Θέμα
Αγωγή αναγνωριστική, Αγωγή διεκδικητική, Κυριότητα.
Περίληψη:
Λόγος από 1 και 19. Απορρίπτονται. Ορθά ερμηνεύτηκαν και εφαρμόστηκαν οι επικαλούμενες διατάξεις και δεν στερείται νόμιμης βάσης. Λόγος από 8 περ. α΄ και β΄ Απορρίπτει. Λόγος από 20 – Απορρίπτει ως απαράδεκτος. Λόγος από 11 περ.γ – Απορρίπτει ως αβάσιμος
Αριθμός 690/2013
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Βασίλειο Φούκα, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη (λόγω μη υπάρξεως Αντιπροέδρου στο Τμήμα), Δημήτριο Μαζαράκη, Νικόλαο Μπιχάκη, Ερωτόκριτο Καλούδη και Αργύριο Σταυράκη, Αρεοπαγίτες.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 23 Ιανουαρίου 2013, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:
Των αναιρεσειόντων - καθών η κλήση: 1) Λ. Κ. χήρας Η., κατοίκου ..., 2) Ε. Ν. συζ. Γ., το γένος Η. Κ., κατοίκου ..., 3) Π. Κ. του Η., κατοίκων ..., ως κληρονόμοι του αρχικού αποβιώσαντος διαδίκου Η. Ν. Κ., 4) Λ. Κ. χήρας Κ., κατοίκου ..., 5) Π. Κ. συζ. Κ., το γένος Κ. Κ., κατοίκου ..., 6) Θ. Σ. συζ. Γ., το γένος Κ. Κ., κατοίκου ... και 7)Ε. Κ. του Κ., κατοίκου ..., οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Παναγιώτη Γραμματικάκη.
Των αναιρεσιβλήτων - καλούντων: 1) Ζ. Τ. συζ. Θ., 2) Θ. Τ. του Ν., 3) Ν. Τ. του Θ., 4) Γ. Τ. του Θ. και 5) Π. Τ. του Θ., κατοίκων ..., οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Απόστολο Γεροντίδη.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 6/4/2001 αγωγή των ήδη αναιρεσειόντων, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Σπάρτης. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 231/2002 του ίδιου Δικαστηρίου και 509/2003 του Εφετείου Ναυπλίου. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζήτησαν οι αναιρεσείοντες με την από 20/5/2004 αίτηση και τους από 10/1/2008 πρόσθετους λόγους, επί των οποίων εκδόθηκε η 1330/2009 απόφαση του Αρείου Πάγου που κήρυξε απαράδεκτη τη συζήτηση. Την υπόθεση επαναφέρουν οι καλούντες με την από 28/12/2009 κλήση τους.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Δημήτριος Μαζαράκης ανέγνωσε την από 6/2/2008 έκθεση του ήδη αποχωρήσαντος από την Υπηρεσία Αρεοπαγίτη Μίμη Γραμματικούδη, με την οποία εισηγήθηκε να απορριφθεί η αίτηση και οι πρόσθετοι λόγοι των Η. Κ., κλπ, για αναίρεση της 509/2005 απόφασης του Εφετείου Ναυπλίου.
Ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε την παραδοχή της αίτησης και των προσθέτων λόγων, ο πληρεξούσιος των αναιρεσιβλήτων την απόρριψή τους, καθένας δε την καταδίκη των αντιδίκου του στη δικαστική δαπάνη του.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 19 ΚΠολΔ, η απόφαση δεν έχει νόμιμη βάση όταν στο αιτιολογικό, που συνιστά την ελάσσονα πρόταση του δικανικού συλλογισμού, δεν αναφέρονται καθόλου ή αναφέρονται ανεπαρκώς ή αντιφατικώς τα πραγματικά περιστατικά στα οποία το δικαστήριο της ουσίας στήριξε την κρίση του επί ζητήματος με ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Κατά την έννοια της διάταξης αυτής, υπάρχει έλλειψη νόμιμης βάσης λόγω αντιφατικών ή ανεπαρκών αιτιολογιών, όταν από το αιτιολογικό της απόφασης, δεν προκύπτουν, κατά τρόπο πλήρη, σαφή και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά ,τα οποία, σύμφωνα με το νόμο, είναι αναγκαία για την κρίση στη συγκεκριμένη περίπτωση ότι συντρέχουν οι όροι της διάταξης που εφαρμόσθηκε ή ότι δεν συντρέχουν οι όροι της εφαρμογής της. Ιδρύεται, δηλαδή, ο λόγος αυτός αναίρεσης όταν από τις παραδοχές της απόφασης δημιουργούνται αμφιβολίες για το αν παραβιάσθηκε ή όχι ουσιαστική διάταξη νόμου. Αναφέρεται σε πλημμέλειες αναγόμενες στη διατύπωση του αποδεικτικού πορίσματος, στο οποίο στηρίζεται το διατακτικό της απόφασης. Ως ζητήματα δε που ασκούν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, των οποίων η αιτιολόγηση κατά τρόπο αντιφατικό ή ανεπαρκή, στερεί από νόμιμη βάση την απόφαση, νοούνται οι ισχυρισμοί που έχουν αυτοτελή ύπαρξη, που τείνουν, δηλαδή, στη θεμελίωση, κατάλυση ή παρακώλυση του δικαιώματος που ασκήθηκε, είτε ως επιθετικό είτε ως αμυντικό μέσο, όπως είναι και τα αναγκαία, κατά νόμο, περιστατικά, προς στήριξη της αγωγής ή κάποιας νόμιμης ένστασης.
Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφασή του, το Εφετείο, δέχθηκε, κατά την αναιρετικώς ανέλεγκτη περί των πραγμάτων κρίση του, αναφορικώς με την ένδικη αναγνωριστική και διεκδικητική κυριότητας ακινήτων αγωγή των εκκαλούντων και ήδη αναιρεσειόντων, η οποία ως βάση της είχε την κτήση της κυριότητας των επίδικων ακινήτων από τους ενάγοντες, με παράγωγο τρόπο, ήτοι από κληρονομία της κατά το έτος 1945 αποβιώσασας απώτερης δικαιοπαρόχου αυτών Π. συζ. Ν. Κ., κυρίας τούτων με έκτακτη χρησικτησία, και πρωτότυπο τρόπο, δηλαδή με τα προσόντα της έκτακτης χρησικτησίας, ότι δεν αποδείχθηκε η επικαλούμενη από τους ενάγοντες συγκυριότητά τους επί των επίδικων και στην πληττόμενη απόφαση περιγραφόμενων είκοσι πέντε ακινήτων, τα πρώτα 17 των οποίων βρίσκονται στην κτηματική περιφέρεια της πρώην Κοινότητας Βαρβίτσας και ήδη Δήμου Οινούντος Λακωνίας, τα δε υπόλοιπα στην κτηματική περιφέρεια της πρώην Κοινότητας Σκούρας ήδη Δήμου Θεραπνών Λακωνίας, Ειδικότερα, το δικαστήριο της ουσίας δέχθηκε ότι, δεν αποδείχθηκε, όπως οι ενάγοντες με την αγωγή τους ισχυρίσθηκαν, ότι τα ακίνητα αυτά περιήλθαν κατά κυριότητα, με έκτακτη χρησικτησία, στην αποβιώσασα στις 24-1-1945 απώτερη δικαιοπάροχο αυτών Π. συζ. Ν. Κ., και, μετά τον θάνατό αυτής, στους εξ αδιαθέτου κληρονόμους της (απώτερους και άμεσους δικαιοπαρόχους των εναγόντων), ήτοι στον σύζυγό της Νικόλαο, κατά ποσοστό 8/32 εξ αδιαιρέτου, και στα τέκνα της Θ., Κ., Ε., Π., Ι., Μ., Χ. και Η., κατά ποσοστό 3/32 εξ αδιαιρέτου, διότι οι ενάγοντες δεν προσκόμισαν καμία πειστική απόδειξη για άσκηση από μέρους των άμεσων και απώτερων δικαιοπαρόχων τους οποιασδήποτε πράξης νομής στα επίδικα ακίνητα. Αντίθετα, δέθηκε το Εφετείο, ότι από τα επίδικα ακίνητα, τα περιγραφόμενα στην απόφαση με αριθ. 1, 2, 4, 6, 7, 8, 11, 16, 18, 19, 21 και 23 περιήλθαν κατά κυριότητα στις δικαιοπαρόχους των εναγομένων, Μ. και Χ. Ν. Κ., με το .../22-8-1969 δωρητήριο συμβόλαιο του αναφερομένου συμβολαιογράφου, που μεταγράφηκε νόμιμα, από τον Α. Π., κύριο τούτων με έκτακτη χρησικτησία, διότι τα νεμήθηκε με διάνοια κυρίου, ασκώντας σ' αυτά τις αναφερόμενες στην πληττόμενη απόφαση διακατοχικές πράξεις συνεχώς επί χρόνο μεγαλύτερο της εικοσαετίας αναδρομικώς από τη σύνταξη του ως άνω δωρητηρίου συμβολαίου, τα δε υπόλοιπα ακίνητα απέκτησαν αυτές κατά συγκυριότητα με έκτακτη χρησικτησία, καθόσον τα νεμήθηκαν με διάνοια κυρίων συνεχώς επί χρόνο μεγαλύτερο της εικοσαετίας αναδρομικώς από τον θάνατό τους, με την άσκηση των αναφερόμενων στην απόφαση διακατοχικών πράξεων. Στους εναγομένους περιήλθαν τα ακίνητα αυτά, κατ' ισομοιρία εξ αδιαιρέτου, από κληρονομία των ανωτέρω συγκυρίων Μ. και Χ. Κ., με τις ... και .../2-4-1989 δημόσιες διαθήκες εκείνων, που δημοσιεύθηκαν νόμιμα, στις 2-9-1994 και 2-9-2000, αντίστοιχα, τις οποίες και νόμιμα αποδέχθηκαν αυτοί, οι οποίοι έκτοτε ασκούσαν συνεχώς τις επίσης αναφερόμενες στην απόφαση πράξεις νομής επ' αυτών με διάνοια κυρίων, καλή πίστη και νόμιμο τίτλο. Με βάση τις παραδοχές αυτές, το Εφετείο, έκρινε ως ουσιαστικώς αβάσιμη την ένδικη αγωγή, κατά το μέρος που αφορούσε τα ως άνω ακίνητα, απέρριψε την έφεση των εναγόντων και επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση που έκρινε ομοίως. Κρίνοντας έτσι το Εφετείο, διέλαβε στην απόφασή του πλήρεις, σαφείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες ως προς το ουσιώδες ζήτημα της μη άσκησης πράξεων νομής επί των επίδικων ακινήτων από την απώτερη και τους άμεσους δικαιοπαρόχους των εναγόντων, συνακόλουθα και της μη απόκτησης της κυριότητας τούτων με έκτακτη χρησικτησία, ακολούθως δε και με κληρονομική διαδοχή από τους ίδιους, όπως με την ένδικη αγωγή τους προέβαλαν, οι οποίες αιτιολογίες επιτρέπουν τον αναιρετικό έλεγχο της μη συνδρομής των όρων των κανόνων του ουσιαστικού δικαίου, ήτοι των άρθρων 974, 1041, 1045, 1051, 1094, 1710, 1813επ, ΑΚ, 51 ΕισΝΑΚ, και ν. 8 παρ. 1 κωδ. (7.39), ν. 9 παρ. 1 Πανδ. (50.14) ν. 2 Παρ. 20 Πανδ. (41.4) ν. 6 παρ. Πανδ. (44.3), ν. 76 παρ. 1 (Πανδ. 18.1), ν. 7 παρ. 3 Πανδ. (23.3) του προϊσχύσαντος βυζαντορρωμαϊκού δικαίου, που ορθώς δεν εφαρμόσθηκαν από το Δικαστήριο της ουσίας. Επομένως, ο τρίτος κύριος λόγος, πρώτο μέρος, και ο δεύτερος πρόσθετος λόγος, πρώτο μέρος, αναίρεσης, με τους οποίους αποδίδεται έλλειψη νόμιμης βάσης της προσβαλλόμενης απόφασης, λόγω έλλειψης αιτιολογιών ως προς το ως άνω ουσιώδες ζήτημα, είναι αβάσιμοι και πρέπει να απορριφθούν. Οι ίδιοι λόγοι,, κατά το δεύτερο μέρος τους, από την ίδια ως άνω διάταξη, με τους οποίους προβάλλονται αιτιάσεις κατά της πληττόμενη απόφασης, για έλλειψη νόμιμης βάσης, λόγω ελλειπών, ασαφών και αντιφατικών αιτιολογιών, ως προς την απόκτηση της κυριότητας των επίδικων ακινήτων από τους εναγομένους και τους ανωτέρω αναφερόμενους δικαιοπαρόχους αυτών, και συγκεκριμένα διότι δεν αναφέρεται στην απόφαση, ο χρόνος έναρξης και συμπλήρωσης του χρόνου της έκτακτης χρησικτησίας του απώτερου δικαιοπαρόχου των εναγομένων Α. Π., καθώς και των άμεσων δικαιοπαρόχων αυτών Μ. και Χ. Κ., εις βάρος ποίου συντελέσθηκε η έκτακτη χρησικτησία, αν δηλαδή συντελέσθηκαν εις βάρος των ιδίων των εναγόντων, των οποίων απώτερος δικαιοπάροχος ήταν ο Α. Π., στον οποίο ανήκαν τα ακίνητα, και, επομένως, απαιτείτο προηγούμενη γνωστοποίηση της πρόθεσής τους να νέμονται ολόκληρα τα επίδικα για δικό τους λογαριασμό, ο τίτλος κυριότητας του δωρητή Α. Π., για τον οποίο η πληττόμενη απόφαση δέχθηκε έκτακτη χρησικτησία, ενώ ο ίδιος στο .../22-8-1969 δωρητήριο συμβόλαιο αναφέρει ως τίτλο κυριότητας αυτού, κληρονομία του εξ αδιαθέτου θανόντος πατέρα του Α. Π., ο τίτλος κυριότητας των λοιπών επίδικων ακινήτων, αν δηλαδή αυτά ήταν κληρονομιαία και περιήλθαν στις ανωτέρω άμεσες δικαιοπαρόχους των εναγομένων Μ. και Χ. Κ., από άτυπη διανομή μεταξύ των πρωτεξαδέλφων συγκληρονόμων τους, πρέπει να απορριφθούν, ως αλυσιτελείς, διότι πλήττουν αιτιολογία της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης που εκφέρεται εκ περισσού, αφού η κύρια αιτιολογία της απόφασης, η οποία στηρίζει το διατακτικό της, είναι εκείνη που αναφέρεται στο ουσιώδες ζήτημα, το οποίο ήταν θεμελιωτικό της ένδικης αγωγής, δηλαδή της μη απόκτησης της κυριότητας των επίδικων ακινήτων, με έκτακτη χρησικτησία, από την απώτερη δικαιοπάροχο των εναγόντων και ήδη αναιρεσειόντων Π. σύζ. Ν. Κ., καθώς και, μετά τον θάνατό της, από τους εξ αδιαθέτου κληρονόμους αυτής (απώτερους και άμεσους δικαιοπαρόχους των εναγόντων), συνακόλουθα δε και από τους τελευταίους, ως προς το οποίο η πληττόμενη απόφαση περιέχει, όπως ήδη εκτέθηκε, πλήρεις, σαφείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες. Με την ίδια αιτιολογία πρέπει να απορριφθεί ο πρώτος πρόσθετος λόγος αναίρεσης, από το άρθρο 559 αριθ. 1 ΚΠολΔ, με τον οποίο αποδίδεται παραβίαση των διατάξεων των άρθρων 1044, 1045 ΑΚ, διότι με την προσβαλλόμενη απόφαση έγινε δεκτό ότι ο ανωτέρω απώτερος δικαιοπάροχος των εναγομένων Α. Π. έγινε κύριος των επιδίκων με έκτακτη χρησικτησία, χωρίς να προσδιορίζεται συγκεκριμένα ο χρόνος έναρξης και πέρατος της χρησικτησίας του αυτής. Ο τρίτος κύριος λόγος αναίρεσης, τρίτο μέρος, με τον οποίο αποδίδεται στην προσβαλλόμενη απόφαση έλλειψη νόμιμης βάσης, διότι δέχθηκε την μη άσκηση διακατοχικών πράξεων από την ανωτέρω απώτερη δικαιοπάροχο των εναγόντων Π. συζ. Ν. Κ., παρόλο ότι, από τα αναφερόμενα στον λόγο αυτό αποδεικτικά στοιχεία προέκυψε ότι τα επίδικα ακίνητα ανήκαν στον Α. Π., πατέρα αυτής, η οποία ήταν αδελφή του Α. Π. και μητέρα των Μ. και Χ. Ν. Κ., και ότι αυτή, μετά τον θάνατο του πατέρα της, ως εξ αδιαθέτου κληρονόμος εκείνου, αναμείχθηκε στην κληρονομία του και απέκτησε τη νομή των κληρονομιαίων, πρέπει να απορριφθούν ως απαράδεκτοι, διότι υπό την επίκληση των ως άνω ουσιαστικών διατάξεων πλήττεται η εκτίμηση του δικαστηρίου της ουσίας πραγματικών γεγονότων, η οποία δεν υπόκειται στον έλεγχο του Αρείου Πάγου (άρθρ.561 παρ. 1ΚΠολΔ).
Επειδή, για την ίδρυση του από τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 8 περ. α', β' ΚΠολΔ. προβλεπόμενου λόγου αναίρεσης, πρέπει το δικαστήριο της ουσίας, παρά το νόμο να έλαβε ή να μη έλαβε υπόψη πράγματα που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, ως τέτοια δε νοούνται οι αυτοτελείς πραγματικοί ισχυρισμοί των διαδίκων που συγκροτούν την ιστορική βάση και επομένως θεμελιώνουν το αίτημα αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης, όπως και οι λόγοι έφεσης. Δεν αποτελούν όμως πράγματα, κατά την έννοια της ανωτέρω διάταξης, και επομένως δεν ιδρύεται ο λόγος αυτός αναίρεσης αν ληφθούν ή δεν ληφθούν υπόψη, η αιτιολογημένη άρνηση της αγωγής, ανταγωγής ή ένστασης, τα επιχειρήματα ή συμπεράσματα από την εκτίμηση αποδείξεων. Επίσης δεν ιδρύεται ο ανωτέρω λόγος αναίρεσης, για την παρά το νόμο μη λήψη πραγμάτων από το δικαστήριο, αν το δικαστήριο έλαβε υπόψη τα "πράγματα" που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, και τα απέρριψε για οποιονδήποτε λόγο, τυπικό ή ουσιαστικό, γιατί η απόρριψη αυτή σημαίνει ότι ο ισχυρισμός έχει ληφθεί υπόψη ανεξάρτητα αν δεν έγινε δεκτός.
Στην κρινόμενη υπόθεση, με τον τρίτο πρόσθετο λόγο, πρώτο μέρος, αποδίδεται η πλημμέλεια από το άρθρο 559 αριθ. 8 περ. β' ΚΠολΔ, ότι το Εφετείο, παρά το νόμο δεν έλαβε υπόψη τους αγωγικούς ισχυρισμούς των αναιρεσειόντων, για την απόκτηση της κυριότητας των επιδίκων ακινήτων από τους δικαιοπαρόχους τους και από τους ίδιους, για την από μέρους τους άσκηση της νομής επί των είκοσι έξι ακινήτων μέχρι το έτος 2000 και επί είκοσι ένα ακινήτων από το έτος 2000, καθώς και τον λόγο της έφεσής τους για εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι από την προσβαλλόμενη απόφαση προκύπτει ότι το Εφετείο έλαβε υπόψη όλους τους ανωτέρω ισχυρισμούς και τους λόγους αυτούς της έφεσης, τους οποίους απέρριψε με την προσβαλλόμενη απόφαση. Με τον ίδιο λόγο αναίρεσης, δεύτερο μέρος, από το άρθρο 559 αριθ. 8 περ. α' ΚΠολΔ, προβάλλεται η αιτίαση ότι το δικαστήριο της ουσίας παρά το νόμο έλαβε υπόψη πράγματα που δεν προτάθηκαν από τους εναγομένους, ήτοι ότι ο απώτερος και οι άμεσοι δικαιοπάροχοι αυτών Α. Π. και Μ. και Χ. Κ. κατέστησαν κύριοι των ανωτέρω αναφερόμενων επίδικων ακινήτων με έκτακτη χρησικτησία. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος, προεχόντως διότι οι ανωτέρω παραδοχές αποτελούν συμπεράσματα του δικαστηρίου της ουσίας από την εκτίμηση αποδείξεων και επομένως δεν συνιστούν "πράγματα" κατά την έννοια που εκτέθηκε, ώστε η λήψη αυτών από το Εφετείο να θεμελιώνει τον επικαλούμενο λόγο αναίρεσης.
Επειδή, για τη θεμελίωση του από τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 20 ΚΠολΔ προβλεπόμενου λόγου αναίρεσης, αν το δικαστήριο παραμόρφωσε το περιεχόμενο εγγράφου με το να δεχθεί πραγματικά γεγονότα προφανώς διαφορετικά από εκείνα που αναφέρονται στο έγγραφο αυτό, πρέπει, εκτός των άλλων, αφενός το έγγραφο να αφορά την απόδειξη ουσιώδους ισχυρισμού, δηλαδή η κρίση του δικαστηρίου για απόδειξη ή όχι του ισχυρισμού αυτού να είναι επιβλαβής για τον αναιρεσείοντα, ενώ αν το έγγραφο αφορά την απόδειξη επουσιώδους ισχυρισμού, δηλαδή ισχυρισμού που δεν ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, ο λόγος αυτός αναίρεσης είναι απαράδεκτος. αφετέρου το έγγραφο που παραμορφώθηκε να χρησιμεύει, σύμφωνα με τα άρθρα 339 και 432 επ. ΚΠολΔ ως αποδεικτικό μέσο, τέτοιο δε δεν θεωρούνται τα πρακτικά του δικαστηρίου που περιέχουν καταθέσεις μαρτύρων. Στην υπόθεση που κρίνεται, με τον πρώτο λόγο αναίρεσης, προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η από την ανωτέρω διάταξη πλημμέλεια της παραμόρφωσης του περιεχομένου του ανωτέρω αναφερόμενου .../1969 δωρητηρίου συμβολαίου, ως προς την υπάρχουσα σ' αυτό δήλωση του δωρητή Α. Π., ότι τα αναφερόμενα σ' αυτό ακίνητα τα έχει, από κληρονομία εξ αδιαθέτου του προ 40 και πλέον ετών αποβιώσαντος πατέρα του Α. Π., του οποίου τυγχάνει μοναδικός κληρονόμος, και όχι, όπως έγινε δεκτό από την προσβαλλόμενη απόφαση, ότι αυτός απέκτησε τα ακίνητα με έκτακτη χρησικτησία. Ο λόγος αυτός αναίρεσης είναι απορριπτέος, προεχόντως ως απαράδεκτος, διότι ο ισχυρισμός, ως προς τον τρόπο κτήσης της κυριότητας των επίδικων ακινήτων από τον ανωτέρω απώτερο δικαιοπάροχο των εναγομένων Α. Π., που, με τον λόγο αυτό, φέρεται ότι αφορά το ως άνω δωρητήριο έγγραφο, δεν είναι ουσιώδης για την έκβαση της προκείμενης δίκης, της οποίας ουσιώδες ζήτημα είναι η απόκτηση της κυριότητας των επίδικων ακινήτων, με έκτακτη χρησικτησία, από την απώτερη δικαιοπάροχο των εναγόντων και ήδη αναιρεσειόντων Π. συζ. Ν. Κ., καθώς και, μετά τον θάνατο εκείνης, από τους εξ αδιαθέτου κληρονόμους αυτής (απώτερους και άμεσους δικαιοπαρόχους των εναγόντων), συνακόλουθα δε και από τους τελευταίους, και όχι ο τρόπος κτήσης της κυριότητας των επιδίκων από τον απώτερο δικαιοπάροχο των εναγομένων, που εκ περισσού αναφέρεται στην προσβαλλόμενη απόφαση. Με τον τέταρτο λόγο αναίρεσης, πρώτο μέρος, από την ίδια διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 20 ΚΠολΔ προβάλλεται ότι το δικαστήριο της ουσίας παραμόρφωσε τα πρακτικά συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, στα οποία περιέχεται η ανώμοτη κατάθεση της πρώτης των εναγομένων Ζ. συζ. Θ. Τ., σχετικώς με τα επίδικα ακίνητα. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος, διότι τα ανωτέρω πρακτικά συνεδρίασης δεν αποτελούν έγγραφα, κατά την έννοια της ως άνω διάταξης, και επομένως δεν ιδρύεται ο επικαλούμενος λόγος αναίρεσης. Επειδή, με τους πρώτο λόγο, δεύτερο μέρος, και τον τέταρτο λόγο, δεύτερο μέρος, αναίρεσης προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση, επικουρικώς, από το άρθρο 559 αριθ.11 γ' ΚΠολΔ αιτίαση ότι το Εφετείο δεν έλαβε υπόψη του, τα ανωτέρω αναφερόμενα, .../22-8-1969 δωρητήριο συμβόλαιο και τα πρακτικά συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, στα οποία περιέχεται και η ανώμοτη κατάθεση της πρώτης εναγομένης Ζ. συζ. Θ. Τ.. Οι λόγοι αυτοί αναίρεσης είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι, καθόσον από την υπάρχουσα στην προσβαλλόμενη απόφαση βεβαίωση του Εφετείου, ότι προς σχηματισμό της κρίσης του που εκφέρθηκε με αυτήν λήφθηκαν υπόψη από αυτό, μεταξύ των άλλων, και η ανώμοτη κατάθεση της πρώτης εναγομένης που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλούμενη απόφαση πρακτικά συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου και όλα τα έγγραφα που προσκόμισαν με επίκληση οι διάδικοι, μεταξύ των οποίων ρητώς μνημονεύεται και το ανωτέρω .../22-8-1969 δωρητήριο συμβόλαιο, σε συνδυασμό και προς το όλο περιεχόμενο της αναιρεσιβαλλομένης, προκύπτει, κατά τρόπο αδιστάκτως βέβαιο, ότι λήφθηκαν υπόψη, από το δικαστήριο της ουσίας, και τα ανωτέρω έγγραφα που αναφέρονται στους λόγους αυτούς αναίρεσης. Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει να απορριφθεί η αίτηση αναίρεσης με τους επ' αυτής πρόσθετους λόγους και να καταδικαστούν οι αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσιβλήτων (άρθρα 176 και 183 ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 20-5-2004 αίτηση και τους από 10-1-2008 πρόσθετους λόγους των αναιρεσειόντων Η. Κ. κ.λ.π. για αναίρεση της 509/2003 αποφάσεως του Εφετείου Ναυπλίου.
Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα των αναιρεσιβλήτων, τα οποία ορίζει στο ποσό των δύο χιλιάδων επτακοσίων (2.700) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 19 Μαρτίου 2013.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 16 Απριλίου 2013.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ