόν υπερβάλλον μετά την 31η Δεκεμβρίου 2016. Ακολούθως με το ν. 4093/2012 το προσωπικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα υπήχθη από 1-1-2013 στο μισθολόγιο και βαθμολόγιο του στενού δημόσιου τομέα, με συνέπεια, κατά τις διατάξεις του ενιαίου μισθολογίου (ν. 4024/2011), να υποστεί, λόγω αυτής της υπαγωγής του, περαιτέρω μειώσεις επί των κατά την 31 Δεκεμβρίου 2012, που ενδεχομένως προέκυπταν από την εφαρμογή της πρώτης μειώσεως αποδοχών, μέχρι ποσοστού 25%, ετεροχρονιζόμενες μετά τις 31.12.2016 κατά τα τυχόν υπερβάλλοντα ποσά. Κατά την άποψη που επικράτησε στην Ολομέλεια, σύμφωνα με τις παραπάνω διατάξεις, εφαρμοστέες είναι δύο μειώσεις των αποδοχών του προσωπικού του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ήτοι μια την 1-11-2011 επί των κατά την 31η Οκτωβρίου 2011 αποδοχών μέχρι ποσοστού 25% αμέσως με βάση το προβλεπόμενο όριο μέσου κατά κεφαλή κόστους αμοιβών, ετεροχρονιζόμενη κατά το υπερβάλλον, και μια την 1η Ιανουαρίου του 2013 κατά τον προσδιορισμό των αποδοχών του την 1-1-2013, με βάση τις διατάξεις του ενιαίου μισθολογίου, κατά ποσοστό πάλι μέχρι 25% επί των προκυπτουσών την 31-12-2012 από την εφαρμογή της πρώτης μειώσεως αποδοχών, ετεροχρονιζόμενη κατά το τυχόν υπερβάλλον μετά την 31-12-2016. Οι διατάξεις αυτές δεν αντίκεινται στην κατοχυρωμένη από το άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος αρχή της αναλογικότητας, ούτε στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Κατά τη μειοψηφήσασα στην Ολομέλεια άποψη, η ευθεία εφαρμογή του βαθμολογίου και μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων στο προσωπικό των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν συνεπάγεται περαιτέρω μείωση των αποδοχών του προσωπικού αυτού πλέον του 25% σε σχέση με εκείνες του μηνός Οκτωβρίου του 2011 και η από 1-1-2013 ένταξη του προσωπικού στο βαθμολόγιο και μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει ως συνέπεια τη δυνατότητα εκ νέου περικοπής των αποδοχών τους κατά ποσοστό 25%, πέραν της περικοπής, κατά το ποσοστό αυτό, που είχε ήδη γίνει το 2011. Απορρίπτει πρόσθετη παρέμβαση δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης εργαζομένων σε επιχείρηση ευρύτερου δημόσιου τομέα υπέρ των αναιρεσειόντων, εργαζομένων σε επιχείρηση επίσης του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που είναι όμως μέλη ξένης προς αυτήν οργάνωσης. Αναιρεί την 629/2018 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που δίκασε ως Εφετείο, κατά παραδοχή της αναίρεσης της αναιρεσείουσας εργοδότριας. Κρατεί την υπόθεση και απορρίπτει την έφεση κατά της 30/2016 αποφάσεως του Ειρηνοδικείου Αθηνών, που είχε απορρίψει την αγωγή των εργαζομένων.

3/2021 απόφαση Πλήρους Πολιτικής Ολομέλειας Αρείου Πάγου

Περίληψη: Κύριο διακριτικό γνώρισμα της σχέσης εξαρτημένης εργασίας αποτελεί η ιδιαίτερη ποιότητα της δέσμευσης και εξάρτησης του εργαζομένου, ώστε να δικαιολογείται η ειδική προστασία του από το εργατικό δίκαιο. Επί συνάψεως αλλεπάλληλων συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου, εάν δεν δικαιολογείται η συμφωνηθείσα περιορισμένη διάρκεια αυτών, θεωρείται ότι έχει καταρτισθεί ενιαία σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου. ...

 Διαβάστε περισσότερα

Ο χαρακτηρισμός ορισμένης σχέσεως κατά την προαναφερόμενη έννοια ανήκει στο δικαστήριο και δεν αποκλείεται στις εργασιακές σχέσεις του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η σχέση όμως του επί συμβάσει προσωπικού των Τ.Ε.Ι., όπως οι αναιρεσείοντες, που προσλαμβάνονται με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου του άρθρου 19 § 1α’ ν. 1404/1983 για την παροχή διδακτικού και ερευνητικού έργου, δεν είναι, ούτε υποκρύπτει, σχέση εξαρτημένης εργασίας, διότι αυτοί δεν υποβάλλονται κατά την εκτέλεση του έργου τους αυτού, ενόψει της φύσης του, σε ιδιαίτερη δέσμευση και εξάρτηση από τον εργοδότη (ΤΕΙ), που να δικαιολογεί την ειδική προστασία τους από το εργατικό δίκαιο. Αυτοί διαθέτουν ευχέρεια πρωτοβουλιών και επιλογών, έχουν δικαίωμα για ανεξαρτησία και ελευθερία στην εκτέλεση του έργου τους στο πλαίσιο του προγραμματισμού και των σχετικών αποφάσεων του Τμήματος και επιτελούν δημόσιο λειτούργημα. Εξάλλου οι προσλήψεις των ανωτέρω προσώπων από τα ΤΕΙ, τα οποία απολαύουν αυτοτέλειας, γίνονται υποχρεωτικά πάντοτε βάσει νέας προκηρύξεως και η τυχόν επανειλημμένη κατ΄ αυτό τον τρόπο πρόσληψή τους υπόκειται σε περιορισμένο από τον νόμο ανώτατο χρονικό διάστημα (μέχρι τρία έτη συνολικά), ενώ, σε κάθε περίπτωση, αυτοί δεν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των ανωτέρω εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά έκτακτες και απρόβλεπτες ανάγκες τους (κάλυψη αναγκών λόγω αδειών των τακτικών καθηγητών, κενών θέσεων λόγω συνταξιοδοτήσεων μέχρι να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία κάλυψής τους με τακτικό προσωπικό κ.λπ.). Εφόσον ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός της σύμβασης εργασίας αποτελεί αντικείμενο της δικαιοδοτικής λειτουργίας των εθνικών δικαστηρίων και στην κρινόμενη περίπτωση διαπιστώνεται από αυτά ότι οι ανωτέρω διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν υποκρύπτουν ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, δεν συντρέχει περίπτωση και προσφυγής στις διατάξεις της κοινοτικής οδηγίας 1999/70/Ε.Κ. Για την άσκηση πρόσθετης παρέμβασης δεν αρκεί ότι σε δίκη, εκκρεμή μεταξύ άλλων, πρόκειται να λυθεί νομικό ζήτημα που θα ωφελήσει ή θα βλάψει τον προσθέτως παρεμβαίνοντα, επειδή αυτό υφίσταται ή ενδέχεται να ανακύψει σε άλλη δίκη μεταξύ εκείνου και κάποιου από τους διαδίκους ή τρίτου, αλλά απαιτείται η έκβαση της δίκης, στην οποία παρεμβαίνει, να θίγει ευθέως, από άποψη πραγματικού και νομικού ζητήματος, τα έννομα συμφέροντά του. Απορρίπτονται οι παραπεμφθέντες στην Ολομέλεια λόγοι της αίτησης αναίρεσης και η πρόσθετη παρέμβαση τρίτων προσώπων που επικαλούνται ότι έχουν όμοιες με αυτές των αναιρεσειόντων αξιώσεις κατά ΤΕΙ.

4/ 2021 απόφαση Πλήρους Πολιτικής Ολομέλειας

Περίληψη: Η απόφαση αφορά το γενικότερου ενδιαφέροντος ζήτημα της νομιμότητας της επικουρικής βάσης αγωγής από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό σε περίπτωση απασχόλησης από τον οικείο δημόσιο φορέα, με άκυρη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, του προσλαμβανόμενου ανέργου σε εκτέλεση ειδικού προγράμματος εργασιακής εμπειρίας. ...

 Διαβάστε περισσότερα

Η απαίτηση του αδικαιολογήτου πλουτισμού έχει ως περιεχόμενο την απόδοση της ωφέλειας του λήπτη σε εκείνον, από την περιουσία του οποίου ή με ζημία του οποίου επήλθε η ωφέλεια (άρθ. 904 επ. και 908 ΑΚ). Ο γενικός αυτός κανόνας, ο οποίος απορρέει από τις κοινωνικές αντιλήψεις περί ισότητας και επιείκειας, έχει εφαρμογή και επί του Δημοσίου και γενικότερα επί φορέων του δημόσιου τομέα, αφού υπέρ αυτών δεν καθιερώνεται εξαίρεση. Ο Ο.Α.Ε.Δ. μπορεί να αναθέσει στο Δημόσιο, σε φορείς του Δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων και οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, σε επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα κ.λπ., την υλοποίηση των προγραμμάτων της Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης ανέργων. Εάν η απασχόληση από τον οικείο δημόσιο Φορέα του προσλαμβανομένου σε εκτέλεση ειδικού προγράμματος του Ο.Α.Ε.Δ. προς κατάρτιση ή απόκτηση εργασιακής εμπειρίας ανέργου δεν αποβλέπει κατά κύριο λόγο στην απόκτηση εργασιακής εμπειρίας και εξειδικεύσεως, αλλά στην εκτέλεση παραγωγικού έργου, υφίσταται άκυρη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας και το Δημόσιο ή τα άλλα δημόσια νομικά πρόσωπα, που καθίστανται αδικαιολογήτως πλουσιότερα, υποχρεούνται κατά τις διατάξεις των άρθ. 904 παρ. 1 εδ. α΄ και 908 εδ. α΄ ΑΚ στην απόδοση της ωφελείας, την οποία αποκόμισαν από την εργασία του μισθωτού. Η αποδοτέα ωφέλεια συνίσταται στην αμοιβή, την οποία αναγκαίως θα κατέβαλαν σε άλλον εργαζόμενο με τις ικανότητες και τα προσόντα του απασχοληθέντος υπό έγκυρη σύμβαση εργασίας, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη παροχές προσιδιάζουσες αποκλειστικώς στην προσωπική κατάσταση του μισθωτού και χωρίς η νομιμότητα της σχετικής αγωγής να επηρεάζεται από το γεγονός, ότι δεν υπήρχε δυνατότητα έγκυρης πρόσληψης άλλου μισθωτού στη θέση του ακύρως απασχοληθέντος.

4/2021 απόφαση Α΄ Τακτικής Ποινικής Ολομέλειας Αρείου Πάγου 4/2021

Περίληψη: Κατά το άρθρο 2 παρ. 1 και 2 του νέου Ποινικού Κώδικα (ΝΠΚ), που ισχύει από 1-7-2019...

 Διαβάστε περισσότερα

από τα δικαστήρια εφαρμόζεται η επιεικέστερη για τον κατηγορούμενο διάταξη νόμου, που ίσχυσε από την τέλεση της αξιόποινης πράξης μέχρι την αμέτακλητη καταδίκη του (δηλ. με απόφαση που δεν υπόκειται πλέον σε αναίρεση ή όταν η αίτηση αναίρεσης απορρίφθηκε). Ως μοναδική εξαίρεση σ΄αυτόν τον κανόνα προβλέπεται η περίπτωση, κατά την οποία η πράξη χαρακτηρίσθηκε μεταγενέστερα μη αξιόποινη, οπότε και παύει η εκτέλεση της ποινής, που επιβλήθηκε έστω και αμετάκλητα. Οι παραπάνω διατάξεις δεν καταλείπουν κενό, που θα μπορούσε να δικαιολογήσει ανάλογη εφαρμογή της πρόβλεψης για την εφαρμογή νόμου απλώς ευμενέστερου για τον κατηγορούμενο μετά την αμετάκλητη καταδίκη του για πράξη, που παραμένει και υπό τον Ν.Π.Κ. αξιόποινη. Ο νεότερος νομοθέτης, γνωρίζοντας ότι καθιερώνει για πολλές πράξεις επιεικέστερες ποινές, καθώς και τις ρυθμίσεις του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) του ΟΗΕ, επέλεξε να διατηρήσει τους κανόνες αυτούς, που ίσχυαν και στον παλαιό Π.Κ., επί του συγκεκριμένου ζητήματος, σεβόμενος το δεδικασμένο και την ασφάλεια δικαίου. Έτσι και όταν επιβλήθηκε αμετακλήτως, σύμφωνα με τις προγενέστερες αυστηρότερες ρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα, συνολική ποινή για περισσότερες πράξεις, που εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται αξιόποινες, και προσδιορίσθηκε το όριο της συνολικώς εκτιτέας ποινής (κατώτερο από την αρχική συγχώνευση των ποινών), δεν υπάρχει περιθώριο επαναπροσδιορισμού του ορίου αυτού βάσει των νέων ευμενέστερων διατάξεων του άρθρου 94 Ν.Π.Κ. Εάν γινόταν δεκτό το αντίθετο θα επιβαλλόταν, βάσει της συνταγματικής αρχής της ισότητας έναντι του νόμου, και επαναπροσδιορισμός όλων των ποινών, ακόμη και εκείνων που δεν υπερβαίνουν τα ανώτατα όρια, όταν οι νεότερες διατάξεις προβλέπουν χαμηλότερες ποινές. Διαφορετικά θα επωφελούνταν μόνον όσοι καταδικάσθηκαν στις βαρύτερες ποινές. Η αρχή της επιείκειας, που διαπνέει το ποινικό δίκαιο, δεν μπορεί να εφαρμόζεται από τα δικαστήρια αυθαιρέτως χωρίς νομικό έρεισμα. Η έννομη σχέση της κύριας ποινικής δίκης περατώνεται με την έκδοση της αμετάκλητης απόφασης και αποτελεί μόνο ένα μέρος της έννομης σχέσης μεταξύ πολιτείας και δράστη αξιόποινης πράξης, στην οποία εμπλέκονται σύμφωνα με το Σύνταγμα και οι τρεις πολιτειακές εξουσίες. Ο επαναπροσδιορισμός των ποινών από τα δικαστήρια μετά την αμετάκλητη επιβολή τους, επειδή η νομοθετική εξουσία θέσπισε μεταγενέστερα επιεικέστερες διατάξεις, αντιβαίνει στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Η εκτέλεση των ποινών αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας. Αυτή εποπτεύεται από τους Εισαγγελείς και στο στάδιο της έκτισης της ποινής τα δικαστήρια επεμβαίνουν μόνο στις συγκεκριμένες προβλεπόμενες από τον νόμο περιπτώσεις. Οι αντιρρήσεις, που μπορεί να υποβληθούν από τον καταδικασμένο στο δικαστήριο κατά αυτό το στάδιο ή οι σχετικές αμφιβολίες του Εισαγγελέα σύμφωνα με το άρθρο 562 του νέου Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, δεν είναι επιτρεπτό να προσκρούουν στο αμετάκλητο της καταδικαστικής απόφασης. Επομένως, δεν μπορεί να ζητηθεί με τέτοιες αντιρρήσεις επαναπροσδιορισμός της ποινής, που επιβλήθηκε αμετακλήτως. Αυτό δεν αντιβαίνει στο άρθρο 15 του ΔΣΑΠΔ του ΟΗΕ, που αναφέρεται στην εφαρμογή της επιεικέστερης διάταξης κατά την επιβολή της ποινής και όχι κατόπιν αυτής. Οι καταδικασμένοι επωφελούνται όμως από τυχόν ευμενέστερες ρυθμίσεις αναφερόμενες στον τρόπο έκτισης της ποινής, δηλαδή ευμενέστερες ρυθμίσεις για την υπό όρους απόλυσή τους πριν τη συμπλήρωση της ορισθείσας διάρκειάς της, για τον ευεργετικό υπολογισμό ημερών εργασίας κ.λπ. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο ορθώς ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο, απορρίπτοντας τις αντιρρήσεις του καταδικασθέντος αμετακλήτως πριν την έναρξη της ισχύος του νέου Π.Κ. σε συνολική ποινή κάθειρξης 29 ετών με καθοριζόμενη εκτιτέα ποινή τα 25 έτη (για τις πράξεις της συγκρότησης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση και εκβίασης κατά συναυτουργία κατ΄ εξακολούθηση και κατά συρροή), με τις οποίες ζητούσε να επαναπροσδιορισθεί η συνολική εκτιτέα ποινή του σε 20 έτη κατά την νέα διάταξη του άρθρου 94 Π.Κ. Απορρίπτει ομόφωνα την αίτηση αναίρεσης, που υποβλήθηκε από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Κέρκυρας.

432/2021 απόφαση του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου

Περίληψη: Με την 432/2021 απόφαση του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου...

 Διαβάστε περισσότερα

απορρίφθηκαν όλοι οι λόγοι των αιτήσεων αναίρεσης των κατηγορουμένων, που αναφέρονταν στην ενοχή τους για τις πράξεις της συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης, της ανθρωποκτονίας από πρόθεση δύο ειδικών φρουρών και της απόπειρας ανθρωποκτονίας των υπόλοιπων ειδικών φρουρών, που καταδίωκαν τους δράστες στην περιοχή Αγίου Ιωάννη Ρέντη, μετά από ληστεία, την οποία είχαν διαπράξει σε περίπτερο στις Αχαρνές Αττικής κατά το έτος 2011, καθώς και των πράξεων της αποδοχής προϊόντων εγκλήματος, της παράνομης οπλοφορίας και οπλοκατοχής και της υπόθαλψης εγκληματία. Για την αναγνώριση του ελαφρυντικού του πρότερου σύννομου βίου (άρθ. 84 παρ. 2 α΄ νέου ΠΚ) δεν αρκεί η ύπαρξη λευκού ποινικού μητρώου του κατηγορουμένου, που κηρύσσεται ένοχος, αλλά απαιτείται να έχει επιδείξει σεβασμό στα έννομα αγαθά και δικαιώματα του ανθρώπου, όπως αυτά της ζωής και της ιδιοκτησίας. Για την αναγνώριση του ελαφρυντικού της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη του (άρθ. 84 παρ. 2 ε’ νέου ΠΚ), όταν ο κατηγορούμενος είναι κρατούμενος, απαιτείται συμπεριφορά του, που δεν αποβλέπει μόνο στην εξασφάλιση ευεργετημάτων κατά τον ποινικό σωφρονισμό του, αλλά αντανακλά την ειλικρινή ψυχοβουλητική του μεταστροφή και τη σταθερή εναρμόνισή του με τις επιταγές της έννομης τάξης, ώστε να διαπιστώνεται ουσιαστική σωφρονιστική βελτίωση της προσωπικότητάς του. Βάσει της διατάξεως του άρθρου 511 εδ. γ’ ΚΠοινΔ, όπως αυτή τροποποιήθηκε με το νόμο 4637/18.11.2019 (μετά την έναρξη ισχύος του νέου ΚΠοινΔ), η οποία είναι δικονομική και εφαρμόζεται στις εκκρεμείς υποθέσεις, η συμπλήρωση του χρόνου παραγραφής αδικήματος μετά την έκδοση της προσβαλλόμενης με αναίρεση απόφασης ερευνάται αυτεπαγγέλτως από τον Άρειο Πάγο μόνο εάν κριθεί βάσιμος ένας λόγος αναίρεσης. Επειδή μετά τη δημοσίευση της προσβαλλόμενης απόφασης του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών και πριν αυτή να καταστεί αμετάκλητη ίσχυσαν από 1-7-2019 οι διατάξεις του νέου Ποινικού Κώδικα, οι οποίες προβλέπουν επιεικέστερες ποινές για τα αδικήματα της ανθρωποκτονίας και απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση και οπλοχρησίας και οι οποίες είναι επιεικέστερες όσον αφορά την αξιόποινη πράξη της υπόθαλψης εγκληματία και την επιβολή συνολικής ποινής επί συρροής εγκλημάτων, αναιρείται εν μέρει μόνον ως προς τις διατάξεις της περί επιβολής ποινών γι΄ αυτές τις πράξεις η προσβαλλόμενη απόφαση και παραπέμπεται η υπόθεση κατά το αναιρούμενο μέρος της στο Πενταμελές Εφετείο. Επεκτατικό αποτέλεσμα αναίρεσης στους καταδικασθέντες συναυτουργούς των παραπάνω πράξεων, που δεν άσκησαν αναίρεση. Απορρίπτεται η αίτηση του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για αναίρεση της αθωωτικής απόφασης του Εφετείου ως προς ένα από τους αρχικούς κατηγορουμένους, καθόσον δεν ιδρύεται λόγος αναίρεσης για ελλιπείς αιτιολογίες, όταν δεν παρατίθενται στην προσβαλλόμενη απόφαση περιστατικά, από τα οποία το δικαστήριο πείσθηκε για την αθωότητα κατηγορουμένου, αρκεί δε για την πληρότητα των αιτιολογιών της απόφασης η παράθεση των περιστατικών, εξαιτίας των οποίων το δικαστήριο δεν πείσθηκε για την ενοχή του, ενόψει και του τεκμηρίου της αθωότητας που θεσπίζεται από το άρθ. 6 παρ. 2 της ΕΣΔΑ.